รักเธอนะเเต่ยอมถอยออกมาดีกว่า

สองปี... ที่เธอและภูผาเดินร่วมกันมา

จันทราเดินลากกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาในบ้านไม้หลังเล็กของยาย ที่ตั้งอยู่ในอำเภอเล็กๆ ทางภาคเหนือ เสียงล้อกระเป๋าเสียดสีกับพื้นไม้เก่าๆ ดังสะท้อนในความเงียบ

“กลับมาแล้วเหรอ หนูจัน”

เสียงแหบแผ่วของยายทำให้เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มจางๆ ทั้งน้ำตา

“ค่ะยาย... จันกลับมาแล้ว”

ยายไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่อ้าแขนให้เธอโผเข้าไปกอดแน่น เหมือนรู้ดีว่าไม่ใช่การกลับบ้านธรรมดา แต่มันคือการ หนีกลับมา หลังจากหัวใจโดนทำลายอย่างไม่มีชิ้นดี

หลังมื้ออาหารค่ำที่เรียบง่าย จันทรานั่งอยู่ที่ชานบ้าน มือถือในมือตกค้างบนหน้าแชทของภูผา ข้อความสุดท้ายยังคงอยู่ที่ “ขอโทษนะจัน… ครอบครัวฉันไม่โอเคกับเรื่องเราเลยจริงๆ”

เธอกดปิดหน้าจออย่างช้าๆ แหงนหน้ามองดวงจันทร์เต็มดวงที่ลอยเด่นอยู่กลางฟ้า

“ทำไมต้องเป็นฉันที่ไม่พอ?”

คำถามที่ไม่มีคำตอบผุดขึ้นในใจอีกครั้ง

ภาพในหัวย้อนกลับไปวันที่พวกเขาจับมือกันแน่น ท่ามกลางสายตาเย็นชาของแม่ภูผา

“ผู้หญิงธรรมดาแบบนี้เหรอ ที่จะมาอยู่ข้างลูกชายแม่? แม่ไม่รับ!”

ภูผาไม่ได้พูดอะไรในตอนนั้น แม้เธอจะบีบมือเขาแน่นแค่ไหน เขาก็เพียงก้มหน้า… เงียบ

คืนนั้นคือจุดเริ่มต้นของจุดจบที่เธอพยายามหลอกตัวเองว่า “จะผ่านมันไปด้วยกัน”

แต่สุดท้าย… เธอก็กลับมาอยู่ตรงนี้ กลับมาในโลกที่ไม่มีเขา

ลมเย็นพัดเอื่อยผ่านหน้าผากที่เปียกชื้นด้วยน้ำตา เธอยิ้มจางๆ ทั้งที่ในอกเหมือนจะขาดใจ

“ถ้ารักแล้วต้องฝืน… ก็ยอมเจ็บคนเดียว ดีกว่าเห็นเธอต้องลำบากไปตลอดชีวิต”

“จัน ถ้าเราผ่านช่วงฝึกงานไปด้วยกันได้ แสดงว่าเราเหมาะจะเป็นคู่ชีวิตเลยนะ”

เสียงของภูผาในวันนั้นยังคงดังก้องในใจจันทราเสมอ

ตอนนั้นพวกเขาเป็นนักศึกษาฝึกงานปีสุดท้าย จันทราเรียนด้านนิเทศศาสตร์ ส่วนภูผาอยู่คณะวิศวะ แต่ได้มาเจอกันเพราะโปรเจกร่วมระหว่างคณะ

เธอเป็นคนเงียบๆ ส่วนเขาช่างพูด ร่าเริง และไม่เคยปล่อยให้เธอนั่งเหงาในมุมเดิมๆ ของคาเฟ้ที่พวกเขานัดทำงาน

“นี่... เคยยิ้มให้ตัวเองในกระจกหรือยัง?”

เขาถามในวันที่เธอเครียดจนเกือบร้องไห้

“ทำไมล่ะ?”

“เพราะรอยยิ้มของเธอมันมีพลังนะ ฉันเห็นแล้วรู้สึกเหมือนโลกมันเบาขึ้น”

จากวันนั้น จันทราก็ยิ้มให้เขาง่ายขึ้น... และรักเขามากขึ้น

พวกเขาผ่านงานหนัก ผ่านปัญหาเล็กใหญ่ด้วยกัน ฝ่าฝน ฝ่าความง่วงนอน และแม้กระทั่งการโดนดุจากอาจารย์ จนวันรับปริญญามาถึง เขาคว้ากล้องมาถ่ายเธอทั้งวัน พูดซ้ำไปซ้ำมาว่า

“แฟนฉันสวยที่สุดในรุ่น”

ความรักของพวกเขาเหมือนจะมั่นคง... จนกระทั่งภูผากลับไปบ้านในช่วงปีใหม่ แล้วจันทราได้เจอแม่ของเขาเป็นครั้งแรก

วันนั้น แม่เขามองเธอจากหัวจรดเท้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉียบ

“ถ้าคิดจะคบเล่นๆ แม่ไม่ห้าม แต่ถ้าคิดจะเอาเป็นสะใภ้ แม่ไม่รับนะลูกภู”

ภูผายืนเงียบข้างเธอ ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

และนั่นคือครั้งแรกที่จันทรารู้ว่า... ไม่ใช่ทุกความรักจะต่อสู้กับโลกได้

---

คืนนั้นที่จันทรากลับมานอนที่บ้านยาย เธอฝันถึงภูผา เขายื่นมือมาหาเธอในทุ่งดอกไม้สีขาว

แต่เมื่อเธอจะคว้ามือนั้น เขากลับหายไป เหลือเพียงเสียงกระซิบเบาๆ

“ขอโทษนะจัน... ฉันอ่อนแอเกินไป”

เธอตื่นขึ้นมาพร้อมน้ำตาไหลเงียบๆ ก่อนจะลุกไปชงโกโก้อุ่นๆ แก้วหนึ่ง หยิบสมุดจดเก่าๆ มานั่งเขียนข้อความที่เธอไม่คิดจะส่งให้ใคร

> "ภูผา...