Episode 11

“เดินระวังดีๆล่ะ”

ลู่หมิง ศิษย์พี่ร่างสูงที่ดื่มสุราไปหลายจอกทั้งๆที่กระเพาะว่างทำให้เริ่มมึนเมาขึ้นมาบ้างบอกอย่างห่วงใย

ศิษย์น้องทั้งสองคำนับแล้วรีบเปิดประตู

ก่อนจะหับเสียงเบากริบ แล้วสืบเท้าไปยังห้องข้างๆ

แกล้งส่งเสียงพูดสัพเพเหระแล้วเปิดประตูเข้าไปราวกับว่าพวกตนเข้าถูกห้อง

“ข้าพอได้ยินมาบ้างว่าเสียงดีดพิณขององค์ชายรองนับว่าไม่เป็นสองรองใคร

น่าจะให้แม่นางป๋ายไปประลองชันดีดพิณกับองค์ชายรอง” เสี่ยวจูพูดขึ้นมา ทำทีก้าวเข้าไปในห้องเรื่อยๆ

สองสาวไม่สนใจเสียงพิณที่หยุดลงและเสียงขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวในห้องรับรองแขกส่วนตัวของแม่นางป๋ายอวี้หลัน

“ว่ากันว่าถ้าไม่ใช่องค์ชายสี่

แม่นางป๋ายไม่ยอมบรรเลงเพลงพิณให้ใครได้ฟัง” หยางจินจวี๋รับลูกคู่

พอพวกนางเดินมาหยุดตรงหน้าคนสองคนที่นั่งอยู่บนเบาะนุ่มยัดขนห่าน

เงยหน้ามองพวกเขาอย่างตกตะลึง หยางจินจวี๋กับเสี่ยวจูก็แสร้งเบิกตากว้าง

ทำทีเป็นตกใจ

“ขะ...ข้าน้อยขออภัย

มิคิดว่าจะเดินเข้ามาผิดห้อง” หยางจินจวี๋รีบยกมือคำนับ แต่มิได้ก้มหน้าลงเพื่อจะได้มองเห็นดวงหน้าของป๋ายอวี้หลันชัดๆ

แต่ทว่า...เมื่อนางหันไปมองบุรุษที่นั่งอยู่ข้างหน้าโต๊ะวางพิณ

บุรุษผู้นั้นกลับสวมหน้ากากเงินลวดลายพยัคฆ์

หยางจินจวี๋ให้รู้สึกผิดหวังที่มิได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของคู่ปรับยามเจริญวัย

“ข้าไม่ถือสาคุณชายทั้งสองหรอกเจ้าค่ะ”

ป๋ายอวี้หลันตอบกลับเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน แต่นัยน์ตาของนางเรืองรองด้วยโทสะ

“แต่ข้าไม่แน่ใจว่าการมาของคุณชายจะรบกวนท่านผู้นี้มากน้อยเพียงใด”

“แม่นางกับคุณชายคือ...?”

หยางจินจวี๋ยกมือคำนับเกือบเต็มพิธีการสำหรับสุภาพชน ทำหน้าฉงน

“ข้าคือป๋ายอวี้หลัน

ส่วนคุณชายท่านนี้คือองค์ชายสี่” ป๋ายอวี้หลันผายมือแนะนำชายสวมหน้ากากเงิน

สวมชุดผ้าไหมสีดำ ปักลายมังกรผงาดสามเล็บด้วยเกลียวไหมทอง สวมรัดเกล้าทองคำตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจ

“อ๋า!” หยางจินจวี๋แกล้งร้องครวญด้วยความกลัว สองสาวพากันคุกเข่าคำนับจู่หรงเสียประหลกๆ

“ผู้น้อยเสียมารยาทแล้ว”

“เมื่อกี้ข้าได้ยินเจ้าพูดว่าองค์ชายรองมีฝีมือในการดีดพิณเป็นหนึ่ง

ทั้งที่ใต้หล้านี้รู้กันดีว่าฝีมือดีดพิณของแม่นางป๋ายเป็นเอกหาใครเทียบ

เจ้าพูดเช่นนี้มิใช่ว่าเคยได้ยินองค์ชายรองดีดพิณมาแล้ว เช่นนั้นฐานะของพวกเจ้าคงไม่ธรรมดา?” ‘องค์ชายสี่’ ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ฟังออกว่าเขารู้ว่าสิ่งที่พวกนางคุยกันล้วนเป็นเรื่องปั้นแต่ง

หยางจินจวี๋แกล้งหัวเราะจืดเจื่อน

ทำทีโบกไม้โบกมือไปมา พูดว่า “ข้าน้อยทั้งสองก็ฟังที่เขาเล่าลือกันมาอีกทีพะยะค่ะ”

“แต่ข้าไม่เคยได้ยินใครเล่าลือเรื่องที่พวกเจ้าพูดกันมาก่อน

อีกอย่างตอนที่พวกเจ้าเดินเข้ามาในห้อง ย่อมต้องได้ยินเสียงดีดพิณ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเจ้าจะเข้าห้องผิด”

องค์ชายสี่กล่าวต่อเสียงเข้ม นัยน์ตาที่อยู่ภายใต้หน้ากากแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มประหลาด

หยางจินจวี๋สบถในใจ

ดูเหมือนคู่ปรับของนางกำลังไล่ต้อนนางให้จนมุม นางรีบโขกศีรษะกับพื้นหลายที

ภายในใจก่นด่าคู่กัดที่ทำให้นางต้องทำเรื่องขายหน้าเช่นนี้

“องค์ชาย...ข้าน้อยทั้งสองเดินเข้าห้องผิดจริงๆ

ส่วนเรื่องที่เราพูดกัน ขอองค์ชายกับแม่นางป๋ายอย่าได้ถือสาเลย

สุภาพชนที่ดีควรยึดหลักห้าคุณธรรมตามที่มหาปราชญ์ขงจื่อได้สอนสั่งไว้ ใช่หรือไม่?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***