ตอนที่ 4: สิ่งที่ไม่ได้พูด

หลังจากวันนั้นที่ทั้งสองได้ทานข้าวด้วยกัน พีทเริ่มรู้สึกถึงความแปลกประหลาดในใจของตัวเอง เขายังคงไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถหลีกเลี่ยงพราวได้เหมือนที่เคยทำกับคนอื่นๆ แต่มันกลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ดึงดูดเขาเข้าหาเธอ เขาคิดว่ามันคงจะเป็นเพียงแค่การพบกันแบบบังเอิญ แต่ในใจลึกๆ เขากลับรู้สึกว่าอาจจะมีอะไรบางอย่างที่เขาไม่คาดคิดรอเขาอยู่

หลายวันต่อมา พราวเริ่มแสดงตัวตนที่ชัดเจนมากขึ้นในการเข้าหาพีท โดยที่ไม่ได้กลัวว่าจะเป็นการรุกหนักเกินไป เธอยังคงหาทางเข้าหาเขาทุกวัน แม้จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะยอมรับความสนใจจากใครได้ง่ายๆ แต่ความท้าทายจากเขากลับทำให้พราวไม่ยอมแพ้

วันหนึ่ง ขณะที่พีทเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อเตรียมตัวสำหรับการสอบกลางภาค พราวก็ยืนรออยู่ที่ประตูห้องสมุด หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินมา

“คุณพีทคะ วันนี้มาห้องสมุดทำการบ้านหรอคะ?” พราวถามด้วยรอยยิ้มหวานๆ

พีทมองไปที่พราวด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร เขายังคงยืนเฉยๆ คิดในใจว่าเธอนี่ไม่เคยหยุดที่จะเข้าใกล้เขาเลยจริงๆ

“ใช่ครับ…” พีทตอบสั้นๆ แต่เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ

พราวเดินเข้าไปใกล้พีท ขณะที่เธอพูดขึ้นว่า “คุณดูเหมือนจะเงียบมากนะคะ รู้ไหมว่าในห้องสมุดมันน่าเบื่อมากเลยนะ ถ้าไม่มีใครมาคุยด้วย”

พีทเหลือบมองไปที่เธอ แววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความคิดที่ลึกซึ้ง และยิ่งทำให้พราวรู้สึกท้าทายมากขึ้น

“คนเงียบๆ ไม่ได้หมายความว่าผมเบื่อครับ” พีทตอบเสียงแข็งๆ

พราวยิ้มพลางหัวเราะเบาๆ เหมือนกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

“ฉันไม่เคยบอกว่าคุณเบื่อหรอกค่ะ แต่ฉันแค่คิดว่า… บางทีการพูดคุยอาจจะทำให้การเรียนมันไม่น่าเบื่อมากขึ้นนะคะ” เธอพูดไปอย่างรื่นเริง

พีทเดินไปที่โต๊ะใกล้ๆ พราวไม่ได้ยอมหยุดอยู่แค่นั้น เธอนั่งลงข้างๆ เขาและพูดขึ้นอีกครั้ง

“แล้วคุณชอบอะไรคะ? นอกจากการอ่านหนังสือและทำการบ้าน” พราวถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สดใส

พีทเงียบไปก่อนจะตอบกลับไปว่า “ไม่ค่อยมีอะไรพิเศษหรอกครับ…”

พราวรู้สึกว่าคำตอบของพีทมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกอยากค้นหาตัวตนของเขามากขึ้น เธอเริ่มสังเกตว่าเขามักจะตอบแบบสั้นๆ แต่มีบางครั้งที่เขาจะทำท่าทางบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในตัวเอง

“คุณเคยลองทำอะไรที่มันสนุกบ้างไหมคะ?” พราวถามด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความสนใจ

พีทมองเธอแบบนิ่งๆ แล้วตอบด้วยเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์อะไร “ไม่ค่อยครับ…”

พราวเริ่มคิดในใจว่าถ้าเขายังคงทำตัวเย็นชาแบบนี้ เธอก็จะไม่ยอมแพ้และจะต้องหาวิธีทำให้เขาเปิดใจให้ได้

ช่วงเวลานั้น พีทหันกลับไปทำการบ้านของตัวเองต่อ แต่พราวยังคงนั่งข้างๆ และทำเหมือนกับว่าเธอกำลังเรียนอย่างตั้งใจ ถึงแม้ในใจของเธอจะเต็มไปด้วยคำถามมากมายเกี่ยวกับเขา แต่เธอก็ไม่ยอมให้ความสงบที่แสนเงียบเหงานั้นมากีดขวางความพยายามของเธอ

“คุณพีทครับ… อยากลองไปดูหนังด้วยกันไหมครับ? อาทิตย์นี้มีหนังที่น่าสนใจมากๆ” พราวถามอย่างสนุกสนาน แม้พีทจะตอบกลับไปว่าเขาไม่สนใจ เธอก็ยังคงยิ้มอย่างไม่ย่อท้อ

พีทหันมามองเธอในขณะที่เขากำลังคิดบางอย่าง “ไม่ครับ ผมไม่ชอบไปดูหนังกับคนที่ไม่คุ้นเคย”

พราวรู้สึกว่าคำตอบของเขาทำให้เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังขึ้น เธอคิดในใจว่าความท้าทายนี้มันยังไม่จบง่ายๆ เธอจะต้องหาวิธีทำให้เขาเปลี่ยนใจให้ได้

“แต่ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ก็ไม่เป็นไรนะคะ” พราวยิ้มไปที่เขา

พีทมองเธอครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรอีก เขาหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเริ่มทำการบ้านต่อไป แม้ในใจจะยังรู้สึกถึงความลังเลบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมามากนัก

หลังจากนั้น พราวก็หยุดพูดถึงเรื่องหนัง แต่เธอก็ยังคงอยู่ข้างๆ เขา และคอยยิ้มให้กับการเงียบสงบที่ทั้งสองต่างยังคงแสดงออกมาผ่านการพูดคุยที่ไม่เคยลึกซึ้ง

ทั้งสองคนยังคงเรียนไปเรื่อยๆ และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่ในหัวใจของพราวรู้สึกว่าเธอกำลังเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ และพีทเองก็เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลงในตัวเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***