หยางจินจวี๋ถึงกับสำลักน้ำลาย
ลืมตาโพลง ก่อนจะหันไปถลึงตาใส่เสี่ยวจูที่ยืนยิ้มปากแทบฉีก ทำหน้าตาใสซื่อ
พูดขึ้นมาอีกว่า
“หากองค์หญิงใหญ่ทรงทราบว่าคุณหนูโปรดปรานองค์ชายรอง
คงสั่งให้คนจุดพลุสนั่นทั่วเมืองหลวงเป็นเวลาสามวันสามคืนแน่เจ้าค่ะ”
“องค์ชายรองมีนิสัยอย่างไร
เราสองคนยังไม่รู้ จู่ๆเจ้าจะมาจับคู่เขากับข้า
น่าจะคิดถึงหวงตี้ก่อนว่าอยากได้ข้าเป็นลูกสะใภ้หรือไม่?”
คำพูดของคุณหนูมีน้ำหนัก
ใครๆต่างก็รู้ว่านอกจากองค์ชายสามที่หวงตี้ทรงโปรดปรานมากกว่าพระโอรสองค์ใดแล้ว
ผู้ที่ทรงโปรดปรานอีกคนก็คือหยางจินจวี๋
แต่ถ้าหากว่าหวงตี้ต้องการได้นางเป็นลูกสะใภ้จริง
คงไม่ปล่อยโอกาสให้นางเจริญวัยจนถึงขั้นใกล้เลยวัยออกเรือนเช่นนี้หรอก
เห็นได้ชัดว่าแม้จะทรงโปรดปรานหยางจินจวี๋เพียงใดแต่ก็ไม่ต้องการนำเข้าวังไปเป็นลูกสะใภ้
“คุณหนูพูดมาก็ถูก”
เสี่ยวจูตอบรับ “แต่ที่คุณหนูไม่สนใจชายใดคงมิใช่เพราะว่าสนใจองค์ชายสี่หรอกนะเจ้าคะ”
ประโยคสุดท้ายของเสี่ยวจูทำให้หยางจินจวี๋รีบสวนกลับหน้าแดงก่ำว่า
“เจ้าต้วนซิ่วนั่นน่ะเหรอ...ต่อให้มีพระราชทานสมรสลงมาให้ข้ากับเขาแต่งงานกัน
ข้าจะโหม่งเสาเรือนตายให้ดู”
เสี่ยวจูหัวเราะคิกคัก
เย้าว่า “คุณหนูไม่ทำหรอกเจ้าค่ะ ที่ตามไล่เบี้ยเอากับสาวๆที่องค์ชายสี่ตามจีบอยู่
ก็บอกชัดเจนอยู่แล้วว่าคุณหนูกินน้ำส้มสายชูไปหลายไหแล้ว”
“เพ้อเจ้อ!” หยางจินจวี๋รีบกระเด็งตัวลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาทันที
ก่อนจะยืนกางแขนให้เสี่ยวจูช่วยแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษา
เพราะเสี่ยวจูแต่งตัวเสร็จตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่ทันที่เสี่ยวจูจะเกล้ามวยสูงให้นาง
จู่ๆบานประตูก็เลื่อนเปิดออก แล้วใครคนหนึ่งก็ถือวิสาสะบุกรุกเข้ามา
“อาจารย์...ข้าทำแท่นฝนหมึกตกแตก
ท่านพอจะมีอันใหม่ให้ข้ายืมใช้หรือไม่”
หยางจินจวี๋หันไปมองบุรุษในชุดขาวยืนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกตาโต
พอเขาหันมาเห็นนางกับเสี่ยวจูก็อ้าปากค้าง
“เจ้า...เหตุใดพวกเจ้าจึงมานอนที่เรือนหลังนี้”
เซียวหลางเซิงถามขึ้นมาก่อน
“ข้าต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามว่าเจ้าถือวิสาสะอะไรมาเปิดประตูเรือนพักของคนอื่นก่อนขออนุญาต”
หยางจินจวี๋แว้ดออกไป รีบรวบผมขึ้นสูงหวังจะปกปิดตัวตนจากอีกฝ่าย
แต่ไม่ทันการณ์เสียแล้ว
“ที่แท้...ฝูหลานหลิงกับซ่งเว่ยจื่อก็เป็นสตรีนี่เอง”
เขายิ้มชั่วร้าย
“ใช่...แล้วเจ้าจะทำไม”
เซียวหลางเซิงก้าวเข้ามาข้างใน
เสี่ยวจูรีบเอาตัวเข้าไปยืนบังนายสาว กางสองแขนออกปกป้องเจ้านายราวกับเป็นแม่ไก่ปกป้องลูกเจี๊ยบ
“ข้าจะทำไมน่ะหรือ...ข้าก็จะบอกว่าตอนนี้ข้าได้กำความลับของเจ้าเอาไว้
หากเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจ...เจ้าอาจจะ...” รอยยิ้มยิ่งกดลึกบนมุมปาก เสริมต่อว่า
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเข้ามาเรียนที่กั๋วจื่อเจียนด้วยจุดประสงค์ใด
แต่ถ้าเบื้องบนไม่ช่วยเหลือเจ้าคงเข้ามาเรียนที่นี่ไม่ได้
ดังนั้น...เจ้าคงไม่อยากสร้างเรื่องให้เบื้องบนต้องระคายพระทัยหรอกใช่ไหม?”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments