ในยามค่ำคืนของโลกใหม่—ซึ่งไม่ใช่ผลของการสิ้นแสงจากดวงอาทิตย์ แต่เป็นช่วงเวลาที่ความเงียบของแซ็คกางปีก
ทุ่งดอกไม้เรืองแสงปิดกลีบลงอย่างสงบ
แม่น้ำแห่งความนิ่งไม่ไหล แต่สะท้อนประกายแสงของลูมิน่าที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เนิน
“มีบางอย่างเปลี่ยนไป”
เธอกระซิบเบา ๆ ขณะกอดเขาไว้จากด้านหลัง
แซ็คไม่ตอบในทันที
แสงของเธอไม่สามารถเจาะผ่านเงาที่เขาห่มตัวในคืนนี้ได้เหมือนทุกครั้ง
ความมืดของเขาหนักขึ้น ชื้นขึ้น และสั่นไหว
“พวกมันเจอเราแล้ว”
เขาพูดในที่สุด “สิ่งที่ข้าหนีมา… มันไม่ได้ลืมข้าเลย”
เสียง แครก ดังขึ้นในเบื้องลึก
พื้นดินที่ควรนิ่งสนิทเริ่มร้าว
จากรอยแยกนั้น มีหมอกสีดำไหลซึมออกมา พร้อมเสียงคล้ายเสียงกระซิบหลายพันเสียงพูดซ้อนกัน
“เจ้า...ผู้ทรยศต่อกำเนิด”
“ผู้ที่หยุดกินดาวเพื่อสิ่งไร้แก่นสาร”
“เจ้าทำให้พวกเราอ่อนแอ”
ลูมิน่าถอยหลังหนึ่งก้าว เธอไม่เคยเห็นแซ็คสั่นกลัวแบบนี้มาก่อน
หมอกนั้นเริ่มจับตัวเป็นรูปร่าง... ไม่ชัดเจน แต่มองเห็นโครงร่างคล้ายแมงกินดาวดั้งเดิม—สูงใหญ่ มีปีกเป็นกลุ่มฝุ่นดารา ดวงตาคล้ายหลุมดำ
“พวกมันเป็นพี่น้องของเจ้าเหรอ?”
ลูมิน่าถามเสียงแผ่ว
“ไม่… มันคือสิ่งที่ข้าเคยเป็น” แซ็คตอบ
“เจ้าต้องกลับ”
“จักรวาลยังไม่สิ้นสุด”
“เจ้าถูกสร้างมาเพื่อกินแสง ไม่ใช่ใช้ชีวิตเคียงข้างมัน”
เสียงพวกนั้นพูดพร้อมกัน แทรกเข้ามาในจิตของลูมิน่าด้วย
เธอเริ่มเห็นภาพในหัว—โลกที่ถูกกลืนโดยเงาดำ การล่มสลายของกาแล็กซี เสียงร้องสุดท้ายของดาวฤกษ์
“บอกข้ามา แซ็ค”
“นี่คือสิ่งที่เจ้าทำมาตลอดหลายล้านปีหรือ?”
เขาเงียบ
เพราะเขาไม่มีข้อแก้ตัว
เพราะนั่นคือสิ่งที่เขา เคยเป็น
“ข้าเคยเชื่อว่าโลกใดที่ส่องแสง… ย่อมต้องดับในที่สุด
ข้าเพียงแค่ทำให้มันเร็วขึ้น
ข้าคือจุดจบของทุกสิ่ง”
เงารอบตัวเขาเริ่มขยาย
และทันใดนั้น ลูมิน่าก็ก้าวไปยืนเบื้องหน้าเขา
“แต่เจ้าก็หยุดมันแล้วนี่”
“เจ้าหยุด... เพราะข้าใช่ไหม?”
แซ็คมองเธอด้วยดวงตาที่ไร้น้ำตา
แต่ลึกลงไป มีรอยร้าวบางอย่างเกิดขึ้น
“ข้าหยุด เพราะเจ้าแสดงให้ข้าเห็นว่า แสงไม่ต้องหนีเงา”
“มันแค่อยากอยู่ร่วมกัน”
สิ่งมีชีวิตจากเงาหัวเราะ
“โลกนี้ไม่มีที่ให้เจ้า
หากเจ้าไม่กิน ก็จะถูกกิน
ความรักที่เจ้าสร้างขึ้น จะเป็นสิ่งแรกที่ถูกทำลาย”
หมอกดำพุ่งเข้าโจมตี
ลูมิน่ายกมือขึ้น
แสงของเธอไม่ได้สว่างจ้า
แต่มันแน่นแฟ้นเหมือนคำสัญญา
แสงนั้นไม่ได้ทำลายเงา
แต่มันหยุดการเคลื่อนไหว
หยุดด้วยความเชื่อว่า เงาก็มีหัวใจ
แซ็คเงยหน้าขึ้น
ไม่มีความกลัวอีกแล้ว
“เจ้าไม่สามารถแตะต้องสิ่งที่ข้าสร้างร่วมกับเธอได้
เพราะข้าไม่ใช่สิ่งที่พวกเจ้าสร้างขึ้นมาอีกต่อไป”
เขาก้าวไปยืนเคียงข้างลูมิน่า
มือหนึ่งจับมือเธอ อีกมือหนึ่งปาดผ่านอากาศ
เส้นเงากรีดเวหา—เปลี่ยนหมอกดำให้กลายเป็นดาวนับร้อย
เงาไม่หายไป แต่มันกลายเป็นบางสิ่ง ใหม่
“เงาที่เรียนรู้จะรักแสง… ไม่จำเป็นต้องกลืนมันอีกต่อไป”
เขากล่าว
สิ่งมีชีวิตนั้นไม่ตะโกน ไม่ตอบโต้
มันค่อย ๆ สลายตัวลง—ราวกับว่ามันไม่อาจดำรงอยู่ได้ในโลกที่ แสงกับเงาเข้าใจซึ่งกันและกัน
เมื่อทุกอย่างสงบลง
ลูมิน่าก็ทรุดตัวลงกับพื้น
หัวใจเธอเต้นแรง… ไม่ใช่จากความกลัว
แต่เพราะเธอรู้ ว่าเธอเลือกเชื่อคนที่ เคยเป็นอสูรของจักรวาล
“ข้ายังกลัวอยู่บ้าง” เธอกระซิบ
“แต่ข้าจะไม่ปล่อยมือจากเจ้า”
แซ็คโอบเธอไว้
แล้วกระซิบตอบ
“ข้าจะไม่ปล่อยให้ความมืดในข้ากลืนกินเจ้าด้วย”
จบบทที่ 4
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments