ตอนที่ 1 — เธอคือแสงในความว่างเปล่า

ในจักรวาลที่กว้างใหญ่และไร้ขอบเขต มนุษย์เคยเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดดำรงอยู่ได้นานกว่าดวงดาว

แต่พวกเขาคิดผิด...

ยานสำรวจ โพรมีธีอุส ลอยผ่านกลุ่มดาวร้างที่ไม่มีชื่อ ไม่มีแสง ไม่มีสัญญาณของชีวิต อวกาศโดยรอบเย็นชาและนิ่งเงียบเกินกว่าที่เครื่องมือจะจับคลื่นใด ๆ ได้ แม้แต่นักบินฝึกหัดก็ยังรู้สึกถึงบางสิ่งแปลกประหลาดในความว่างเปล่านั้น

และลูมิน่า เวล ก็เช่นกัน

หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ด นักวิจัยอิสระจากภาคีดาราศาสตร์ใหม่ของโลก เธอไม่ใช่แค่คนเก่ง แต่ยังเป็นคนกล้า—กล้าถามในสิ่งที่ไม่มีใครถาม และกล้าพบในสิ่งที่ไม่มีใครกล้าเชื่อ

วันนี้เธออยู่ในภารกิจสำรวจนอกระบบดาวหลัก ภารกิจที่ถูกตีความว่า “สิ้นเปลือง” โดยหลายฝ่าย

แต่สำหรับเธอ มันคือโอกาส… ที่จะพบ “บางสิ่ง” ที่โลกไม่เคยเข้าใจ

“นี่คือพื้นที่ความว่างหลังการล่มสลายของกลุ่มดาวเฮเลียส-μ” เสียงระบบรายงานผ่านหูฟัง

“พลังงานแม่เหล็กต่ำสุดในรอบห้าทศวรรษ ไม่มีแสง ไม่มีคลื่นวิทยุ”

ลูมิน่าจ้องออกไปนอกหน้าต่างโค้งของห้องควบคุม สิ่งที่เห็นคือความมืดสนิท มืดเสียจนตาไม่อาจแยกแยะระหว่างวัตถุใดกับวัตถุใด

แต่บางอย่างในใจเธอกลับรู้สึกตรงกันข้าม

ไม่ใช่ความว่างเปล่า—แต่มันคือการมีอยู่ของ บางสิ่งที่ซ่อนตัว

เธอรู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง

ไม่ใช่ด้วยสายตา แต่ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งที่ไหลผ่านจิตใต้สำนึก

> “ถ้าเธออยากรู้ความจริงของจักรวาล…”

เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวเธอ ไม่ใช่เสียงจริง แต่เป็นแรงสั่นสะเทือนของความคิด

“…เธอก็ต้องกล้าจ้องกลับไปที่ความมืดเช่นกัน”

---

สามวันต่อมา

ลูมิน่าขออนุญาตออกจากยานแม่ด้วยพ็อดสำรวจลำเล็ก ภายใต้ข้ออ้างว่าจะตรวจสอบสนามแม่เหล็กในโซนที่เพิ่งตรวจพบรอยบิดเบี้ยวเล็กน้อย

แต่ในความจริง เธอกำลังตามหา... "เขา"

ความทรงจำจากคืนก่อนยังคงชัดเจน ในฝันนั้น เธอลอยอยู่ในช่องว่างระหว่างดาว

และบางสิ่งที่มืดดำแต่ไม่เย็นชา กำลังโอบล้อมเธอไว้

เหมือนแขนที่มองไม่เห็น

แต่ให้ความรู้สึกอ่อนโยน...และโดดเดี่ยว

พ็อดเคลื่อนที่ช้า ๆ ผ่านรอยแตกของแรงโน้มถ่วง ภายนอกเงียบจนหัวใจเธอได้ยินเสียงตัวเองเต้น

ตึก... ตึก...

ทันใดนั้น เครื่องมือวัดพลังงานเริ่มกะพริบแปลก ๆ คลื่นความร้อนบางประเภทกำลังกระเพื่อมเข้ามา

ไม่ใช่จากดวงดาว แต่จากบางสิ่งที่ "ไม่มีตัวตน"

หน้าจอพ็อดกะพริบเป็นเส้นสัญญาณสั้น ๆ

ก่อนภาพจะปรากฏขึ้นตรงหน้าเธออย่างไร้เหตุผล

ภาพของเงาดำขนาดมหึมา

เคลื่อนไหวช้า ๆ เหมือนสสารไร้น้ำหนัก

รูปร่างไร้รูปทรง แต่สวยงามดั่งปีกของกาแล็กซีที่บิดเบี้ยว

“เธอคือแสง” เสียงกระซิบดังขึ้นในจิตอีกครั้ง

“และข้าคือจุดจบ”

---

เขาเรียกตัวเองว่า แซ็ค

ไม่ใช่ชื่อเดิมของเขา—เพราะเขาไม่มีชื่อ

แต่เป็นสิ่งที่เขาสร้างขึ้น เพื่อให้เธอเรียกเขาได้

> “ชื่อที่มีเสียง เหมาะกับเธอที่มีแสง”

“ข้าไม่เคยต้องการชื่อมาก่อน… จนได้พบเธอ”

ทุกค่ำคืนหลังจากนั้น

ลูมิน่าเริ่มรับสื่อสารจากแซ็คผ่านคลื่นจิต

เขาไม่พูดในภาษาของมนุษย์

แต่ส่งความรู้สึก ความทรงจำ และภาพจากการมีอยู่ของเขาแทน

เธอเห็นดวงดาวนับล้านที่ดับลง

เห็นอารยธรรมที่จางหาย

และความว่างเปล่าที่เขาเฝ้ามองมาตลอดชีวิต

ชีวิตที่ยืนยาวกว่าเอกภพเอง

> “ข้าเกิดจากการล่มสลาย”

