Prologue

ใต้ม่านละอองน้ำของหุบเขาต้องห้าม

เสียงน้ำตกทิ้งตัวลงจากหน้าผาสูงเสียดฟ้า ดังก้องราวเสียงขับกล่อมจากฟากฟ้า หยดน้ำโปรยปรายเป็นละอองเรืองรอง กระทบแสงแรกของรุ่งอรุณกลายเป็นประกายสีเงินที่เต้นระยิบระยับราวความฝัน

รอบข้างคือความเขียวชอุ่มจากพฤกษานับพันใบ แสงแดดอ่อนเย็นลอดผ่านพงไพรลงมากระทบผิวน้ำใสราวกระจก ขับภาพทุกอย่างให้ชวนหลงใหลและเกินจริง

และในบรรยากาศนั้น—คือเธอ

นางยกมือพริ้วไหวขึ้นช้า ๆ เหมือนบรรเลงบทกวีด้วยท่าร่ายรำของเทพี มวลกลีบดอกไม้สีอ่อนล่องลอยออกจากปลายนิ้วราวถูกเรียกด้วยมนตร์ ก่อนจะร่วงหล่นลงแตะผิวน้ำอย่างอ่อนโยน

เส้นผมเปียกแนบแผ่นหลังขาวเนียนดังงาช้าง เป็นเส้นยาวสี Deep Sea Green ราวกับสาหร่ายทะเลที่ไหลรินจากโขดหินลึก

กลีบดอกไม้บางส่วนติดแน่นอยู่บนเรือนผมนั้น ราวกับมิกล้าจากไป

และเมื่อเธอค่อย ๆ หันหน้า ดวงตาสีทองของเธอก็สะท้อนแสงอรุณเฉกเช่นอำพันที่ลุกไหม้ในเปลวเพลิงเยือกเย็น

เธองามดั่งคำสาปของจักรวาล—

เส้นผมยาวเป็นคลื่นสีน้ำทะเลลึก เมื่อพลิ้วไหวราวม่านหมอกแห่งรัตติกาลก็เหมือนสายธารที่พระเจ้าเองยังทอดสายตามอง

ดวงเนตรสีทองเข้มเจิดจ้าดั่งสุริยันแรกกำเนิด จ้องมองผู้ใดก็ราวจิตวิญญาณถูกฉุดลากเข้าสู่แดนต้องห้ามของสรวงสวรรค์

ผิวพรรณขาวเนียนราวแสงจันทร์บนผืนน้ำบริสุทธิ์ ไร้ตำหนิ ราวกับไม่เคยต้องโลกีย์หรือกาลเวลา

ใบหน้าของเธอไม่ใช่เพียงความงาม หากคือศิลาฤกษ์ที่ทำให้เทวะสรรค์สร้างสรรพสิ่ง พวงแก้มระเรื่อราวกลีบแรกของกุหลาบต้องน้ำค้าง

ริมฝีปากของเธอคือสีชมพูเนียนของการพิพากษา และความอ่อนโยน

นางคือบุปผาดอกแรกของเอกภพ และอาจเป็นดอกสุดท้าย—

เพราะผู้ใดที่ได้สบตานาง ล้วนไม่เหลือหัวใจให้รักสิ่งอื่นอีกต่อไป

และสิ่งแรกที่ได้สบตากับดวงตาสีทองอร่ามนั้น กลับเป็นความชั่วร้ายสิ่งแรกของจักรวาล ที่พร้อมจะกัดกินทุกสิ่ง

เขางดงามดั่งคำโกหกของพระเจ้า—

เส้นผมสีทองอร่าม ราวกับแสงแรกแห่งอรุณเหนือขอบฟ้าโลกใหม่ ทอดตัวเป็นลอนเบา ๆ เหมือนสายลมต้องเส้นไหม

ดวงตาสีทองเข้มลึก ลุ่มลึกดั่งห้วงอำมหิตของจักรพรรดิผู้นิทรา หากจ้องนานเกินไป…ผู้ใดก็ไม่อาจจำได้อีกว่าตัวเองเป็นใคร

โครงหน้าคมราวรูปสลักจากหินศักดิ์สิทธิ์ของสวรรค์—สันจมูกตรง คางแข็งแรง กรอบหน้าราวภาพฝันที่เทพีสร้างขึ้นเพื่อบูชาความงาม

รอยยิ้มของเขา…ไม่ใช่เพียงเสน่ห์ แต่คืออาวุธ ร้ายแรงกว่าอาวุธใดของปีศาจ เพราะมันอ่อนโยนพอจะทำให้เทพีร้องไห้

และเฉียบคมพอจะเฉือนสวรรค์ออกเป็นเสี่ยง ๆ ได้ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว

เขาไม่เหมือนเทพ ไม่เหมือนมนุษย์ ไม่แม้แต่เหมือนซาตาน

เขาคือรูปลักษณ์ของ “ความหลอกลวงที่งดงามที่สุด”

..."เจ้าเป็นใคร?"...

นั่นเป็นบทสนทนาแรกระหว่างพวกเขา อาจเป็นบทสนทนาที่ตึงเครียด แต่ผู้ใดจะพินิจได้ว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของชะตาที่พระเจ้าไม่ใช่ผู้วาดฝัน เพราะเขาจะเป็นผู้วาดฝันมันเอง

..."เจ้าหลอกข้า"...

ภายใต้ม่านฟ้าสีเลือดจาง เทพีผู้เคยสง่างามเหนือสรรพสิ่ง กลับทรุดตัวลงดั่งดอกไม้ต้องน้ำค้างกรด—งามวิบัติ

ดวงเนตรสีทองที่เคยเปล่งประกายเช่นดวงอาทิตย์แรกแย้ม บัดนี้หล่อหลอมไปด้วยเงาแห่งความอาวรณ์ เธอไม่เคยรู้เลยว่า ความรัก…จะกลายเป็นคำสาปที่ละลายปีกแห่งศักดิ์ศรีจนหล่นหาย

บทกวีของปีศาจที่เอื้อนเอ่ยขับขานแผ่วเบา กลับกลายเป็นยาพิษหอมหวาน หลอกล่อเทพีให้กลืนกินด้วยหัวใจของตนเอง"

และในหยดน้ำตาหยดสุดท้ายของเธอ โลกทั้งใบก็เยือกแข็ง

..."จงตกนรก ไม่ได้ฝุดได้เกิดเถิด ลิซานดรา"...

ดาบทองลงทัณฑ์บนคอของเธอ เพื่อเป็นการประณามและลงโทษ เทพีผู้ลุ่มหลงในความรัก แต่สุดท้ายกลับถูกล่อลวง

..."จงเกิดใหม่อีกคราเถิด ลิซานดรา บุปผาของข้า"...

...1...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***