ก่อนหยางจินจวี๋จะเหล่ตามองบุรุษที่นั่งข้างๆกัน
ฝ่ายนี้ก็เป็นบุรุษรูปงามหาตัวจับยาก รูปร่างสูงใหญ่กว่าบุรุษทั่วไป
คะเนว่าคงสูงเกิน 8 ฉื่อ ใบหน้านั้นก็คมคายยิ่งด้วยนัยน์ตามังกรสีราตรีเจิดจ้าสุกสว่าง
คิ้วเข้มรูปดาบพาดเฉียง
แต่ผิวหน้ากลับเป็นสีเข้มราวกับคนใช้ชีวิตอยู่กลางแดดมากกว่าหมกตัวอ่านตำราในห้องหนังสือ
แต่เพราะสีผิวที่เข้มอย่างมีเอกลักษณ์นี้จึงยิ่งขับเน้นความหล่อเหลาคมสันจนเด่นสะดุดตามากกว่าบุรุษใด
ใช่...เซียวหลางเซิงหล่อมาก
หล่อจนไม่อาจละสายตาได้ง่ายๆ หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นอริกับนาง
นางอาจจะพึงใจในตัวเขาก็เป็นได้ ถึงตอนนั้นนางก็จะแจ้นไปบอกเสด็จย่าว่าพบชายในดวงใจแล้ว
ขอเสด็จย่าทูลฝ่าบาทให้นางเลิกเรียนในกั๋วจื่อเจียนแล้วมีพระราชทานสมรสลงมา
แต่ก็อีกนั่นแหละ...ต่อให้เซียวหลางเซิงไม่ใช่คู่อริ
เขาก็คงเหมือนบุรุษทั่วไปที่รังเกียจสตรีที่ประพฤติตัวนอกกรอบอย่างนาง
หยางจินจวี๋ไม่รู้เลยว่าตนนั่งคิดเรื่อยเปื่อยเช่นนี้อยู่นาน
แม้กระทั่งจู่เสียนหลางเริ่มสอนบทเรียนแล้ว นางก็ยังใจลอย
จนกระทั่ง...
“เซียวหลางเซิง...เจ้าตอบอาจารย์หน่อยสิว่า
เหตุการณ์ใดเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ซุนวูคิดจะเขียนตำราพิชัยยุทธขึ้นใหม่ซึ่งมีหลักสอนเกี่ยวกับการรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งโดยไม่ต้องทำสงคราม”
เซียวหลางเซิงหุบพัดจีบดังปับ
แล้วลุกขึ้นยืนกล่าวว่า “ทุกสถานการณ์ที่ซุนวูวางแผนในการช่วยอู๋อ๋องโจมตีแคว้นฉู่
ทำให้ซุนวูเกิดความละอายใจจนต้องเขียนตำราพิชัยยุทธดังกล่าวขอรับ”
พูดจบก็ยกมือคำนับ แล้วนั่งลง
ศิษย์ทั้งหลายที่อยู่ข้างเซียวหลางเซิงหันมาปรบมือให้เขา
แต่จู่เสียนหลางซื่อเยี่ยยังคงตีหน้าขรึม ถามออกมาว่า
“มีใครเห็นต่างจากนี้หรือไม่”
เจ่าอู่จูรีบยกมือขึ้น
แล้วบอกว่า “อาจารย์...เรื่องนี้ต้องลองถามความคิดเห็นของศิษย์น้องหลานหลิงขอรับ”
หยางจินจวี๋ได้ยินชื่อตนออกมาจากปากศิษย์พี่คนสนิทก็อยากจะถอดรองเท้าแล้วปาใส่หัวเจ่าอู่จูที่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้นาง
ทุกวันนี้แค่ต้องมานั่งเรียนตำราบ้าบอในกั๋วจื่อเจียนก็เหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม[1]ทุกวี่ทุกวัน
“ไหน...ฝูหลานหลิง
เจ้าลองแสดงความคิดเห็นออกมาให้อาจารย์ฟังหน่อยซิ” จู่เสียนหลางซื่อเยี่ยเรียกนางด้วยใบหน้าเรียบขรึม
บุรุษผู้นี้ช่างวางตัวได้สมกับเป็นอาจารย์จริงๆ
ดูน่าเกรงขามและไม่น่าข้องเกี่ยวด้วยอย่างยิ่ง...แต่กระนั้นกลับยิ่งดึงดูดใจนาง
ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
“อ่ะ...อ่อ”
หยางจินจวี๋ลุกขึ้นยืน ยกมือลูบท้ายทอย ยิ้มเจื่อน เพราะยังคิดหาคำตอบดีๆไม่ออก
“ว่าไง...ฝูหลานหลิง
หากเจ้าแสดงความคิดเห็นออกมาไม่ได้ อาจารย์คงคิดว่าที่เจ้าเป็นก้งซื่อได้คงมิใช่มาจากความสามารถของเจ้าโดยตรง”
หัวใจที่เต้นแรงพลันกลับเต้นกระตุก...เพราะรู้สึกเหมือนนางถูกสบประมาท
และถ้านางทำให้คนสบประมาทนางได้ก็เท่ากับนางทำให้เสด็จย่าพลอยโดนสบประมาทไปด้วย
เช่นนั้นเรื่องอะไรนางจะยอม!
[1]
จิตใจพะวักพะวน ไม่เป็นสุข
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
ชาบู
ชอบบบ
2022-01-16
0