ระหว่างเดินกลับมายังเรือนนอน
หยางจินจวี๋ก็ถามเสี่ยวจูถึงที่มาของป้ายทองคำ เสี่ยวจูบอกว่าก่อนมายังกั๋วจื่อเจียนหนึ่งวัน องค์หญิงใหญ่เรียกนางไปพบเพื่อมอบป้ายนี้ให้ไว้ใช้ในยามจำเป็นที่สุด โดยคนที่เห็นป้ายนี้จะต้องเป็นคนที่เชื่อถือได้เท่านั้น
“คุณหนู...บ่าวยอมรับว่าใจร้อนไปหน่อยที่เผลอใช้ป้ายทองคำโดยไม่ไตร่ตรองให้รอบคอบ
แต่ถ้าไม่ทำเช่นนั้น...ความลับของคุณหนูก็มิอาจปิดบังไว้ได้นาน”
“เฮ้อ...ข้าเข้าใจ
ข้าหวังก็แต่เพียงว่าศิษย์พี่ทั้งสี่จะไม่ใช่คนละโมบและสามารถไว้วางใจได้”
“ลองพวกเขาคิดจะบีบคั้นคุณหนูเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวโดยคิดว่ากำความลับที่คุณหนูเป็นเชื้อพระวงศ์แฝงตัวมาเรียนเอาไว้
เช่นนั้นข้ามศพบ่าวไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ
อีกอย่างองค์หญิงใหญ่ย่อมไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่”
“ช่างเถอะๆ
เจ้าก็ไม่ต้องคิดมากไป ต้องเป็นข้าต่างหากที่สมควรคิดมาก โชคดีที่เจ้าคาดคั้นให้ข้าอ่านตำรับตำราน่าเบื่อทั้งหลายก่อนนอนเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามทุกคืน
วันนี้ข้าถึงผ่านด่านของจู่ซื่อเยี่ยไปได้ หาไม่...คงทำให้ศิษย์พี่ทั้งสี่ขายหน้า เป็นสาเหตุให้พวกเขาตีตนออกห่าง
อยู่ในกั๋วจื่อเจียนมีศัตรูแค่เซียวหลางเซิงคนเดียวก็พอแล้ว”
“จริงด้วยเจ้าค่ะ”
“รีบไปอาบน้ำเข้านอนกันเถอะ
พรุ่งนี้...ต้องเรียนฝึกยิงธนู จำต้องเก็บแรงไว้ให้มาก”
เสี่ยวจูยิ้มแป้นออกมาทันที
“เรื่องขี่ม้ายิงธนู คุณหนูเชี่ยวชาญนัก ครั้งนี้ทุกคนจะได้เห็นความเก่งกาจอันแท้จริงของคุณหนูเสียที”
“เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านปู่ที่สอนวิชาการต่อสู้ให้ข้า
หากพรุ่งนี้พวกของเซียวหลางเซิงหาเรื่องข้าอีก ข้าจะยิงธนูเสียบก้นพวกมัน”
แล้วหยางจินจวี๋ก็เดินหัวเราะฮ่าๆเข้าไปในเรือน ไม่ได้นึกสงสัยว่าเหตุใดเซียวหลางเซิงจึงไม่เรียกนางไปรับใช้ในเรือนตะวันตกคืนนี้
หลังอาบน้ำร้อนเสร็จ
เตรียมตัวดับไฟเข้านอน หยางจินจวี๋กับเสี่ยวจูก็ได้ยินเสียงของหล่นดังพลั่ก
ตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอยตรงกำแพงทิศใต้ของเรือน นางหันมาถามเสี่ยวจูด้วยความสงสัยว่า
“เสี่ยวจู...เจ้าได้เปลี่ยนกระถางต้นอวี่หลันบริเวณกำแพงเป็นต้นจิงจี๋[1]หมดแล้วใช่ไหม?”
“เจ้าค่ะ
คุณหนู บ่าวได้ขออนุญาตหวงจี้จิ่วเปลี่ยนเป็นจิงจี๋ทั้งหมดเพื่อป้องกันคนลอบปีนกำแพงเข้ามาทำร้ายคุณหนูตลอดทั้งแนวกำแพง”
“ถ้าเช่นนั้นยังมีเจ้าโง่ที่ไหนเล็ดลอดเข้ามาได้อีก
เราลองออกไปดูซิว่าผู้บุกรุกเข้ามาเป็นใคร”
เสี่ยวจูพยักหน้า
รีบหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้หยางจินจวี๋กับตัวเอง แล้วพากันเดินออกจากเรือน
แสงจากโคมไฟที่แขวนบนระเบียงสาดส่องต้องร่างที่กำลังนั่งคลำก้น ร้องอูยยาว ร่างนั้นคุ้นตาหยางจินจวี๋เป็นอย่างมาก
ก่อนนางจะอุทานออกมาเสียงหลงว่า
“ท่านพ่อ!!!”
[1]
ไม้ยืนต้นชนิดหนึ่ง พุ่มเตี้ย มีหนาม
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments