ปลุกสายเลือดวิญญาณ

"เยว่เอ๋อร์จ้ะ ถึงตาหนูแล้วแล้ว"

"อะ....เอ่อ"

พอสิ้นเสียงของเยว่เอ๋อร์เสี่ยวหรงก็กรีดนิ้วของเยว่เอ๋อร์เลือดเยว่เอ๋อร์ไม่ใช่สีแดงแต่เป็นสีขาวดั่งไข่มุก

(ทำไมเด็กคนนี้มีถึงมีเลือดเป็นสีขาวดุจไข่มุกขนาดนี้

ช่างน่าแปลกยิ่งนัก)

"ดูนั่นสิสายเลือดปรากฏ บนลูกแก้วแล้วอาจาร์ย"ม่านน่วนพูดด้วยความตื่นเต้น

... ...

สายเลือดวิญญาณของเยว่เอ๋อร์มีถึง2สายเลือด วิญญาณ

"นั้นมันอะไรกันน่ะ!! " เสี่ยวหรงพูดด้วยความตกใจ

"ทำไมหรอคะอาจาร์ย"เยว่เอ๋อร์สงสัย

"ดะ....ดอกแก้วเหมันต์กะ...กับหงส์น้ำแข็งหรอเนี่ยและอาวุธคือขลุ่ยแก้วเหมันต์กับหอกหงส์นิพพาน"เสี่ยวหรงตกตะลึ่งกับสิ่งที่ได้พบเห็น

"งั้นข้าขอรับพวกเจ้าเข้าเป็นศิษย์ฝ่ายในโดยไม่ต้องผ่านการทดสอบ"นางกล่าวอย่างนักแน่น

"แต่เขารับเด็กอายุ14ปีขึ้นไปนะคะ พวกเราก็ก็อายุแค่12ขวบเอง"เด็กน้อยกล่าวถามอย่างสงสัย

"เอาเถอะน่า แล้วเยว่เอ๋อร์ล่ะอายุกี่ขวบแล้ว"

"หนูอายุ10ขวบคะ"เยว่เอ๋อร์พูดพร้อมรอยยิ้ม

"อ่า งั้นข้าจะใช้วิชาแปลงกายพวกเจ้าให้เป็นชาย"

"ห้ะ ทะ...ทำไมถึงให้พวกเราแปลงกายเป็นล่ะ"

ม่านน่วนถามด้วยความสงสัยและตกใจ

"เนื่องจากหอศิษย์ฝ่ายในมันเต็มข้าก็เลยให้พวกเจ้าแปลงกายแทนไงล่ะ"

"มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ยคะ!! "ม่านน่วนพูดด้วยความเอี้อมระอา

"งั้นพวกเจ้ากลับไปพักผ่อนได้ละ พรุ่งนี้ข้าจะพาพวกเจ้าล่ากระดิ่งวิญญาณ"

"รับทราบค่ะ"พวกนางพูดพร้อมเดินกับไปที่ห้องนอน

...วันต่อมา....

"เยว่เอ๋อร์!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!! " ม่านน่วนเขย่าตัวเยว่เอ๋อร๋

"อื่อ\~ อะไรอ่าพี่หญิงปลุกข้าทำไม"

"วันนี้เรามีนัดล่ากระดิ่งวิญญาณนะ จำไม่ได้แล้วหรอ!! "

"อ่ะ จริงด้วยสิ"เยว่เอ๋อร์รีบกระโดดออกจากเตียง

...ห้องอาจาร์ยใหญ่เสี่ยวหรง...

ทั้งสองรีบวิ่งกันอย่างเร่งรีบ

"เห้อ ถึงซะที"ทั้งคู่หอบเหนื่อย

"มาแล้วหรอ งั้นก็ลุยกันเลยย" เสี่ยวหรงพาวาร์ปมาที่ป่ารกร้าง

...ป่าเมิ่งโหว....

