ตอนที่ 3: วันแรกของหัวใจ

เมธาวียืนอยู่หน้ากระจกในห้องเช่าราคาถูกแถบชานเมือง เธอเช็กเสื้อเชิ้ตขาวเรียบ เสื้อสูทสีน้ำตาลอ่อนที่ยืมมาจากเพื่อนสนิทถูกจัดระเบียบอย่างประณีต ผมยาวถูกรวบเป็นหางม้าแบบเรียบง่าย

เธอไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นกับการไปสมัครงานเท่านี้มาก่อน

นาฬิกาข้อมือบอกเวลา 08.15 น. เธอรีบคว้ากระเป๋าสะพาย เดินออกจากห้องโดยไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เขาให้เมื่อวานติดไปด้วย มันยังหอมกลิ่นฝนจางๆ อยู่เลย

สำนักงานของบริษัท "Lightbeam Creative" ตั้งอยู่ในอาคารสูง 10 ชั้นย่านพระรามเก้า การเดินทางอาจไม่สะดวกนักสำหรับคนไม่มีรถ แต่เมื่อเธอก้าวเท้าเข้าไปในล็อบบี้ ทุกอย่างกลับดูอบอุ่นและเป็นมิตรผิดคาด

"มาหาคุณปุณณ์เหรอคะ?" พนักงานต้อนรับถามอย่างสุภาพ เมื่อเธอบอกชื่อ

"ค่ะ...เขานัดไว้เก้าโมงเช้าค่ะ"

"เชิญขึ้นชั้น 8 ได้เลยค่ะ ห้อง MD Office ทางซ้ายสุดนะคะ"

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เมธาวีรู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นแรงกว่าทุกย่างก้าวที่ผ่านมา ห้อง MD Office ตกแต่งด้วยโทนไม้ธรรมชาติและกระจกใส มองเห็นวิวกรุงเทพฯ ยามเช้า

ประตูเปิดออกโดยไม่ต้องเคาะ เขานั่งอยู่หลังโต๊ะไม้เรียบหรู ใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนพอดีตัว สายตาเขาเงยขึ้นทันทีที่เห็นเธอเข้ามา

"มาตรงเวลาเลยนะครับ"

"ฉันไม่ชอบให้ใครต้องรอค่ะ"

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วผายมือให้เธอนั่งตรงโซฟาข้างโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินตามมานั่งตรงข้าม

"จริงๆ ผมมีทีม HR ทำหน้าที่สัมภาษณ์นะ แต่ครั้งนี้...ผมขอทำเอง"

"คุณจะมั่นใจได้ยังไงคะ ว่าฉันทำงานได้จริง?"

"ผมไม่มั่นใจหรอกครับ" เขาตอบตรงๆ พลางจ้องตาเธอ "แต่ผมอยากให้โอกาสคุณพิสูจน์"

คำตอบนั้นทำให้เธอเงียบไปชั่วครู่ แล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา

"ตกลงค่ะ ฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็น"

เขายื่นเอกสารสัญญาให้ พร้อมคำอธิบายโดยละเอียด เมธาวีอ่านอย่างตั้งใจ แม้จะเป็นแค่ตำแหน่ง “Creative Assistant” แต่ก็มีโอกาสเรียนรู้งานจริงในทุกด้าน

"เริ่มงานพรุ่งนี้เลยได้ไหมครับ?" เขาถามขณะมองนาฬิกา

"ถ้าคุณไม่มีปัญหา ฉันไม่มีแน่นอนค่ะ"

"ดีเลย งั้นวันนี้ถือว่าเป็นวันอบอุ่นเครื่อง...ผมจะพาคุณไปแนะนำให้รู้จักกับทุกคน"

ตลอดทั้งวัน เมธาวีเดินตามปุณณ์ไปยังแผนกต่างๆ ได้พบกับคนในทีมที่ดูเป็นกันเอง บางคนทักด้วยรอยยิ้ม บางคนมองเธอด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่แสดงออกตรงๆ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจที่สุดคือ ทุกคนเรียกเขาว่า “บอส” ด้วยความเคารพปนเกรงใจ แต่เขากลับวางตัวง่ายๆ ไม่ถือตัวเลยแม้แต่น้อย

ตอนเย็นก่อนเลิกงาน ปุณณ์พาเธอขึ้นไปยังดาดฟ้า

"ที่นี่เป็นที่คิดงานของผมเวลาหนักๆ" เขาบอก ขณะยืนพิงราวเหล็กมองท้องฟ้า

"วิวดีมากเลยค่ะ" เมธาวีมองออกไปยังเส้นขอบฟ้า พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำจนสาดแสงทองผ่านตึกสูง

"คุณรู้ไหม..." เขาพูดขึ้นเบาๆ "เมื่อวานตอนที่ผมเห็นคุณวิ่งฝ่าฝนเข้ามาในศาลานั่น...ผมรู้ทันทีว่า คุณเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้"

เธอหันไปมองเขา เงียบอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า

"คุณเชื่อในพรหมลิขิตเหรอคะ?"

เขายิ้มบางๆ ก่อนตอบ

"บางครั้งเราไม่ต้องเชื่อก็ได้...แค่ยอมรับมันในวันที่มันเกิดขึ้นก็พอ"

เมธาวีไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอแค่มองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี และปล่อยให้ใจเต้นช้าๆ ไปพร้อมกับลมเย็นของค่ำวันนั้น

พรุ่งนี้เธอจะเริ่มงาน...และไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่เธอแน่ใจแล้วว่า หนึ่งในเหตุผลที่เธอเลือกก้าวเข้ามาที่นี่ คือ "เขา"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***