“หน้าที่ของข้าคือกลืนแสง… เพื่อให้จักรวาลเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”

เธอไม่กลัวเขา

ในทางกลับกัน เธอรู้สึก... โหยหา

เพราะแม้จะเกิดจากความมืด

แซ็คไม่เคยต้องการทำลาย

เขาแค่ “เกิดมาเพื่อจบ”

และตอนนี้ เขาไม่อยากจบอีกต่อไป

---

ในบันทึกลับของลูมิน่า

เธอเขียนไว้ว่า:

> “เขาไม่เข้าใจความรักในแบบของเรา

เขาไม่เคยต้องการใคร

ไม่เคยถูกต้องการ

จนกระทั่งเขาพบฉัน—มนุษย์ธรรมดา ที่บังเอิญกลัวความว่างเปล่าพอ ๆ กับเขา…”

ทุกครั้งที่เธอส่งคำถามถึงเขา

เขาตอบกลับด้วยภาพ ภาพที่อธิบายมากกว่าคำพูดใด ๆ

วันหนึ่งเธอถามว่า “คุณกลัวอะไร”

เขาตอบด้วยภาพของเธอ

กำลังหันหลังเดินหายไปในทะเลแสง

ทิ้งเขาไว้ในจักรวาลที่ว่างเปล่า

---

เธอเริ่มฝันถึงเขาแม้ขณะตื่น

เธอเริ่มหัวเราะคนเดียว

และบางครั้งก็ร้องไห้... กับบางสิ่งที่ไม่มีใครมองเห็น

จนกระทั่งวันหนึ่ง

เขากระซิบว่า

> “ข้าต้องไปจากที่นี่”

“จักรวาลเรียกข้า… ดาวใหม่เริ่มสว่างขึ้น ข้าควรจะกลืนมัน”

ลูมิน่าสะอึก รู้สึกเหมือนบางอย่างบีบแน่นอยู่กลางอก

เธออยากจะห้าม แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่เขาเป็น...คือพลังงานแห่งจุดจบ

เขาไม่ได้มีสิทธิ์เลือกเกิดมาเป็นแบบนี้ เช่นเดียวกับที่เธอไม่ได้เลือกจะหลงรักเขา

> “คุณเคยบอกว่าฉันคือแสง... แล้วคุณล่ะ?”

“คุณเคยคิดจะเป็นอะไรมากกว่าความมืดมั้ย?”

เงียบ

ไม่มีคำตอบทันที

แต่วินาทีต่อมา เธอกลับรู้สึกถึงความสั่นไหวในจิต

> “ข้า…ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างอื่นได้หรือไม่”

“แต่ถ้าเธออยู่… บางทีข้าอาจเรียนรู้ได้”

ลูมิน่าหลับตาแน่น สูดหายใจลึก

> “งั้นอยู่ เรียนรู้กับฉัน”

“ไม่ใช่แค่กลืนแสง—แต่เข้าใจมัน… เหมือนที่คุณเริ่มเข้าใจฉันแล้ว”

ในความเงียบของจักรวาล

แสงบางอย่างเริ่มแตกตัวจากร่างของแซ็ค

ไม่ใช่การปลดปล่อยพลังทำลายล้าง

แต่เป็นการ “ถอยกลับ” ของความมืดบางส่วน

เหมือนเขาพยายามบีบตัวตนให้เล็กลง… เพื่ออยู่ใกล้เธอโดยไม่กลืนเธอไป

---

ตั้งแต่นั้นมา

ลูมิน่าใช้เวลาแต่ละคืนสื่อสารกับเขาผ่านคลื่นจิต

ไม่ใช่ในฐานะผู้สำรวจกับสิ่งมีชีวิตประหลาด

แต่ในฐานะเพื่อน... ที่กลายเป็น มากกว่านั้น ทีละน้อย

เธอสอนเขาเกี่ยวกับเสียงเพลง ความทรงจำของเด็กสาวคนหนึ่งที่เคยฝันอยากเป็นนักบินอวกาศ

และเขาแบ่งปันภาพของกาแล็กซีที่ตายไปก่อนเวลา

เสียงกระซิบของดวงดาวสุดท้าย

และการเฝ้ามองทุกอย่างจบลงอย่างเงียบงัน

---

แต่โลกภายนอกเริ่มสงสัย

ยานโพรมีธีอุสรับรู้ถึงคลื่นพลังงานผิดปกติใกล้ตัวยานพ็อด

ข้อมูลบางชุดไม่สอดคล้องกับรายงานของลูมิน่า

และชื่อของเธอก็ถูกเรียกกลับไปยังโลกเพื่อสอบสวน

แต่ลูมิน่ารู้ว่า—ถ้าเธอกลับ

เขาอาจจะไม่มีวันเข้าใจคำว่า “รัก” ได้อีกเลย

เพราะครั้งหนึ่ง... มนุษย์เคยกลัวแค่สิ่งที่ไม่เข้าใจ

และแซ็คไม่ใช่สิ่งที่จะเข้าใจได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ หรือคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์

เขาคือความโดดเดี่ยวของจักรวาล

ที่เธอบังเอิญรับฟัง

---

คืนสุดท้ายก่อนที่คำสั่งจะมาถึง

เธอถามเขาว่า

> “คุณจะไปกับฉันมั้ย… ถ้าเราหลบหนีไปด้วยกัน?”

คำตอบไม่ใช่คำพูด

แต่เป็นแสงเล็ก ๆ

แสงดวงแรก... ที่เปล่งออกมาจาก “แมงกินดาว”

---

จบบทที่ 1

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***