บทที่2 เขตแดน

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านแนวต้นไม้แห้งโกรก เสียงใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ แต่แฝงความวังเวง

คริสเตียนเดินช้า ๆ บนเส้นทางที่ทอดยาวกลับสู่ที่พักเมื่อมาถึงหน้าบ้าน เขาหยุดมองท้องฟ้า

จันทร์คืนนี้เต็มดวง สวยงาม... และน่ากลัว

เพราะแสงของมัน กำลังจะส่องทางไปสู่สงครามที่ไม่มีใครอยากเริ่ม

แต่ก็ไม่มีใครกล้าหยุด

เขาได้เดินเข้าไปทันใดนั้นได้เห็นแวมไพร์หลายตนนั่งคุยกันอยู่ ซึ่งเจนิคอยู่ในนั้นเช่นกัน

"คริสเตรียน! มานั่งนี่สิ" เจนิคพูดขึ้น

เขาไปนั่งที่ของตนเอง

แต่เสียงพูดคุยเบา ๆ ก็พลันเงียบลง

สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เขาราวกับสัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง

แสงจากคบเพลิงข้างผนังสะท้อนเงาไหววูบในดวงตาของเหล่าแวมไพร์

"นายไปทำอะไรมา..." แวมไพร์ตนหนึ่งพูดด้วยความสงสัยในกลิ่นอายนี้

เขาชะงักหน้าเล็กน้อย เขาลืมล้างกลิ่นออกไป เขาคงต้องแก้ตัวแล้ว

เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นทั่วห้อง บางคนลุกขึ้นยืน สีหน้าเคร่งเครียด

บรรยากาศตึงเครียดจนแทบหายใจไม่ออก

คริสเตียนยืนนิ่ง แววตาไม่เปลี่ยนแปลง แต่ภายในใจร้อนราวเปลวเพลิง

"ข้าถามก็ตอบสิ!" เขาคำรามใส่

"ข้าออกลาดตระเวน มีฝูงหมาป่าเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกลจากชายแดน"

เขาหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อย จงใจให้คำพูดหนักแน่นขึ้น

"ข้าต่อสู้กับตัวหนึ่ง มันหนีไปได้ "

"หากเจ้าไม่เชื่อข้า..ถามเจนิคดูสิ" เขาพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเจนิค

"ใช่ ข้าเห็นเขาซุ่มดูอยู่แถวนั้น ตอนนั้นข้าก็ไปล่าพวกมันด้วยและบังเอิญไปเจอคริสเตียน" นี่คงเป็นหลักฐานยืนยันที่น่าเชื่อถือ โชคดีที่เจนิคมาตอนนั้นหากไม่มีหลักฐานจากเขา คริสเตียนแย่แน่ๆ

เสียงฮือฮาเริ่มซาลง

บางคนพยักหน้า บางคนเหลือบมองกันไปมา

กลิ่นหมาป่าบนตัวเขากลับกลายเป็น “หลักฐานของความกล้าหาญ” แทนที่จะเป็น “ข้อกล่าวหา”

"ปรบมือให้เขาสิ!" แวมไพร์อีกตนพูดขึ้น

เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้งแต่มีแวมไพร์ตนหนึ่งกลับหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาได้รับ เขาจึงเอ่ยขึ้น

“แน่ใจนะว่ามีแค่นั้น?”

คริสเตียนยิ้มเย็นที่มุมปาก ก่อนจะตอบอย่างไม่ลังเล

"หากเจ้าไม่เชื่อข้า... ก็เชิญตรวจสอบได้เลย"

เจนิคพูดขึ้น"พอเถอะ เจเดน เขาไม่ได้ทำผิดอะไร เขาทำความดีด้วยซ้ำ"

เจเดนได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งโมโห เขาเป็นน้องเจนิคแท้ๆแต่กลับไปอยู่ข้างมัน

หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปแต่เขาไม่ลืมที่จะเดินไปพูดกับคริสเตียนว่า

"ข้า จะรู้ความจริงให้ได้" เขากระซิบใส่คริสเตียน