องค์ชายสี่
“...”
“องค์ชายสี่...ในเมื่อคุณชายทั้งสองอ้างหลักห้าคุณธรรมขึ้นมา
ท่านก็อย่าเอาผิดพวกเขาเลย หาไม่จะเสื่อมเสียพระเกียรติเปล่าๆ
ส่วนเรื่องที่ข้าน้อยถูกล่วงเกินนั้น ข้าน้อยหาสนใจไม่
แค่ได้เป็นที่โปรดปรานขององค์ชายก็นับเป็นวาสนาของอวี้หลันแล้ว”
ป๋ายอวี้หลันช่วยออกหน้ารับผิดแทนหยางจินจวี๋กับเสี่ยวจู
“เห็นแก่อวี้หลันที่เป็นสตรีใจกว้างทั้งที่ไร้ซึ่งเกียรติยศศักดิ์ศรี
ข้าจะไม่ถือสาพวกเจ้า แต่ข้าต้องการทราบนามของพวกเจ้าทั้งสองเผื่อสักวันพวกเจ้าจะต้องตอบแทนความใจกว้างครั้งนี้ของข้าด้วยการทำงานให้ข้าอย่างหนึ่ง”
เจ้าจู่หรงเสีย...ใจคอคับแคบชะมัด!
“ข้าน้อยซ่งเว่ยจื่อ”
“ข้าน้อยฝูหลานหลิง”
เสียงหัวเราะร่วนดังออกมาจากลำคอของชายตรงหน้าทันที
“ข้าว่าถ้าข้าใช้พวกเจ้าทำงาน
นอกจากงานจะไม่สำเร็จแล้วข้ายังต้องจ่ายค่าทำศพให้พวกเจ้าด้วยกระมัง”
หยางจินจวี๋หน้าแดงก่ำ
นึกโมโหบิดาที่ช่วยตั้งชื่อหลอกๆจากวีรบุรุษและวีรสตรีในบันทึกประวัติศาสตร์ให้นางกับเสี่ยวจู
ก็บิดาน่ะ...อ่านหนังสือบันทึกประวัติศาสตร์จบเล่มเสียเมื่อไหร่
อ่านไปได้หนึ่งหน้าก็ตาลายง่วงหลับคาหนังสือทุกครั้งไป นางก็ไม่แตกต่างกัน
แต่พอถูกเสด็จย่าคาดหวังให้ตั้งใจเรียนในกั๋วจื่อเจียน แม้ว่าเป้าหมายจริงคือให้นางหาคู่ครอง
นางก็ยังมุ่งมั่นตั้งใจอ่านตำรับตำรามากกว่าบิดาเพื่อไม่ให้ขายหน้าเหล่านักศึกษา
“ถ้าเช่นนั้น...องค์ชายก็อย่าใช้งานพวกข้าน้อยเลย
ข้าน้อยสัญญาว่าเรื่องในวันนี้จะปิดปากให้สนิท”
“มีอันใดต้องปิดกัน”
องค์ชายสี่เลิกคิ้วดกดำขึ้นสูง ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“กะ...ก็ที่องค์ชายมาพบแม่นางป๋ายโดยสวมหน้ากากอย่างไรพะยะค่ะ
บ่งบอกให้รู้ว่าใบหน้าขององค์ชายสี่คงมีปัญหา เรื่องที่เล่าลือกันว่าองค์ชายสี่รูปโฉมหล่อเหลาสง่างามเป็นอันดับหนึ่งของแคว้นเว่ยเป็นเพียงเรื่องโกหก”
องค์ชายสี่
“...”
ป๋ายอวี้หลัน
“...”
เมื่อความเงียบเข้ามาปกคลุมเหมือนกำลังนั่งอยู่ในสุสานร้าง
หยางจินจวี๋จึงพูดตัดบททันทีว่า
“เช่นนั้นข้าน้อยทั้งสองขอตัวลา
ครั้งหน้าหากข้าน้อยมาเที่ยวที่หอเย่ว์หยางอีกจะไม่มารบกวนเวลาหาความสำราญขององค์ชายกับแม่นางป๋ายอีกเป็นอันขาด”
สองสาวรีบพากันลุกขึ้นยืนพรวดพราดแล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
หยางจินจวี๋กับเสี่ยวจูยืนลูบอกอยู่หน้าห้องพักพิเศษของตนอยู่ครู่หนึ่ง
“เจ้าหรงเสียฉลาดจริงๆ
เราสองคนคงได้แต่ภาวนาว่าเขาจะไม่ส่งคนนำคำสั่งมามอบหมายงานให้เราทำชิ้นหนึ่ง
หากข้าต้องทำงานให้หมอนั่น ชาตินี้ทั้งชาติข้าคงไม่มีวันนอนตายตาหลับ”
“ตอนนี้...คุณหนูก็ได้เห็นใบหน้าของแม่นางป๋ายอวี้หลันแล้ว
คงสมใจแล้วใช่ไหมเจ้าคะ”
“ไม่”
หยางจินจวี๋ส่ายหน้าทันที หัวใจของเสี่ยวจูเหี่ยวแฟบทันที
รู้ว่าคุณหนูของนางต้องวางแผนการอะไรอีก
“ป๋ายอวี้หลันเป็นสตรีที่งดงามมาก
แต่ก็สวยน้อยกว่าข้าอยู่หลายส่วน...”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments