ตอนที่ 5: การเดินทางที่ไม่คาดคิด

เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ พีทเริ่มรู้สึกว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยของเขากำลังมีบางสิ่งบางอย่างที่แปลกใหม่เกิดขึ้น เขาคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอย่างเงียบๆ ทำสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเอง แต่ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่อาจหลีกหนีจากพราวได้ง่ายๆ แม้เขาจะพยายามรักษาระยะห่าง แต่ทุกครั้งที่พราวเข้ามาหาเขา เขากลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

วันหนึ่งหลังจากการเรียนจบ พีทกำลังเดินกลับหอพักเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาหยุดชะงักเมื่อเห็นพราวยืนอยู่ที่ข้างทางหน้าหอพักของเขา

“คุณพีทคะ!” พราวตะโกนเรียกเสียงดัง ขณะที่ยิ้มให้เขาอย่างสดใส

พีทหยุดเดินไปครู่หนึ่ง เขามองดูเธอจากระยะไกลและรู้สึกแปลกๆ ในใจ พราวดูร่าเริงและมั่นใจอย่างที่เธอมักจะเป็นทุกครั้ง

“วันนี้จะไปไหนครับ?” พีทถามเสียงเรียบๆ พยายามไม่ให้มีความรู้สึกอะไรที่ซ่อนอยู่ในคำถาม

พราวยิ้มกว้างและยักไหล่ “ก็แค่เดินเล่นค่ะ จริงๆ แล้ววันนี้ฉันคิดว่าถ้าคุณไม่ติดอะไร เราไปเดินเล่นกันหน่อยดีไหมคะ? รู้ไหมว่าการเดินเล่นกับคนที่รู้จักกันดีมันทำให้วันนั้นดีขึ้นเยอะเลยนะ”

พีทไม่รู้จะตอบยังไง เขารู้สึกว่าเธอกำลังทำให้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่เขาควบคุมไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเธอได้ เขาแค่เดินไปหาพราวแล้วพูดออกไปสั้นๆ

“ถ้าอยากไปก็ไปครับ” เขาตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเย็นชา

พราวหัวเราะเบาๆ แล้วจับแขนเขาอย่างไม่รีรอ “มาเถอะค่ะ ฉันไม่ได้จะกินคุณหรอกนะ แค่คิดว่าเราน่าจะไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”

พีทเงียบไป ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยและเดินตามพราวไป เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องตกลงไปกับความคิดของเธอ แต่เขาก็รู้สึกว่าแค่ครั้งนี้มันก็คงไม่เป็นไร

ทั้งสองเดินไปตามถนนในยามเย็น ซึ่งคนไม่พลุกพล่านมากนัก บรรยากาศเงียบสงบ และทำให้พีทรู้สึกถึงความสดชื่นที่แตกต่างไปจากความเคยชินในชีวิตเขา

“รู้ไหมคะ ว่าฉันเคยเห็นคุณตั้งแต่ปี 1 แล้ว” พราวพูดขึ้นอย่างไม่คาดคิด

พีทหันมามองเธอเล็กน้อย คิ้วขมวด “จริงเหรอครับ?” เขาถามด้วยความสงสัย

พราวยิ้ม “ใช่ค่ะ ตอนนั้นฉันเห็นคุณเดินคนเดียวและไม่เคยเห็นคุณพูดกับใครเลย ฉันก็เลยคิดว่า คุณคงจะเป็นคนที่พิเศษจริงๆ แต่ไม่ค่อยเปิดตัวเท่าไหร่”

พีทหันไปมองทางข้างหน้า เขาพยายามซ่อนความรู้สึกในใจ แต่ลึกๆ เขารู้สึกขอบคุณที่เธอเข้าใจและไม่ได้ตัดสินเขา

“พี่ไม่ใช่คนพิเศษหรอกครับ” เขาตอบอย่างถ่อมตัว

พราวหยุดเดินและหันมาหาเขา “ไม่จริงหรอกค่ะ คุณมีเสน่ห์ในแบบของคุณ ที่คนอื่นอาจจะมองไม่เห็น แต่ฉันเห็นนะคะ”

พีทรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคำพูดของพราว แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าควรจะตอบกลับยังไง เขาไม่เคยได้รับคำชมแบบนี้มาก่อนจากใครเลย

“เอาเถอะครับ” พีทตอบกลับไป แต่ยังคงเดินไปข้างหน้า

การเดินเล่นในวันนี้เป็นช่วงเวลาที่ทำให้พีทรู้สึกถึงความเงียบสงบในใจ เขาไม่เคยรู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังค่อยๆ เปลี่ยนแปลงในตัวเขา จนกระทั่งเขาหันมามองพราวที่ยิ้มอยู่ข้างๆ

“เราจะเดินกันไปที่ไหนต่อดีครับ?” พีทถามเมื่อเห็นว่าพราวยังคงเดินนำหน้า

พราวยิ้มและหยุดเดิน “ก็แล้วแต่คุณสิคะ จะไปไหนก็ได้ แต่ฉันแค่ต้องการให้คุณรู้สึกผ่อนคลายบ้าง เพราะฉันรู้ว่าคุณมีอะไรหลายอย่างในใจที่อาจจะไม่ได้พูดออกมา”

พีทหยุดเดินและหันมามองเธอ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นจากคำพูดนั้น และไม่สามารถหาคำพูดที่จะตอบได้จริงๆ เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้นและมองพราวที่ยิ้มให้เขา

ทั้งสองยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้นสักพัก ก่อนที่พีทจะตัดสินใจพูดขึ้น “ขอบคุณนะครับ ที่ทำให้วันนี้มันดูแตกต่างไป”

พราวยิ้มอย่างพอใจ “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณรู้สึกดีขึ้น ฉันก็พอใจแล้ว”

ในวันนั้น พีทรู้สึกเหมือนกับว่าเขาก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองไปหนึ่งก้าว เขายังไม่แน่ใจว่าทำไมถึงยอมให้พราวเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตเขามากขึ้น แต่มันก็เริ่มรู้สึกว่าเธออาจจะเป็นคนที่ทำให้เขาเห็นมุมมองใหม่ๆ ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***