ตอนที่ 4: ใกล้กันแค่ลมหายใจ

เช้าวันใหม่ เมธาวีเดินเข้าบริษัท Lightbeam Creative ด้วยเสื้อเบลาส์เรียบๆ และกระโปรงทรงดินสอสีกรม เธอรวบผมขึ้นเป็นมวยต่ำ เรียบง่ายแต่ดูเป็นมืออาชีพ

ที่โต๊ะทำงานซึ่งตั้งอยู่ติดหน้าต่างฝั่งตะวันออกมีป้ายชื่อเล็กๆ วางอยู่

"เมธาวี - Creative Assistant"

ข้างโต๊ะเธอเป็นแผนกดีไซน์ ส่วนอีกฝั่งคือแผนกการตลาด ทุกคนในออฟฟิศดูยุ่งแต่ไม่เคร่งเครียด บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเบาๆ สลับเสียงพิมพ์คีย์บอร์ด และเสียงเพลงบรรเลงคลอจากลำโพงกลางห้อง

“วันนี้บอสสั่งให้เธอไปประชุมกับเขาด้วยตอนบ่าย” เสียงของพี่กาญจน์ หัวหน้าทีมครีเอทีฟเอ่ยขึ้นขณะยื่นเอกสารให้เธอ “ดีนะที่เขาสนใจเด็กใหม่ขนาดนี้”

เมธาวีรับเอกสารด้วยความเกรงใจ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมผู้บริหารระดับสูงถึงให้ความใส่ใจเธอมากขนาดนี้ตั้งแต่วันแรก

บ่ายโมงตรง ห้องประชุมใหญ่ชั้น 10 เต็มไปด้วยหัวหน้าทีมจากแผนกต่างๆ ปุณณ์นั่งหัวโต๊ะ สวมสูทเข้ารูปแบบเรียบหรู เขาพยักหน้าให้เธอเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเธอนั่งตรงข้างๆ เขาได้

ระหว่างการประชุม เขานิ่งขรึม ใช้คำพูดน้อยแต่เฉียบคม เขาพูดถึงโปรเจกต์แคมเปญใหม่ของลูกค้ารายใหญ่ — แบรนด์เครื่องสำอางระดับประเทศที่ต้องการเจาะกลุ่มวัยทำงานหญิงในเมือง

“ทีมดีไซน์จะร่าง moodboard ภายใน 3 วัน” เขากล่าว “ฝ่ายมาร์เก็ตติ้งกับครีเอทีฟจะเริ่มแนวคิดโฆษณาพร้อมกันวันนี้”

จากนั้นเขาหันมามองเมธาวี

“ผมอยากให้คุณเมธาวีทำบทพรีเซนต์ต้นฉบับสำหรับแนวคิดแรก ดูว่ามีไอเดียอะไรแปลกใหม่บ้าง”

เธอสะดุ้งเล็กน้อย “คะ? ฉัน...พึ่งเริ่มงานวันนี้นะคะ”

“ผมรู้” เขาตอบเรียบๆ “แต่ผมเคยเห็นคนที่มี ‘สายตาแบบคนเล่าเรื่อง’ แล้วคุณมีแบบนั้น”

เสียงในห้องเงียบลง ทุกคนหันมองเธออย่างประหลาดใจ บางคนยิ้มบางๆ บางคนเริ่มจับตามองด้วยความระแวง

แต่เธอรับคำทันที

“ค่ะ ฉันจะลองดู”

หลังเลิกประชุม เธอกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยหัวใจเต้นแรง เธอพลิกดู brief อย่างละเอียดแล้วเริ่มจดไอเดียลงในสมุดบันทึกอย่างตั้งใจ จนลืมเวลาไปเลย

ตอนเย็น ขณะทุกคนทยอยกลับบ้าน ปุณณ์เดินเข้ามาหาเธอเงียบๆ พร้อมกล่องอาหารในมือสองกล่อง

“ยังไม่กลับเหรอ?”

“ฉันอยากทำให้เสร็จก่อนค่ะ”

เขาวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะ “งั้นพักกินก่อน เดี๋ยวหมดแรงคิดไอเดีย”

“คุณเตรียมมาเผื่อฉัน?”

“เปล่าครับ ผมแค่...บังเอิญรู้ว่าคนที่ทำงานหนัก มักลืมกินข้าว” เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะนั่งลงข้างเธอ

ทั้งสองนั่งกินเงียบๆ ท่ามกลางแสงไฟนวลอ่อนในออฟฟิศที่เงียบสงบ จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น

“คุณเคยมีฝันอยากทำอะไรสักอย่างมากๆ ไหม?”

เธอวางช้อนลง คิดครู่หนึ่ง

“เคยค่ะ ฉันอยากเป็นนักเขียนหนังสือสำหรับผู้หญิงที่สูญเสียกำลังใจ อยากเขียนเรื่องที่ทำให้ใครสักคนลุกขึ้นได้อีกครั้ง”

เขาพยักหน้าเบาๆ “งั้นคุณมาถูกที่แล้วล่ะ ที่นี่เราสร้างเรื่องราวทุกวัน...แค่เปลี่ยนจากหน้ากระดาษมาเป็นจอทีวี หรือโปสเตอร์ริมทางเท่านั้นเอง”

“แล้วคุณล่ะคะ ฝันของคุณคืออะไร?”

เขาชะงักไปชั่ววินาทีก่อนจะตอบเบาๆ

“ผมอยากลบความผิดพลาดของคนในครอบครัว...แล้วเริ่มใหม่อีกครั้ง”

เมธาวีไม่กล้าถามต่อ แม้ในใจจะเกิดคำถามมากมายเกี่ยวกับอดีตของเขา แต่เธอสัมผัสได้ว่า นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขาเปิดใจ

และบางที...เธอเองก็เริ่มรู้สึกว่า ชายหนุ่มคนนี้ ไม่ได้แค่เป็น "บอส" ของเธออีกต่อไปแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***