บทที่3 ประชุม

เช้าวันต่อมา

แสงแดดแรกของเช้าวันใหม่ถูกบดบังด้วยเมฆหนาทึบ สีเทาหม่นปกคลุมทั่วบริเวณเหมือนลางร้ายก่อนพายุจะโหมกระหน่ำ

ภายในอาคารเก่าแก่ใจกลางเขตแวมไพร์ เหล่าแวมไพร์ระดับสูงทยอยเข้ามานั่งประจำตำแหน่ง

บรรยากาศเงียบงันจนน่าขนลุก ไม่มีใครพูด ไม่มีใครสบตา ทุกคนราวกับกำลังรอฟังบางสิ่ง... ที่อาจเปลี่ยนชะตาเผ่าพันธุ์ไปตลอดกาล

คริสเตียนเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าสงบ แต่ภายในกลับสับสนวุ่นวาย

เขารู้ดีว่าการประชุมวันนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก

มันคือ “จุดเริ่มต้นของสงคราม” หรืออย่างน้อยก็เป็นจุดเริ่มต้นของ “จุดจบ” สำหรับบางสิ่ง

เจนิคนั่งอยู่ด้านข้างเช่นเคย พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย

แต่เจเดน... นั่งเงียบ ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉา เกลียด

"การประชุมเริ่มได้!"

เสียงทุ้มของหัวหน้าเผ่าดังขึ้นอย่างทรงอำนาจ

"ข้าขอให้ทุกคนรายงานสิ่งที่พบเจอระหว่างการลาดตระเวน"

หัวหน้าเผ่าพูดพลางกวาดตามองไปทั่วห้อง

เสียงรายงานทยอยดังขึ้นทีละคน

แต่มาถึงคิวของคริสเตียน ทุกอย่างเงียบสนิท

แวมไพร์ทุกตนหันมามองเขาอีกครั้ง

เจเดนมองเขาโดยไม่วางตา เขาจ้องรอฟังคำพูดนั้น

"เมื่อคืน ข้าพบการเคลื่อนไหวของหมาป่ากลุ่มหนึ่งใกล้เขตแดน พวกมันเคลื่อนไหวเร็วและระมัดระวังผิดปกติ"

เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ทรงพลัง

"ข้าเข้าปะทะกับหนึ่งในพวกมัน แต่มันหนีไปได้ ข้าคิดว่าพวกมันเริ่มส่งหน่วยลอบเร้นเข้ามาเตรียมการโจมตี"

"เราต้องกวาดล้างพวกมันก่อนที่มันจะเคลื่อนไหว!"

เสียงตะโกน เสียงคำราม เริ่มดังก้องไปทั่วห้อง

ตึ๊ง! เสียงทุบโต๊ะของหัวหน้าเผ่าดังขึ้น เป็นเสียงที่ทำให้ทุกคนเงียบ

แต่เจเดนกลับเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"หากพวกมันเตรียมบุกจริง... แล้วทำไมเจ้าถึงรอดมาได้โดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน?"

ห้องประชุมเงียบลงทันควัน

สายตาหลายคู่เริ่มลังเลอีกครั้ง

"ข้าฝึกมาตั้งแต่เด็ก ข้ารวดเร็ว " คริสเตียนตอบน้ำเสียงเรียบเฉย เขาไม่ได้กลัว แต่ในใจเขาร้อนระอุ แทบจะอยู่นิ่งไม่ไหว

เจเดนแค่นเสียง

"หรือเจ้ารวดเร็ว... เพราะเจ้ารู้ว่าพวกนั้นจะไม่ทำร้ายเจ้า?"

"ทำไมคิดเช่นนั่น? ข้าฝึกได้ที่1ตลอด หรือเพียงเพราะเจ้าอิจฉาข้า จึงพยายามใส่ร้ายข้าไม่หยุด" เขาพูดน้ำเสียงนิ่งเรียบ เพราะรู้ว่าคนเพราะพยายามจะให้เขาหลุดพูดความจริงให้ได้

หัวหน้าเผ่าทุบโต๊ะอีกครั้งดังลั่น

"พอ! นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับข้อกล่าวหา... เราจะเปิดศึกแน่นอน แต่เราจะต้องวางแผนอย่างรัดกุมที่สุด"

เสียงในห้องเริ่มเงียบลงอีกครั้ง

แต่ความไม่ไว้วางใจยังคงอยู่... ปนเปื้อนอยู่ในทุกมุมสายตา

หลังจากนั้น หัวหน้าเผ่าเดินออกไปเหลือให้ที่เหลือปรึกษาคุยกัน

"เจเดน! เจ้าจะพยายามยัดเยียดใส่ร้ายให้เขาโดนเกลียดทำไม!" เจนิคผู้เป็นพี่ตะโกนขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทที่2 เขตแดน