ทองคำอำพัน

ใต้ม่านละอองน้ำของหุบเขาต้องห้าม

เสียงน้ำตกทิ้งตัวลงจากหน้าผาสูงเสียดฟ้า ดังก้องราวเสียงขับกล่อมจากฟากฟ้า หยดน้ำโปรยปรายเป็นละอองเรืองรอง กระทบแสงแรกของรุ่งอรุณกลายเป็นประกายสีเงินที่เต้นระยิบระยับราวความฝัน

รอบข้างคือความเขียวชอุ่มจากพฤกษานับพันใบ แสงแดดอ่อนเย็นลอดผ่านพงไพรลงมากระทบผิวน้ำใสราวกระจก ขับภาพทุกอย่างให้ชวนหลงใหลและเกินจริง

และในบรรยากาศนั้น—คือเธอ

นางยกมือพริ้วไหวขึ้นช้า ๆ เหมือนบรรเลงบทกวีด้วยท่าร่ายรำของเทพี มวลกลีบดอกไม้สีอ่อนล่องลอยออกจากปลายนิ้วราวถูกเรียกด้วยมนตร์ ก่อนจะร่วงหล่นลงแตะผิวน้ำอย่างอ่อนโยน

เส้นผมเปียกแนบแผ่นหลังขาวเนียนดังงาช้าง เป็นเส้นยาวสี Deep Sea Green ราวกับสาหร่ายทะเลที่ไหลรินจากโขดหินลึก

กลีบดอกไม้บางส่วนติดแน่นอยู่บนเรือนผมนั้น ราวกับมิกล้าจากไป

และเมื่อเธอค่อย ๆ หันหน้า ดวงตาสีทองของเธอก็สะท้อนแสงอรุณเฉกเช่นอำพันที่ลุกไหม้ในเปลวเพลิงเยือกเย็น

นางงามดั่งคำสาปของจักรวาล

เส้นผมยาวเป็นคลื่นสีน้ำทะเลลึก เมื่อพลิ้วไหวราวม่านหมอกแห่งรัตติกาลก็เหมือนสายธารที่พระเจ้าเองยังทอดสายตามอง

ดวงเนตรสีทองเข้มเจิดจ้าดั่งสุริยันแรกกำเนิด จ้องมองผู้ใดก็ราวจิตวิญญาณถูกฉุดลากเข้าสู่แดนต้องห้ามของสรวงสวรรค์

ผิวพรรณขาวเนียนราวแสงจันทร์บนผืนน้ำบริสุทธิ์ ไร้ตำหนิ ราวกับไม่เคยต้องโลกีย์หรือกาลเวลา

ใบหน้าของเธอไม่ใช่เพียงความงาม หากคือศิลาฤกษ์ที่ทำให้เทวะสรรค์สร้างสรรพสิ่ง พวงแก้มระเรื่อราวกลีบแรกของกุหลาบต้องน้ำค้าง

ริมฝีปากของเธอคือสีชมพูเรียบเนียนของความอ่อนโยน

นางคือบุปผาดอกแรกของเอกภพ และอาจเป็นดอกสุดท้าย—

เพราะผู้ใดที่ได้สบตานาง ล้วนไม่เหลือหัวใจให้รักสิ่งอื่นอีกต่อไป

แต่ทว่า ผู้แรกที่ได้สบกับดวงตาสีอำพันบริสุทธิ์นั้น ไม่ใช่ความอ่อนโยน คำโชคดี หรือมงคล

สิ่งนั้นคือความชั่วร้าย ภายใต้หน้ากากของความธรรมดา

เขางดงามดั่งคำโกหกของพระเจ้า—

เส้นผมสีทองอร่าม ราวกับแสงแรกแห่งอรุณเหนือขอบฟ้าโลกใหม่ ทอดตัวเป็นลอนเบา ๆ เหมือนสายลมต้องเส้นไหม

ดวงตาสีทองเข้มลึก ลุ่มลึกดั่งห้วงอำมหิตของกษัตริย์ผู้นิทรา หากจ้องนานเกินไป…ผู้ใดก็ไม่อาจจำได้อีกว่าตัวเองเป็นใคร

โครงหน้าคมราวรูปสลักจากหินศักดิ์สิทธิ์ของสวรรค์—สันจมูกตรง คางแข็งแรง กรอบหน้าราวภาพฝันที่เทพีสร้างขึ้นเพื่อบูชาความงาม

รอยยิ้มของเขา…ไม่ใช่เพียงเสน่ห์ แต่คืออาวุธ ร้ายแรงกว่าอาวุธใดของปีศาจ เพราะมันอ่อนโยนพอจะทำให้เทพีร้องไห้

และเฉียบคมพอจะเฉือนสวรรค์ออกเป็นเสี่ยง ๆ ได้ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว

เขาไม่เหมือนเทพ ไม่เหมือนมนุษย์ ไม่แม้แต่เหมือนซาตาน

เขาคือรูปลักษณ์ของ “ความหลอกลวงที่งดงามที่สุด”

เมื่อดวงตาสีทองทั้งสองสบกัน กลับไม่มีคำบรรยายใดๆให้กับการกระทำนี้

ดวงตาอำพันบริสุทธิ์ พบกับความเยือกเย็น

"เจ้าเป็นใคร"

นั่นคือคำพูดแรกที่ทำลายความเงียบสงบระหว่างพวกเขา และเป็นจุดเริ่มต้นของโชคชะตาที่พระเจ้ามิต้องการ

..."ข้าคือทองคำ"...

...เขากล่าวอย่างไม่คิดอะไร และขบขัน...

..."งั้นข้าคงจะเป็นอำพัน"...

เธอกล่าว พยายามโต้ตอบเขาในขณะที่ลืมว่าตัวเองกำลังเปลือยกายไปชั่วขณะ

..."งั้นข้าก็คงมีค่ามากกว่าเจ้าสินะ อำพัน"...

...2...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***