บทที่ 3 — การบำบัดแบบเรเชล

เวลา 09:47 น. / ห้องบำบัดส่วนตัว – ประตูปิดสองชั้น ล็อกจากด้านใน

นิโคลนั่งอยู่กลางห้อง ห้องบำบัดของหมอเรเชลแตกต่างจากห้องบำบัดทั่วไป ไม่มีโปสเตอร์คำคม ไม่มีกลิ่นลาเวนเดอร์ ไม่มีแสงสว่างอบอุ่น มีเพียงเก้าอี้ไม้สองตัว โต๊ะเล็กๆ หนึ่งตัว และกระจกเงาบานใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง

เรเชลนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา มือหนึ่งถือแฟ้ม อีกมือถือปากกาลูกลื่นสีแดง

เธอไม่ได้เปิดแฟ้ม

เธอจ้องเขาแทน

“วันนี้เราจะเล่นเกมกัน” เรเชลพูดเรียบๆ

“ผมคิดว่าเราจะบำบัด...” นิโคลตอบเบาๆ

“นั่นแหละ—เกมของฉันก็คือการบำบัด” เธอยิ้ม แต่อะไรในแววตานั้นทำให้หลังเขาเย็นวาบ “เกมนี้ชื่อว่า ‘ความทรงจำหรือภาพหลอน’ ฉันจะพูดบางอย่าง คุณตอบว่ามันคือความทรงจำจริง... หรือแค่ภาพหลอนที่สมองคุณสร้างขึ้นมาเพื่อหลบซ่อนบางอย่าง”

นิโคลเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

“พร้อมหรือยัง?” เสียงเรเชลกระซิบ แต่ดังก้องในหัว

เขพยักหน้า

“คำแรก… เด็กผู้หญิงคนนั้นในฝันเมื่อคืน”

เขาชะงัก

“ความทรงจำ... หรือภาพหลอน?”

“…ผมไม่รู้”

“งั้นฉันช่วย—เธอชื่อเอริน ใช่ไหม?”

เสียงหัวใจเขาสะดุด

เธอไม่ควรรู้ชื่อนั้น ไม่มีทางที่เธอจะรู้

เขาถามกลับเสียงเบา “คุณรู้ได้ยังไง…”

เรเชลไม่ตอบ เธอยื่นกระจกบานเล็กให้เขาแทน “ดูหน้าตัวเอง แล้วพูดออกมาดังๆ ว่าเธอไม่มีตัวตน”