"โอ้ยยย มึนหัวชะมัดเลย"ม่านน่วนพูดพร้อมเอามือกุมหัวตัวเอง

"เอาน่า เอ้ะ ลืมแปลงกายให้นิด เดี๋ยวทำให้"นางพูดเสร็จก็แปลงกายให้สองเด็กจากเด็กสาวกลายเป็นชาย

"อ่า เรียบร้อย"นางพูดพร้อมปัดมือไปมา

ทั้ง สามได้เดินเข้าประตูป่าเมิ่งโหว

"ช้าก่อน ป่าเมิ่งโหวเป็นเขตอันตรายห้ามเข้าจนกว่าจะได้รับอนุญาต"ทหารเฝ้ายามยืนขว้างเพื่อไม่ให้ทั้งสามเข้าไป

"หว๋า ลืมซะสนิทเลยแย่จุง"นางพูดพร้อมยกมือขึ้นโชว์ป้ายคำสั่งราชวงค์

"ทีนี้จะขว้างได้อยู่หรือไม่"เยว่เอ๋อร์พูดพร้อมเอามือเท้าเอว

"อะ...เออ องค์หญิงเสี่ยวหรง"ทหารเฝ้ายามคุกเข่ากันเกือบทั้งหมด

"เอาล่ะ รู้ก็ดีให้พวกข้าไปได้หรือยัง"เสี่ยวหลงเริ่มอารมณ์ไม่ดี

"ขะ...เข้าไปได้แล้วพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง"

"พวกเจ้าตามข้ามา" เสี่ยวหรงเดินนำไปก่อน ทั้งสองค่อยพากันเดิมตายเสี่ยงหรง

"แบร่ๆ"ม่านน่วนและเยว่เอ๋อร์แลบลิ้นปริ้นตา

... ครื่นนน. ...

"หึ ออกมาสิจ้ะเจ้างูสิงโตเก้าหัว" เสี่ยวหรงพูดพร้อมเอาดาบงูมรกรตออกมา

"ทักษะสายเลือดที่ห้า มรกตสังหาร" อาจารย์เสี่ยวหลรฟันดาบแล้วก็มีแสงสีเขียวออกมาจากเจ้างูสิงโต9หัว

พูดไม่ทันขาดคำ เสี่ยวหรง ก็จัดการสังหารเจ้างูสิงโตเก้าหัวแล้ว

"เอ๋ ทำยังไงที่จะดูดซับกระดิ่งวิญญาณล่ะคะ"ม่านน่วนพูดถามอย่างสงสัย

"ก็นั่งลงแล้วก็ทำจิตให้นิ่ง แล้วผ่อนคลาย"เสี่ยวหรงพูดพร้อมเห็นสัตว์วิญญาณอีกตัวนั่นคือมังกรมรกรตนั่นเอง

"เอาล่ะเริ่มละน้าา"ม่านน่วนนั่งลงเพื่อดูดซับกระดิ่งวงแหวน

"ทักษะสายเลือดที่สี่ งูมรกตพันเกี่ยว"

ยังไม่ทันขาดคำของม่านน่วน อาจารย์เสี่ยวหลงก็ทำการปิดชีพมังกรมรกตนั่นเสียแล้ว

"ว้าว อาจาร์ยเก่งจังเลย"เยว่เอ๋อร์พูดพร้อมปรบมือ

"เอาล่ะ เยว่เอ๋อร์ดูดซับกระดิ่งได้แล้วน้าา"

...2ก้านธูปต่อมา......

"อาจาร์ยครับ อาจาร์ยครับ" ม่านน่วนเขย่าตัวเสี่ยวหรง

"อาจาร์ย!!!" ม่านน่วนตะโกนลั่นป่า

"อะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นใครตาย!! " เสี่ยวหลงสะดุ้งตื่นด้วยตกใจ

"อาจาร์ยข้า ดูดซับกระดิ่ง วิญญาณเสร็จแล้วครับ ดูสิครับ"

ม่านน่วนหมุนตัว

"จ้าๆ แล้วเยว่เอ๋อร์ล่ะ"

"อ๋อ ยังดูดซับยังไม่เสร็จเลยครับ"

"แล้วกระดิ่งวิญญาณกี่ปีล่ะ น่วนเอ๋อร์"

"อ๋อ 2,500ปีครับ"

"ห้ะ เก่งมากเลย ปกติวิญญาณสายเลือดทุกคนควรได้รับกระดิ่งวิญญาณดวงแรกอายุต่ำกว่า 1000 ปีแต่เจ้าเอาตั้ง 2500 ปีโหเก่งมากเลยนะน่วนเอ๋อร์"

เสี่ยวหรงกล่าวชมแบบยิ้มแก้มปริและปรบมือให้

"เยว่เอ๋อร์!!"

