ตอนที่ 4: ผู้ที่รู้ก่อน

ขณะที่วายุจอดรถหน้าร้านกาแฟริมมหาวิทยาลัย เสียงมือถือดังขึ้น — เบอร์แปลก ไม่มีชื่อ

“คุณควรเลิกยุ่งกับเรื่องนี้ วายุ” เสียงชายหนุ่มเรียบเย็น

“มันไม่มีประโยชน์ และคุณก็รู้ดีว่าบางอย่างควรถูกปล่อยให้จมหายไป”

เขานิ่งไปชั่วอึดใจ “คุณเป็นใคร?”

ปลายสายวางไปทันที

วายุมองรอบตัว ไม่มีใครน่าสงสัย แต่บางอย่างบอกเขาว่า...เขาถูกจับตามอง

เขากลับไปที่สำนักงานเพื่อเช็กกล้องหน้าทางเข้า — และนั่นคือสิ่งที่ย้ำความรู้สึกนั้น

เมื่อสามวันก่อน มีชายคนหนึ่งมายืนหน้าประตูสำนักงานช่วงดึก กล้องจับหน้าได้ไม่ชัด เขาสวมหมวกแก๊ป ก้มหน้า ไม่เข้าไป ไม่กดกริ่ง แค่ยืนอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินจากไป

แต่สิ่งที่ทำให้วายุขนลุก คือวันและเวลานั้น...

เขาเพิ่งกลับจากการเจอพรรณราย — และยังไม่เคยบอกใครเรื่องนั้นเลย

เขาเปิดกล้องต่อไปอีกนิด — และพบว่ามีบางคลิป “ถูกลบ”

จากระบบที่ต้องใช้รหัสผ่านพิเศษระดับแอดมิน

วายุก้มมองแฟลชไดรฟ์ที่เขาเสียบเมื่อเช้า...ไดรฟ์ที่พรรณรายเป็นคนให้ไว้ บอกว่ามีข้อมูลกล้องจากหอพักทิชา

เขาถอนใจ ถอดไดรฟ์ออกช้า ๆ

---

บางที “คนที่อยากให้เขารู้ความจริง” อาจอยู่ใกล้กว่าที่คิด

เขาหยิบภาพถ่ายทิชาขึ้นมาดูอีกครั้ง... แล้วก็สังเกตเห็นบางอย่างในเงาสะท้อนของหน้าต่างในภาพนั้น

เงาผู้ชายคนหนึ่ง

ยืนอยู่หลังกล้อง — ยิ้มมุมปาก

เหมือนกำลังเฝ้ามอง…ไม่ใช่แค่ทิชา