สายฝนโปรยลงมาอีกครั้ง พร้อมกับความหนาแน่นของเม็ดฝน.

ณ งานเทศกาล

บรรยากาศคึกคัก เสียงเพลง เครื่องเล่น และแสงไฟจากบูธต่าง ๆ สว่างวาบไปทั่วบริเวณ

กลิ่นขนมหวาน ลมเย็น และเสียงหัวเราะลอยปะปนในอากาศ

โซระเดินไปเรื่อย ๆ คนเดียว…ทั้งที่ตอนแรกบอกกับยูโตะว่า “ไม่ว่าง”

แต่สุดท้ายขาก็พามาที่นี่อยู่ดี

เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา—แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงดังแทรกมาจากด้านหลัง

ปุ๊ง!

เสียงพลุดังขึ้น พร้อมกับเสียงตะโกนจากฝูงชน

“ขอโทษครับ ขอทางให้หน่อย!”

ยูโตะวิ่งฝ่าฝูงชนมา หอบเล็กน้อย ใบหน้าแดงนิดเพราะเหงื่อ

“ฉันรู้ว่านายต้องมา” เขายิ้ม ก่อนจะยื่นกล่องเล็ก ๆ ออกมา

ข้างในคือ กิ๊บรูปดาว สีเงินเล็ก ๆ แต่เงางาม

“ถ้าฉันติดให้ตอนนี้…จะถือว่าเป็นคำขอสารภาพรักได้ไหม?”

โซระเบิกตาโพลง “จะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?”

ยูโตะยิ้ม “ถ้าเร็วเพราะฉันชอบนายมากเกินไปล่ะ?”

โซระนิ่ง ก่อนจะยื่นหัวเข้ามาเล็กน้อย

“…งั้นก็ รีบติดก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

ยูโตะติดกิ๊บให้เบา ๆ

และทันทีที่เขาจัดเส้นผมโซระให้เข้าที่… สายตาทั้งสองก็สบกันท่ามกลางเสียงพลุระเบิดขึ้นฟ้า

ปัง!

แสงสว่างสะท้อนในดวงตาของทั้งคู่

“ต่อไปอย่าให้ง้อหนักขนาดนี้อีกนะ” ยูโตะพูดแผ่ว

เสียงพลุเริ่มเบาลง พร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามา

โซระยืนอยู่ข้างยูโตะที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ใต้แสงไฟที่สาดส่อง

ทั้งคู่เพิ่งจะพูดคุยกันเสร็จไปเมื่อไม่นานมานี้ และบรรยากาศดูเหมือนจะโรแมนติกไม่น้อย

แต่… ร่างหนึ่งก้าวเข้ามาทางด้านข้าง ขัดจังหวะการพูดคุยของทั้งคู่

“โอ้… นี่มันมีอะไรที่ฉันพลาดไปหรือเปล่า?”

โซระหันไปทางเสียงนั้น พบกับ อาโออิ รุ่นพี่ปีสองที่เคยเห็นหน้ากันตอนกลางวัน—โอเมก้าหญิงสาวที่ชัดเจนว่าไม่ใช่แค่รู้จักยูโตะ แต่…ดูเหมือนจะสนใจเขามากกว่าที่คิด!

อาโออิยิ้มกว้าง แต่มันดูมีความหมายบางอย่างอยู่ในนั้น

“โซระใช่ไหม?” อาโออิหันมาถามโซระด้วยน้ำเสียงหวานจนบางทีโซระคิดว่าความหวานนั้นอาจจะไม่ธรรมดา

“อ่า…ใช่ครับ” โซระตอบกลับไป นิ่งๆ แต่ไม่ยอมสบตา

ยูโตะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หันมามอง อาโออิ แต่กลับแค่ยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดอะไร

“เธอกับยูโตะสนิทกันเหรอ?” อาโออิถาม แต่คำถามนั้นทำให้โซระรู้สึกว่ามันไม่ใช่คำถามธรรมดา แววตาของรุ่นพี่นั้นเหมือนจะสอบสวนอะไรบางอย่างอยู่

โซระรู้สึกเหมือนความสงบเงียบในหัวใจถูกทดสอบจากอาโออิ

“ครับ เราสนิทกัน”

ยูโตะที่เห็นโซระเริ่มเงียบไปนิดหน่อย เลยยิ้มแหย ๆ ก่อนจะยิ้มหวานให้โซระ

“เดี๋ยวไปเดินเล่นกันต่อไหม?”

แต่ก่อนที่โซระจะทันได้ตอบ อาโออิก็รีบพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าโซระจะไปกับยูโตะ… ก็คงต้องเสียเวลากับการเป็นคู่แข่งในเกมส์จับปลาแล้วล่ะมั้ง?”

คำพูดนั้นดึงความสนใจของโซระอย่างรวดเร็ว

และยูโตะก็ค่อยๆ มองไปยังอาโออิที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางยิ้มหวาน

“คู่แข่ง?” โซระขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง?"

อาโออิยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะกระซิบเสียงเบา ๆ มาที่โซระ

“ก็...ที่จริงฉันก็ชอบยูโตะมานานแล้วแหละนะ~” เธอกระซิบ “ก็แค่ไม่กล้าแสดงออกมาเท่านั้นเอง”

โซระไม่รู้จะตอบอะไร แค่รู้สึกได้ว่าเขา… เจ็บปวด อย่างบอกไม่ถูก

ยูโตะเห็นท่าทางนั้นของโซระก็รีบพูดขึ้นทันที

“อาโออิ! ฉันไม่เคยคิดกับเธอแบบนั้น!”

อาโออิหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้ยูโตะ

“หึ… อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ได้พูดแล้ว ว่าไม่ได้คิดผิดที่เคยชอบเธอ”

อาโออิหันมายิ้มให้โซระอีกครั้ง

“ขอโทษนะ ที่ต้องทำให้เราแย่งกันแบบนี้...แต่ใครจะรู้ล่ะ เผื่อเราได้เห็นความรักที่แท้จริงกัน”

“ใครใช้ให้ตามตื๊อล่ะ…บ้าเอ๊ย” โซระบ่นเบา ๆ แต่ใบหน้าก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***