เสี่ยวหรงรีบใช่พลังช่วยเยว่เอ๋อร์สักพักใหญ่ๆเยว่เอ๋อร์ก็ถูกปกคลุมด้วยกลีบดอกไม้

"เยว่เอ๋อร์เป็นอะไรมั้ยเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"เสี่ยวหรงเขย่าตัวเยว่เอ๋อร์อย่างลุกรีลุกรน

"ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ อาจาร์ยแล้วพี่ม่านน่วนล่ะเป็นอย่างไรบ้างเหนื่อยมั้ยครับ"

"พี่ไม่เป็นไรหรอกเยว่เอ๋อร์"

... จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ...

"นั่นใคร ออกมา"น้ำเสียงดุดันของอาจาร์ยเสี่ยวหรง

... ก็มีเด็กผู้ชายตัวผอมแห้งเสื้อผ้าขาดและเก่าเดินออกมา...

..."เจ้าเป็นใครเข้ามาที่ได้อย่างไรเพราะอะไรเจ้าถึงมาที่ป่าเมิ่งโหว"...

"เอ่อ...ข้ามีชื่อว่าถังเฟิ่งเทียนที่ข้าเข้ามาได้เพราะข้าหลงมา"น้ำเสียงแหบแห้ง

"มึนหัวจัง\~"เขาล้มหน้าคว่ำลง

"ถังเฟิ่งเทียน!!"อาจาร์ยเสี่ยวหรงรีบพยุงตัวเขาไว้

"เอาดีครับ อาจาร์ย"เยว่เอ๋อร์ถาม

"ข้าคิดว่าเราควรกลับโรงเรียนมิ่งหยวนเออ"

...โรงเรียนมิ่งหยวนเออ...

เด็กชายลืมตาขึ้นที่ห้องห้องหนึ่งโดยมีผู้หญิงนั่งอยู่ข้างเตียง

"ฟื้นแล้วหรอ กินนี่สิ" เสี่ยวหรงยืนน้ำชาอุ่นๆให้

"ทะ...ท่านคือ"

"ข้ามีนามว่าเสี่ยวหรงเป็นอาจาร์ยใหญ่ของโรงเรียนเมิ่งหยวนเออ"

"ทำไมเจ้าถึงหลงเข้ามาในป่าพ่อแม่เจ้าไปไหน"

"ข้า... พ่อแม่ข้าถูกลอบสังหารโดยทหารราชวงศ์มิ่งถัง เขาบอกว่าพ่อแม่ข้าเป็นกบฏ สุดท้ายก็สังหารพ่อแม่ฆ่าจนหมดสิ้นแต่ยังดีที่แม่ข้าไหวตัวทันแม่ข้าเอาข้าไปซ่อนในหีบ ข้าจึงรอดออกมา ท่านแม่ข้าได้ทิ้งของไว้ดูต่างหน้าจากนั้นข้าจึง สัญญากับตนเองว่าจะแก้แค้นให้พ่อกับแม่ข้า"

หลังจากที่เด็กชายเล่าจบน้ำตาเค้าก็ไหลออกมา

"แล้วข้า จะสามารถเป็นแม่ของเจ้าได้หรือไม่"

"ข้า..ข้ายินดี"เด็กชายคุกเข่า

"เอาละไม่ต้องมาพิธีนอนพักซะเถอะ"

"ก่อนที่ข้าจะออกไปหลังจากเจ้าหลับแล้วมาหาข้าที่ห้องอาจารย์ใหญ่" หลังจากนั้น เสี่ยวหรงก็เดินจากไป

...2ก้านธูปต่อมา......

"มาแล้วหรอ นั่งลงสิ"

"ครับ"

"เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเจ้าสายเลือดอะไร"

"สายเลือดของข้าคือมังกรสามพิภพครับอาวุธของข้าคือกระบี่สามพิภพ"

"งั้น เจ้าไปหา ลานสมัครนักเรียนและเข้ารับการบททดสอบหากผ่านให้มาหาข้าที่ห้องอาจารย์ใหญ่"

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"เข้ามา"น้ำเสียงแข็งกร้าว

"ข้าเองม่านน่วนและเยว่เอ๋อร์"ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องอาจารย์ใหญ่

