เสียงก๊อกแก๊กจากในครัวดังไม่ขาดสาย
ผมยืนเท้าคางมองจากหลังเคาน์เตอร์มองไปยังร่างสูงหรือแรงงานใหม่ของผมที่ตอนนี้สวมผ้ากันเปื้อนลายกระต่ายสีซีด มันเคยขาวนะครับ แต่โดนซักจนดูไม่รู้ว่าเคยเป็นสีอะไร แล้วดูเหมือนเขากำลังล้างจานด้วยท่าทางจริงจังเกินเบอร์ มือในถุงหนังขยับถูจานอย่างตั้งใจ ส่วนอีกมือก็เช็ดไปด้วยผ้าเก่า ๆ ที่ผมโยนให้
..."ขอโทษนะครับ น้ำยานี่คือใช้กับจานได้แน่นอนใช่ไหมครับ?"...
..."มันคือน้ำยาล้างจานครับคุณ ไม่ใช่กรดลาวา จานมันไม่ละลายหรอก ล้างไปเหอะ"...
..."อืม… กลิ่นหอมดีจัง กลิ่นมะนาวนี่คือน้ำยาธรรมชาติใช่ไหมครับ?"...
..."คุณล้างจานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เนี่ย…"...
ผมถามไปเพราะสงสัยจริงๆ ตัวโตขนาดนี้ยังไม่รู้จักน้ำยาล้างจานอีกหรอวะ? หรือโลกเขาไม่มีน้ำยาล้างจาน? แบบนั้นทุบจานใช้วันต่อวันเถอะ
..."ปกติเราใช้ทรายกับเปลือกผลไม้ขัดครับ ถ้าโชคดีมีน้ำไหลก็จะถือว่าเป็นวันดี"...
ประโยคนั้นทำเอาผมเงียบไปเลย แล้วก็อดที่จะหลุดขำออกมาเบาๆไม่ได้ แบบที่เจ้าตัวไม่เห็น ก็แค่หมอนี่พูดเรื่องใช้เปลือกผลไม้กับทรายล้างจานด้วยท่าทางภูมิใจเหมือนเพิ่งค้นพบเทคโนโลยีล้ำยุคอะไรซักอย่างนั่นแหละ
เหมือนเด็กน้อยเพิ่งเล่าให้ฟังว่า — ผมรู้แล้วนะครับว่าทำไมดาวถึงเปล่งแสง! อย่างงั้นแหละ
..."แล้วข้าวอีกจานที่ว่าล่ะ? ขอเป็นแบบเดิมหรือจะลองเมนูอื่นดีละ?"...
เขาหันขวับมาทันที แววตาวิบวับแบบลูกหมาที่เพิ่งได้ยินคำว่า 'ขนม' ไม่มีผิด ตาคมๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังดูนิ่งขรึมและน่ากลัวนิดๆ
ตอนนี้กลับทอประกายราวกับเด็กอนุบาลได้ยินว่าจะมีเค้กแจกฟรีตอนเย็น ความดีใจแบบไร้การปกปิดฉายชัดบนใบหน้า ขนาดผมยังชะงักมือไปเลยตอนเห็นแววตานั่นเพราะมันดูแปลกนะสิ!
เออ… กลับไปเป็นคนจรจัดหน้าโทรมๆ แบบตอนคลานเข้าร้านเมื่อกี้เถอะครับคุณ ไม่ใช่มาทำตาเหม็นแบ๊วแบบนี้
..."มีเมนูอื่นด้วยเหรอครับ?"...
..."คุณนี่มัน… เอาเป็นว่า ล้างให้ครบก่อนเถอะ เดี๋ยวจะคิดดูอีกทีว่าจะทำอะไรให้เพิ่ม แล้วก็อย่าลืมเช็ดพื้นที่เปื้อนด้วยนะ"...
..."รับทราบครับ จะล้างให้สะอาดจนจานสะท้อนหน้าลูกค้าตอนกินให้ได้เลย... ส่วนพื้นจะถูจนเงาวิบวับ"...
พูดจบ เขาก็หันกลับไปล้างต่อราวกับอยู่ในภารกิจพิทักษ์โลก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินกลับเข้าไปหลังครัว รู้ตัวอีกทีก็เริ่มหยิบผักหยิบของมาเตรียมให้โดยไม่รู้ตัวซะแล้วสิ
.......
.......
.......
...CHAPTER #3...
...จบบทที่3...
...(เสริม) รู้หรือไม่?...
...จริงๆ แล้ว 'โซเอน' เป็นคนสายตายาวจึงมักจะใส่แว่นเวลาอ่านนิยาย อ่านหนังสือ หรือเล่นเกม แต่ไม่ชอบใส่เวลาอยู่ด้านนอกเพราะมักจะโดนเด็กๆแซวว่า 'แก่' จนตามัวบ่อยๆ...
...ฝั่ง 'ลอว์เรนซ์' ก็ใส่แว่นแต่ใส่เอาเท่เท่านั้น เพราะคนที่ใส่แว่นส่วนใหญ่จะถูกมองว่าฉลาดและมีความรู้เยอะในอีกมิติ แต่จริงๆ ลอว์เรนซ์ก็ฉลาดจนเหลี่ยมเลยละ!...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 22
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments