ตอนที่ 3: โปรเจกต์ลวง กับกับดักจริง

ภายในห้องประชุมของนักเรียนระดับสูง

แพรไหมนั่งก้มหน้าพลิกแฟ้มโปรเจกต์ในมือ ข้าง ๆ คือธีรวิทย์ที่นั่งพิงเก้าอี้มองออกไปนอกหน้าต่าง ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง พริมายิ้มหวานแบบไม่ไว้ใจได้

“งั้นเราตกลงกันแล้วนะ ว่าโปรเจกต์ของกลุ่มเราจะเป็น การออกแบบระบบบริจาคของเหลือจากโรงเรียนไปยังชุมชนแออัด” พริมาพูดเสียงใส “แต่...ให้แพรไหมเป็นคนเขียนแผนงานทั้งหมดนะ เพราะเธอ...น่าจะรู้จัก ‘พวกนั้น’ ดี”

แพรไหมเงยหน้าขึ้น

“หมายถึงคนจนใช่ไหม?”

“อุ๊ย! ฉันไม่ได้พูดนะ เธอคิดเองหรือเปล่า?” พริมายักไหล่

ธีรวิทย์เหลือบตามองแพรไหมเล็กน้อย ก่อนจะหลุบตามองแฟ้มของตัวเอง เงียบไม่ออกความเห็น

---

สองวันต่อมา

“เธอแน่ใจเหรอว่าเขาจะรับเราเข้าไป?”

เสียงเพื่อนร่วมกลุ่มอีกคนถามแพรไหมเบา ๆ ขณะพวกเขาเดินลึกเข้าไปในชุมชนริมคลองแห่งหนึ่ง

แพรไหมพยักหน้า “พี่อ้อยที่นี่รู้จักฉันดี ฉันเคยตามแม่มาช่วยขายของตรงนี้บ่อย ๆ ตอนเด็ก ๆ”

ทันทีที่เข้าไปถึง แม่ค้าหลายคนทักเธอด้วยรอยยิ้มและความเอ็นดู แม้เสื้อผ้าเธอจะเปลี่ยนไป แต่หัวใจของเธอยังอยู่ที่เดิม

“เอ้า นั่นแพรไหมนี่นา! โตเป็นสาวแล้วนะลูก!” พี่อ้อยโบกมือ

บรรยากาศอบอุ่นแบบที่เด็กนักเรียนจากโรงเรียนหรูไม่เคยสัมผัสมาก่อน ทำให้สมาชิกในกลุ่มเงียบกันไปหมด

ยกเว้นคนหนึ่ง—พริมา ที่กำลังยืนถ่ายคลิปลงโซเชียลพร้อมแคปชั่นว่า

"วันนี้ฉันมาทำบุญที่ชุมชนแออัดค่า~ เห็นแล้วอยากช่วยเหลือคนจนขึ้นมาเลย"

แพรไหมหันไปมองเงียบ ๆ ดวงตานิ่งสงบ แต่แฝงความผิดหวังลึก ๆ

---

เย็นวันนั้น

ในห้องสมุด

แพรไหมนั่งเรียบเรียงแผนงาน พร้อมจดหมายสมัครโครงการประกวดระดับประเทศที่สามารถต่อยอดทุนการศึกษาต่างประเทศได้

“นี่เธอจะสมัครเองเลยเหรอ?”

ธีร์เดินเข้ามานั่งตรงข้ามอีกครั้ง

“ใช่ เพราะพวกนั้นคิดว่าโปรเจกต์นี้แค่ของเล่นโชว์ภาพสวย ๆ”

แพรไหมพูดโดยไม่เงยหน้า “แต่ฉันคิดจะทำให้มันเปลี่ยนชีวิตคนจริง ๆ”

ธีร์พยักหน้าเงียบ ๆ “เธอเปลี่ยนจาก ‘สู้เพื่ออยู่รอด’ เป็น ‘สู้เพื่อเปลี่ยนโลก’ แล้วสินะ”

แพรไหมยิ้มบาง ๆ “เพราะฉันไม่อยากอยู่รอดแค่คนเดียว…”

---

วันพรีเซนต์โปรเจกต์

ห้องประชุมใหญ่ โรงเรียน SVA

คณะกรรมการ ผู้บริหาร และนักเรียนชั้นสูงนั่งฟังการนำเสนออย่างตั้งใจ

พริมาในชุดหรูหราก้าวขึ้นเวที ก่อนจะพูดด้วยเสียงมั่นใจ

“กลุ่มของเราขอเสนอแนวทางการบริจาคของเหลือจากโรงเรียนไปยังชุมชน โดยเราลงพื้นที่จริง สำรวจ และรับฟังความต้องการของคนจน”

ภาพบนจอแสดงคลิปที่พริมาเป็นคนตัดต่อ ใส่ดนตรีซึ้ง และฉากที่เธอเดินแจกของแบบ ‘คนใจบุญ’

แต่ก่อนที่คณะกรรมการจะปรบมือ

แพรไหมยกมือขึ้น

“ขอโทษค่ะ…ฉันขอพูดในฐานะคนที่ทำแผนงานจริง ๆ ได้ไหมคะ?”

เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังขึ้น พริมาหันขวับมามองด้วยความไม่พอใจ

แพรไหมก้าวขึ้นเวที ถือเอกสารในมือ

“โปรเจกต์นี้…ไม่ได้เกี่ยวกับภาพลักษณ์ ไม่ใช่การถ่ายคลิป หรือถ่ายรูปโพสต์เฟซบุ๊ก แต่มันคือเรื่องของ ‘คุณภาพชีวิต’ ของคนจริง ๆ ที่ไม่มีแม้แต่ข้าวกินในแต่ละวัน”

เธอหันไปที่จอ แล้วเปิดคลิปสัมภาษณ์จริงของพี่อ้อยที่เธอถ่ายไว้เงียบ ๆ วันนั้น

“พวกเราต้องการแค่คนที่ฟัง ไม่ใช่คนมาถ่ายคลิปโชว์สังคม”

บรรยากาศทั้งห้องเงียบกริบ

เสียงหนึ่งจากกรรมการชายพูดขึ้น

“นี่ต่างหาก…การเปลี่ยนสังคมจากพื้นฐานจริง ไม่ใช่จากภาพลวงตา”

---

หลังจากวันนั้น

โปรเจกต์ของแพรไหมถูกเสนอให้เป็นต้นแบบนำร่องระดับโรงเรียน พริมายืนเงียบอยู่มุมหนึ่ง สีหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

ธีร์เดินเข้ามาข้าง ๆ เธอในเย็นวันนั้น

“เธอแค่เด็กทุน...แต่กลับเปลี่ยนทุกอย่างได้”

เขายิ้มมุมปาก “น่าสนใจดีนี่...ฉันเริ่มอยากรู้แล้วว่า เธอจะล้มบัลลังก์ของใครต่อ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***