"นึกว่าใคร พวกเจ้ามีธุระอะไรหรือจ้ะ"น้ำเสียงอ่อนนุ่ม

"พวกข้ามาที่นี่เพื่อจะมาถามห้องพักอ่ะนะ"เยว่เอ๋อร์ยิ้มแห้งๆ

"อ่อ นึกว่าอะไรซะอีก ห้องของม่านน่วนคือชั้น2เลขห้อง203ส่วนห้องของเยว่เอ๋อร์คือชั้น3ห้อง309จ้ะ"

"ขอบคุณมากๆเลยค่ะอาจารย์"ทั้งสองได้เดินออกจากห้องอาจารย์ใหญ่

"ข้าลืมบอกไปว่า จะมีรูมเมทเข้ามาด้วยนะ"เสี่ยวหลงเอื้อมระอากับเด็กสองคนนี้

...ตัดมาที่ถังเฟิ่งเทียน...

"ผู้ที่ผ่านการทดสอบเข้าโรงเรียนจะมี ป้ายชื่อติดไว้หากท่านผ่านกรุณาไปที่หอประชุมเพื่อรายงานตัวภายในหนึ่งก้านธูป" ในเสียงประกาศ

ถังเฟิ่งเทียน เดินเข้ามา รายงานตัวแล้วก็เจอกับสองพี่น้อง ราชวงศ์มิ่งถัง คนพี่ชื่อมิ่งถังเหยียน คนน้องชื่อมิ่งถังอย่า

"ไม่ อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้กระจอกงอกง่อยจะผ่านการคัดเลือกมาได้"คนพี่เยาะเย้ย

"พอเถอะค่ะพี่เหยียน เดี๋ยวไม่ทันการรายงานตัว ของน้องนะคะ"พอคนพี่เดินจากไปคนน้องก็รีบมาหา

"ข้าขอโทษแทนพี่ชายข้าด้วย อ้อข้ามีนามว่ามิ่งถังอย่า"

"ข้าไม่เป็นไร"ถังเฟิ่งเทียนโบกมือทั้งสอง

"งั้นข้าไปก่อนนะเจอกันที่ห้องเรียนล่ะ"คนน้อง โบกมือลา

จู่ๆก็มีหญิงชราวัยกลางคนเดินเข้ามาถามว่า

"เจ้าคือถังเฟิ่งเทียนใช่หรือไม่"

"ใช่ ข้าเอง"

"ตามข้ามาทางที่"

ระหว่างเดินถังเฟิ่งเทียนถามตลอดทาง สุดท้ายก็มาอยู่ที่ห้องอาจารย์ใหญ่

"ดิฉัน ขอตัวก่อน"หญิงชราวัยกลางคนเดินออกไป

"อาจาร์ยเขาคือ..."

"เขาคืออาจารย์ที่ปรึกษาของเจ้านามว่าซูหลาน"

"อ๋อ อย่างั้นเองหรอแล้วห้องหอพักของข้าล่ะ"

"หอพักของเจ้าชั้น2ห้อง203จ้ะ"

"ครับ งั้นผมไปก่อนนะ"พูดเสร็จถังเฟิ่งเทียนรีบวิ่งออกไปดูห้องหอ

ณ หอพักศิษย์ฝ่ายใน.

...เมื่อถังเฟิ่งเทียน เปิดประตูเข้ามาในห้องก็พบกับ...

...หลิงม่านน่วน...

"เจ้าเป็นใคร"ม่านน่วนถาม ด้วยน้ำเสียงแข็ง

"ข้ามีชื่อถังเฟิ่งเทียนเจ้าล่ะ"

"เมิ่งเสวียน"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะเมิ่งเสวียน"ถังเฟิ่งเทียนจับมือม่านน่วน

"อะ......อืม"ม่านน่วนหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศและหัวใจเต้นเร็วและแรง

...ตัดมาที่เยว่เอ๋อร์...

"ถึงห้องแล้วหรอเนี่ยเร็วจัง"ตอนที่เยว่เอ๋อร์จะเปิดประตูและพบกับเสิ่นหม่าซาน

"เอ่อ..เจ้าชื่ออะไรหรอ"

"อ้อ ข้าชื่อเสิ่นหม่าซานเจ้าล่ะ"

"ข้าหวังอวิ๋นจิง "

"ยินดีที่ได้รู้จักหวังอวิ๋นจิง"เสิ่นหม่าซานผายมือ

"ขอบคุณนะ"

^^^ โปรดติดตามตอนต่อไป....^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***