เวลา 03:12 น. / กล้องวงจรปิด ห้อง 12 — “สัญญาณขาดหาย”
เสียงบางอย่าง... ลากไปตามพื้น
“กรืดด... กรืดดด...”
นิโคลลืมตาขึ้นในความมืด ลมหายใจขาดช่วง อากาศในห้องเย็นจัดเหมือนจมหัวอยู่ใต้น้ำแข็ง เขาขยับตัวไม่ได้ แขนขาแข็งเกร็ง ราวกับมีมือมองไม่เห็นกดเขาไว้กับเตียง
เสียงนั้นยังดังอยู่—มันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
เขาหันศีรษะอย่างเชื่องช้า แล้วก็เห็น
เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง... ยืนอยู่ปลายเตียง ผมยาวปรกหน้า เสื้อชุดนอนเปื้อนเลือด ดวงตาดำสนิท ไร้แวว
“ทำไมไม่ช่วยหนู...” เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเด็ก เสียงมันบิดเบี้ยวเหมือนผ่านเครื่องขยายเสียงที่เสีย
“ฉัน... ฉันไม่รู้จักเธอ...” นิโคลพูดเสียงสั่น แต่ลึกในอก มีบางอย่างเต้นแรง มันเหมือนเขาเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน—นานมาแล้ว
เด็กคนนั้นยื่นมือมาข้างหน้า นิ้วซีดเผือดสั่นระริก “พวกเขาทิ้งฉันไว้ให้ตาย... แล้วคุณก็เดินหนีไป”
หัวใจนิโคลเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก
ภาพแวบเข้ามาในหัว
เลือด... บันไดไม้... แสงไฟกระพริบ... เด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้...
เสียงในหัวของเขากรีดร้อง
"มันไม่ใช่ความผิดแก... แกไม่ควรเห็น... ฆ่ามัน... ฆ่าทุกคนที่จะขุดมันขึ้นมา"
เสียงหัวเราะดังขึ้นในหัว ดังก้องกว่าที่เคยเป็น
นิโคลตะโกนสุดเสียง “พอได้แล้ว!”
เขาดิ้นพล่าน ร่างกายตกจากเตียงกระแทกพื้นอย่างแรง กระจกบานเล็กบนผนังสั่นไหว และในช่วงเสี้ยววินาที... เขาเห็นอะไรบางอย่างสะท้อนอยู่ในนั้น
ไม่ใช่หน้าเขา
แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง... ดวงตาดำสนิทเหมือนเด็กคนนั้น ยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมเปื้อนเลือด
ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เงียบ... ตึงเครียด...
ประตูเปิดออกช้าๆ เสียงบานพับแหลมสูงจนขนลุก
เรเชลยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเธอไม่แสดงอาการตกใจแม้แต่น้อย
“เสียงดังจังเลยคืนนี้...” เธอพูดเบาๆ ดวงตากวาดไปเห็นคราบเลือดจากหน้าผากนิโคลที่แตก
เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาแดงก่ำ น้ำเสียงแหบพร่า
“หมอ... ผมเคยฆ่าคนไหม?”
เรเชลหยุดยืนตรงหน้าประตูครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มเล็กๆ
“คุณอยากให้ฉันตอบตามจริง... หรืออยากได้คำปลอบใจ?”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 31
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments