Psychiatric Patients | ผู้ป่วยจิตเวช .

บทที่ 1 — เสียงในเงา

ห้องขังหมายเลข 12, โรงพยาบาลจิตเวชเซนต์เกรซ

เสียงนาฬิกาเดินติ๊ก... ต็อก... ติ๊ก... ต็อก... ติ๊ก... ต็อก... อยู่เหนือหัว นิโคล โนแลน เขานั่งขดตัวอยู่บนเตียง เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง ทั้งที่อากาศนั้นเย็นยะเยือก ดวงตาแดงก่ำ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย เหมือนเด็กหลงทางในฝันร้ายที่ไม่มีวันจบ

“มันยังอยู่ที่นี่…” เขากระซิบ

นิ้วเรียวซีดข้างหนึ่งยกขึ้นลูบขมับ เขากดแรงจนผิวขึ้นสีแดงจัด

“ใครยังอยู่?” เสียงหวานปนเย้าหยอกดังขึ้นจากอีกฝั่งของห้อง

เงาร่างสูงโปร่งของผู้หญิงในชุดกาวน์สีขาวยืนอยู่ตรงนั้น—เธอไม่ควรอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครควรอยู่ในห้องนี้ตอนกลางดึก ยกเว้นปีศาจ หรือความฝัน หรือ...

นิโคลเงยหน้าขึ้นช้าๆ จ้องเธอผ่านเส้นผมที่ปรกหน้า ดวงตากระตุกน้อยๆ

“คุณได้ยินมันเหมือนกันใช่ไหม?” เขาถามเสียงแหบ ดวงตาสั่นไหวแฝงด้วยความหวังเล็กๆ ว่าเธออาจเข้าใจ ว่าเขาไม่ได้บ้า—อย่างน้อยก็ไม่ทั้งหมด

เรเชลยิ้มบางๆ ยิ้มแบบที่หมอไม่ควรยิ้มกับคนไข้ ยิ้มเหมือนจะกลืนกินความลับในหัวของเขาเข้าไป

เธอเดินเข้ามาใกล้ เขาได้ยินเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นกระเบื้องทีละกึก ทีละกึก ราวกับนับถอยหลัง

“บางที... ฉันอาจจะเป็นมันเองก็ได้นะ นิโคล”

คำพูดนั้นลอยคลุ้งเหมือนควันบุหรี่ในห้องแคบ

เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ หัวเราะเหมือนเด็กที่เจอของเล่นโปรด “งั้นคุณก็ควรบอกมัน... ให้หยุดพูด... เสียงมันดังเกินไป มันแทรกอยู่ในกระดูกผมแล้ว…”

เรเชลทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มือหนึ่งแตะเบาๆ ที่เข่าเขา สัมผัสเย็นจัดจนเขาสะดุ้ง