ตอนที่ 1: กลิ่นฝนกับเสียงกระซิบ

ฝนตกอีกแล้ว — หนักกว่าคืนก่อน เสียงหยาดน้ำกระทบกระจกหน้าต่างดังไม่ต่างจากเสียงกระซิบที่คุ้นเคย วายุ ธนาวรรษ นั่งเงียบอยู่ในสำนักงานเก่าชั้นบนของตึกแถวริมถนนสุขุมวิท ห้องแคบ ๆ ที่เคยเป็นร้านขายเครื่องเสียง กลายเป็นสำนักงานนักสืบเอกชนหลังจากเขาทิ้งตราตำรวจไว้ข้างหลังเมื่อเกือบสิบปี

โต๊ะไม้เก่าเต็มไปด้วยแฟ้มคดีเล็ก ๆ รูปถ่ายผู้คนที่ไม่มีใครตามหา เบาะแสที่ไม่มีใครใส่ใจ ทุกอย่างเงียบเชียบ — จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เขาลุกช้า ๆ เดินไปเปิดประตู หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ผมยาวเปียกชุ่ม ใบหน้าซีดเผือดในแสงสลัวจากโคมไฟหน้าตึก

“คุณคือ...วายุใช่ไหมคะ?” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

เขาพยักหน้า “เข้ามา”

หญิงสาวนั่งลง วางกระเป๋าผ้าไว้บนตัก แล้วดึงภาพถ่ายใบหนึ่งออกมายื่นให้เขา “เพื่อนฉันชื่อ ‘ทิชา’ หายตัวไปเมื่อสามวันก่อน ไม่มีร่องรอย ไม่มีการติดต่อกลับ”

วายุรับภาพมา ดวงตาเขาจ้องใบหน้าในภาพนั่นเนิ่นนาน ทิชาหัวเราะในรูปเหมือนหญิงสาวทั่วไป แต่มีบางอย่างในแววตาที่ทำให้หัวใจเขาชะงักไปเสี้ยววินาที

“ตำรวจว่าไง?” เขาถามเรียบ ๆ

“พวกเขาบอกว่าเธออาจหนีไปเอง แต่ฉันไม่เชื่อ…”

ชายหนุ่มวางภาพลงบนโต๊ะ ลมหายใจหนัก ๆ หลุดออกมาจากอก เขาเดินไปยังลิ้นชักด้านข้าง ดึงแฟ้มปิดผนึกใบหนึ่งออกมา เปิดมันช้า ๆ

ข้างในคือภาพถ่ายเก่า — หญิงสาวอีกคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนทิชา...เหมือนจนแทบเป็นคนเดียวกัน

คดีฆาตกรรมเมื่อสิบปีก่อน

คดีที่เขาไม่เคยปิดได้...

“คุณเคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก่อนใช่ไหมคะ?”

พรรณรายจ้องตาวายุ ดวงตาของเธอไม่ใช่แค่ความหวาดกลัวของคนที่สูญเสียเพื่อน แต่มันเต็มไปด้วยความสงสัย… และคำถามที่เธอยังไม่กล้าถาม

วายุไม่ตอบในทันที เขาแค่พับแฟ้มคดีเก่าแล้วเก็บกลับเข้าลิ้นชัก สีหน้าไม่แสดงอะไรนอกจากความว่างเปล่าที่ฝึกมาเป็นสิบปี

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเธอหายไป ไม่ใช่แค่ปิดมือถือหนีโลก?”

พรรณรายกลืนน้ำลาย “เพราะก่อนที่เธอจะหายไป ทิชาบอกว่าเธอรู้สึกว่ามีคนตาม… แล้วก็พูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ”

“ว่า?”

“เธอบอกว่า ‘ถ้าฉันหายไป อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น’”

วายุหรี่ตา ราวกับประโยคนั้นทิ่มแทงเข้าไปในบางอย่างที่เขาพยายามฝังไว้ลึกที่สุด เขาหันหลัง เดินไปที่กระจกบานเก่าติดผนัง ใบหน้าของเขาซ้อนทับกับเงาสะท้อนของสายฝนด้านนอก

“เธอทำงานที่ไหน?” เขาถามในที่สุด

“ห้องสมุดมหาวิทยาลัยศิลป์กร — เธอเป็นนักศึกษาปริญญาโทด้านจิตวิทยา”

จิตวิทยา... ความทรงจำของวายุแล่นกลับมารวดเร็ว — หญิงสาวในอดีตที่หน้าคล้ายกันอย่างน่ากลัว ก็เรียนจิตวิทยาเช่นกัน และตายในคดีที่ไร้พยาน ไร้แรงจูงใจ

เขากระชับเสื้อโค้ท คว้ากุญแจรถ และหยิบภาพถ่ายของทิชาใส่กระเป๋าเสื้อ

“ผมจะเริ่มที่หอพักของเธอ”

พรรณรายมองเขาอย่างลังเล “คุณจะช่วยจริง ๆ เหรอคะ?”

“ไม่ใช่เพราะเธอเป็นเพื่อนคุณ…” วายุพูดเสียงแผ่ว “…แต่เพราะเธอหน้าเหมือนคนตายที่ผมลืมไม่ได้”

วายุเดินออกไปในสายฝน รถยนต์เก่าเคลื่อนผ่านถนนเปียกแฉะของเมืองกรุงเทพยามค่ำ หอพักนักศึกษาที่ว่างเปล่ากลางฝนชื้น กลับมีบางอย่างรออยู่แล้ว —

บางอย่าง…ที่รู้ว่าเขากำลังจะมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***