บัญชีนี้...ขอชำระด้วยหัวใจ

ตอนที่ 1: ของเล่นที่ต้องใช้หนี้

เสียงฝนกระหน่ำกระทบพื้นคอนกรีตของโกดังร้างที่ตั้งอยู่ท้ายเมืองราวกับคอยซ้ำเติมโชคชะตาอันเลวร้ายของเขา

ร่างของชายหนุ่มถูกโยนลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี มือทั้งสองข้างถูกมัดด้วยเชือกไนลอนจนแน่น ร่างกายเปียกโชกและเปื้อนโคลน เขาเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก ท่ามกลางแสงไฟสลัวจากหลอดนีออนที่กระพริบอยู่เหนือศีรษะ

"นี่เหรอ...ลูกหนี้ของฉัน?"

เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน เธอก้าวเข้ามาจากความมืดในชุดสูทสีดำพอดีตัว เส้นผมยาวสีดำขลับถูกรวบไว้ลวก ๆ ใบหน้าสวยคมแฝงไปด้วยอำนาจและความเย็นชา ดวงตาคมกริบจ้องมองเขาราวกับเหยื่อที่กำลังจะถูกตัดสินชะตา

"คุณ...เป็นใคร..."

เขาถามเสียงแหบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการถูกซ้อม

"ฉันคือคนที่เจ้าพ่อของแกติดหนี้ไว้สิบล้าน"

เสียงของเธอราบเรียบ แต่เฉียบคมพอจะเฉือนใจคนให้สั่นไหว

“แต่พ่อผมตายไปแล้ว...” เขาเถียงอย่างอ่อนแรง

“ตายแล้ว...แต่หนี้ยังอยู่”

เธอขยับเข้ามาใกล้ ปลายนิ้วเรียวยกคางเขาขึ้นเบา ๆ ดวงตาทั้งสองสบกันเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับเหมือนเวลาหยุดหมุน

“หรือแกอยากให้ฉันขายไต แบ่งชิ้นเนื้อ หรือโยนแกลงทะเล?”

“ผม...ไม่มีอะไรให้คุณแล้ว”

“ผิดแล้ว...” เธอกระซิบชิดใบหูเขา น้ำเสียงหวานเย็นแต่แฝงแรงกดดัน “แกยังมี ‘ตัวเอง’ ที่ยังหายใจอยู่”

เขาหลุบตาลง ความอัปยศกำลังกัดกินหัวใจ แต่มือที่ยังสั่นกลับรู้สึกถึงแรงดึงจากปลายนิ้วของเธอ เธอดึงเชือกที่มัดเขาไว้หลวมลง แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้มากขึ้น

“ฉันจะให้โอกาสแก...ใช้หนี้ด้วยร่างกาย” เธอกล่าวอย่างไม่ไยดี “อยู่ที่นี่ เป็นของฉัน ทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ จนกว่าหนี้จะหมด...หรือจนกว่าฉันจะเบื่อแก”