ตอนที่ 3 — จุดเริ่มต้นของโลกที่ไม่มีผู้ใดเคยเห็น

พวกเขาล่องลอยอยู่นานแค่ไหน... ไม่มีใครสามารถวัดได้

ภายในรอยแยกมิติแห่งนี้ ไม่มีเวลา ไม่มีทิศ ไม่มีแรงโน้มถ่วง ไม่มีแม้แต่แสง

แต่ที่นั่นกลับมีเสียงหัวใจสองดวง

หนึ่งคือแสงเรืองรองในความว่างเปล่า

อีกหนึ่งคือเงามืดที่สั่นไหวอย่างอ่อนโยน

“ที่นี่ไม่มีอะไรเลย”

เสียงลูมิน่าดังขึ้นท่ามกลางความว่างเปล่า

เธอลอยตัวอยู่ในห้องโดยสารที่ไร้แรงโน้มถ่วง ขณะที่ระบบของยานพ็อดดับสนิทจากพลังงานที่หมดลงไปตั้งแต่พวกเขาข้ามผ่านรอยแยก

แต่เธอไม่ได้หวาดกลัว

เพราะเขา… ยังคงอยู่รอบตัวเธอ ราวกับม่านเงาไร้รูปทรงที่กอดเธอไว้ไม่ให้จมหาย

“ไม่มีอะไรเลย... นั่นแหละที่ดีที่สุด”

แซ็คเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ที่ว่างนี้คือจุดที่ทุกสิ่งจะเริ่มต้น ไม่ใช่จุดที่ทุกอย่างสิ้นสุด”

เขาแผ่ร่างของตนออก กลายเป็นมวลหมอกสีดำที่ขยายออกไปราวกับจักรวาลใหม่กำลังถูกขีดเขียน

และจากใจกลางของความมืดนั้น เขาค่อย ๆ แปรสภาพมัน…

เป็น “พื้นดิน”

พื้นสีดำเนื้อเนียนละเอียดที่ดูเหมือนทราย แต่ไม่เย็น ไม่ร้อน มันนุ่ม เหมือนเมฆ และนิ่ง เหมือนใจที่สงบ

“ลองยืนดูสิ”

เขากระซิบผ่านอากาศ

ลูมิน่าลอยลงแตะพื้นนั้นเบา ๆ…

มันรับน้ำหนักเธออย่างอ่อนโยน

แม้ไม่มีแรงโน้มถ่วง แต่ที่นี่กลับ เลือก ที่จะยึดเธอไว้

เธอก้มลงแตะพื้น แล้วหัวเราะเบา ๆ

“คุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้เหยียบดาวครั้งแรกอีกครั้ง”

แซ็คเงียบไปนาน... ก่อนจะตอบว่า

“ข้าอยากรู้ ว่าเธออยากให้สิ่งใดเกิดขึ้นที่นี่”

จากนั้น… พวกเขาก็เริ่ม สร้าง ด้วยกัน

ลูมิน่าเรียกภาพในใจออกมา

เส้นสายของแสงเริ่มพุ่งออกจากปลายนิ้วเธอเหมือนลำแสงของดาวฤกษ์

แสงเหล่านั้นตกลงบนพื้นมืด และกลายเป็นดอกไม้เรืองแสง—เรืองจากภายใน เหมือนมีชีวิตที่หายใจ

“แสงที่นี่ไม่แผดเผา ไม่ทำลาย… มันแค่ชวนให้ตื่น” เธอกล่าว

“มันคือการเริ่มต้นของบางอย่าง…”

แซ็คมองสิ่งที่เกิดขึ้น

ดอกไม้เหล่านั้นเปล่งแสงและสั่นไหวอย่างแผ่วเบา

ไม่เหมือนแสงของดวงดาวที่เขาเคยกลืนกินเพื่อความอยู่รอด

มันไม่กลัวเขา และเขาก็ไม่กลัวมัน

เขาพลิกฝ่ามือ

สร้างแม่น้ำเส้นหนึ่งจากความมืด

ไม่ใช่น้ำ… แต่เป็นสายของ ความเงียบ

แม่น้ำนั้นไม่มีเสียง ไม่มีการไหล

แต่มันเคลื่อนไหวอย่างราบเรียบ สะท้อนท้องฟ้าที่ไม่มีดาว

เป็นกระจกของจิตใจที่สงบ

พวกเขาสร้างเนินเขา สะพานลอยตัว หมอกเรืองแสง ทุ่งหญ้าที่เปล่งเสียงเพลงเบา ๆ เมื่อเหยียบย่ำ

และทุกครั้งที่ทั้งสองจับมือกัน…

บางสิ่งใหม่จะเกิดขึ้น

ไม่ใช่แค่สิ่งปลูกสร้าง—แต่ กฎของโลกนี้

“แสงจะเติบโตตามทางที่เธอเดิน” แซ็คกล่าว

“และความมืดจะพักไว้ที่เธอหยุด”

พวกเขาอยู่ในโลกที่ไม่ต้องมีแผนที่

แต่รู้ทางกันและกันได้ด้วยหัวใจ

ในแต่ละวัน แสงของลูมิน่าจะขยายออกไปเล็กน้อย

และแต่ละคืน ความเงียบของแซ็คจะลึกซึ้งขึ้น

จนกระทั่งทั้งสองกลายเป็นเส้นขอบฟ้าของกันและกัน

ค่ำวันหนึ่ง (แม้ว่าที่นี่ไม่มีวันและคืน แสงและเงาถูกกำหนดด้วยความรู้สึก)

ลูมิน่าเงียบไปยาวนาน

เธอนั่งริมแม่น้ำแห่งความเงียบ มองเงาสะท้อนของตนในกระแสนั้น

ใบหน้าเธอแปรเปลี่ยนจากความสงสัย เป็นเศร้า เป็นยิ้มที่ฝืน

“เราอยู่ที่นี่กันสองคน…”

“แต่นี่คือโลกจริง ๆ ได้หรือ ถ้าไม่มีใครคนอื่นรับรู้ว่ามันมีอยู่?”

แซ็คไม่ตอบในทันที

เขาโอบเธอไว้ด้วยอ้อมแขนที่มองไม่เห็น

และกล่าวด้วยเสียงที่ฟังเหมือนลมหายใจแรกของจักรวาล

“โลกนี้ไม่ต้องมีพยาน…

เพราะเธอมีฉัน และฉันมีเธอ

นั่นคือสิ่งที่ทำให้ที่นี่… เป็นจริง”

แต่แล้ว เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากขอบฟ้า

ไม่ใช่เสียงของพวกเขา

แต่เป็นเสียงของ “บางสิ่ง”

บางสิ่งที่หลงเข้ามาในโลกใหม่แห่งนี้

เสียงนั้นกระซิบเพียงประโยคเดียว

“เจ้า… ยังไม่ใช่จุดจบที่แท้จริง”

จบบทที่ 3

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***