หลังจากนั้นพริมลุกขึ้นยืนแล้ว
พริมก็เดินออกจากห้องเด็กชายในยามดึก หลังกล่อมอคิณนอนหลับได้อีกคืน เธอยืนอยู่เงียบๆ และทบทวงเรื่องราวต่างๆที่อยู่ในใจมาตลอดที่โถงระหว่างทางเดิน สายตาเลื่อนมองภาพวาดเก่าแก่บนผนัง — และหยุดนิ่งเมื่อเห็นรูปหนึ่งที่สะดุดตาสะดุดใจเป็นอย่างมาก
ชายคนหนึ่งในชุดจีนโบราณยืนเคียงข้างลูกน้องมากมาย ใบหน้าดุดันแต่คุ้นตาอย่างแปลกประหลาด
ริมล่างของภาพมีอักษรจีนเขียนว่า "หลงอี้หลาง — ผู้ก่อตั้งตระกูล"
พริมยืนนิ่งนานเกินไป...นานพอที่อีกคนหนึ่งจะมองเห็น
"ชอบภาพนั้นเหรอ?"
เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นจากด้านหลัง พริมสะดุ้ง หันมาเจออคินที่ยืนอยู่โดยไม่รู้ว่าเขาเดินมาเมื่อไหร่
"ขอโทษค่ะ ดิฉันแค่—"
"อย่าขอโทษ ถ้ายังไม่ได้ทำผิด"
เขาเดินมาใกล้ ร่างสูงสง่าจนเธอรู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กลงในทันที แสงไฟจากโคมระย้าสะท้อนประกายในดวงตาเขา
"คุณมีบางอย่างในใจ...ทุกครั้งที่อยู่ในบ้านนี้ ผมสังเกตเห็น"
"..."
"แต่ผมก็เลือกจะไม่ถาม จนคืนนี้"ผมเห็นคุณเมอลอยเหมือนคิดอะไรบางอย่างเลย
พริมพยายามตั้งสติ "...บางที ที่นี่อาจแค่ไม่ใช่ที่ของฉันก็ได้ค่ะ"
เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง แล้วพูดบางอย่างที่เธอไม่คาดคิด
"แต่ลูกผมต้องการคุณ และผมก็...เริ่มชินกับการเห็นคุณเดินอยู่ในบ้านหลังนี้"
น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปชั่วขณะ จากคนที่เคยเย็นชา กลับมีบางอย่างอ่อนลง เธอไม่แน่ใจว่าใช่ความห่วงใยหรือไม่ แต่ก็เพียงพอให้เธอใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
"อย่าทำให้ผมต้องเสียใจ...ถ้าสิ่งที่คุณปิดบัง มันทำร้ายคนในบ้านนี้"
อคินหันหลังกลับอย่างเฉียบขาด ทิ้งเธอไว้ในความเงียบงัน พร้อมกับคำถามในหัวใจที่เริ่มดังขึ้นทุกวัน
นี่เค้ากำลังจะบอกอะไรกับเรากันแน่คงไม่มีอะไรหรอกมั่งนี่เราจะคิดเองเออเองไม่ได้นะตั้งสติสิยัยพริมเค้าอาจจะกวนประสาทเราก็ได้อย่าได้คิดเชียวนะเลิกคิดชะเราควรกลับไปนอนได้แล้วไม่ใช่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้นะพูดจบพริมก็เดินตรงออกไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments