ตอนที่ 3: หยุดไม่อยู่

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วในมหาวิทยาลัย และพฤติกรรมของพราวที่พยายามเข้าใกล้พีทมากขึ้นก็เริ่มทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ ในขณะที่พราวยังคงทำตัวรุกหนักไปเรื่อยๆ เขากลับพบว่าความเย็นชาของตัวเองเริ่มไม่สามารถปิดกั้นการเข้ามาของเธอได้แล้ว

วันหนึ่งหลังจากการเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ พีทเดินออกจากห้องเรียนช้าๆ เพราะไม่รีบร้อน เขาไม่ค่อยชอบที่จะเดินชนกับคนอื่นในช่วงเวลาที่ทุกคนต่างรีบไปกัน แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดกับคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างประตูห้องเรียน

“พีท!” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง

พีทหันไปเห็นพราวยืนยิ้มรออยู่ เขารู้ทันทีว่าเธอจะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปง่ายๆ แต่คราวนี้เขากลับไม่ได้เดินหนีเหมือนเคย

“อะไรครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้มันดูเหมือนจะไม่เข้มข้นเท่าครั้งก่อน

พราวยิ้มยียวนขึ้นมานิดๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “วันนี้ไปกินข้าวกันไหมคะ? ฉันเห็นว่าคุณไม่ค่อยทานข้าวกลางวันกับใครเลย ฉันคิดว่าคุณคงอยากมีเพื่อนกินข้าวบ้างนะคะ”

พีทขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบการที่คนอื่นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเขา แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงความจริงที่พราวบอกมา เขาไม่เคยทานข้าวกลางวันกับใครเลยจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่เสนอ” เขาตอบเสียงแข็งๆ

พราวมองเขาอย่างไม่ยอมแพ้ “ทำไมล่ะคะ? คุณไม่อยากรู้จักฉันบ้างเหรอ? ฉันจะไปนั่งทานข้าวคนเดียวก็ได้ แต่อยากให้คุณลองพูดกับฉันบ้าง นะคะ?”

พีทรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังท้าทายเขา เขาพยายามหาคำตอบในใจ แต่มันกลับยากเกินกว่าจะปฏิเสธไปเสียทีเดียว เขาหันไปมองพราวครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ และพูดออกมาว่า

“แค่วันนี้นะครับ”

พราวยิ้มทันที เธอไม่สามารถหยุดยิ้มได้เมื่อเห็นว่าเธอสามารถทำให้เขายอมรับคำเชิญของเธอได้ เธอรีบเดินนำไปข้างหน้า โดยไม่ลืมที่จะพูดขอบคุณสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความพอใจในตัวเอง

ระหว่างที่เดินไปที่คาเฟ่หน้าอาคาร พราวพยายามหาทางเริ่มการสนทนาอย่างธรรมดา

“คุณพีทคะ ไม่เคยเห็นคุณพูดกับใครเลย จริงๆ แล้วคุณไม่ค่อยพูดใช่ไหมคะ?” พราวถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนใจ

พีทเงียบไปเล็กน้อย เขายังไม่คุ้นเคยกับการพูดคุยกับคนอื่นมากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำถามของพราวทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก

“ผมแค่…ไม่ชอบพูดกับคนที่ไม่คุ้นเคย” พีทตอบอย่างระมัดระวัง

พราวพยักหน้าเข้าใจและไม่ยอมให้บรรยากาศเป็นไปอย่างเงียบเชียบ “เข้าใจค่ะ แต่คุณไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณน่าสนใจมากแค่ไหน” พราวยิ้มออกมา

พีทรู้สึกว่าเธอพูดไปเรื่อยๆ และเริ่มรู้สึกอึดอัดบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้ขัดอะไร จนกระทั่งถึงคาเฟ่ พราวสั่งเครื่องดื่มและขนมให้พีทแล้วมานั่งตรงข้ามเขา

“คุณไม่ชอบออกไปที่ไหนบ่อยๆ เหรอคะ? เช่น ไปเดินเล่นหรือไปดูหนัง?” พราวถาม ขณะที่เธอจิบเครื่องดื่ม

พีทหยุดคิดก่อนจะตอบกลับ “ไม่ครับ ผมชอบอยู่เงียบๆ มากกว่า”

พราวฟังคำตอบของเขาแล้วพยักหน้า เธอเริ่มเข้าใจพีทมากขึ้น ถึงแม้เขาจะเย็นชาและหลีกเลี่ยงคนอื่น แต่บางครั้งสิ่งเหล่านี้กลับทำให้พราวรู้สึกท้าทาย และยิ่งทำให้เธออยากทำให้เขาเปิดใจมากขึ้น

“ก็จริงค่ะ บางทีการอยู่คนเดียวก็ทำให้เราได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง แต่บางทีเราก็ต้องให้โอกาสตัวเองได้พบกับคนใหม่ๆ บ้างเหมือนกันนะคะ” พราวพูดไปยิ้มไป

พีทมองเธอครู่หนึ่ง เขาไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนและก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากใคร แต่เขาก็รู้สึกว่าเธออาจจะพูดถูก—บางครั้งคนเราก็อาจจะต้องเปิดใจให้กับสิ่งใหม่ๆ

การทานข้าวและพูดคุยกันในวันนี้ทำให้พีทรู้สึกเหมือนเขากำลังทำอะไรที่เขาไม่เคยทำมาก่อน และพราวก็คือคนที่ทำให้เขาต้องคิดใหม่เกี่ยวกับบางสิ่งในชีวิต

“เอาเป็นว่าผมจะลองคิดดู” พีทพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงนิดหน่อย

พราวยิ้มรับคำตอบนั้นแล้วพูดว่า “ดีค่ะ ฉันรอวันที่คุณจะลองเปิดใจดูนะคะ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***