บทที่4 - วันๆ ของการกักกัน

07:00 น.

ไฟในห้องกักกันเปิดสว่างขึ้นอัตโนมัติ ไม่มีเสียงนาฬิกา ไม่มีเสียงคน ไม่มีอะไรเลยนอกจากเสียงไฟกระพริบแผ่ว ๆ บนเพดาน

เซนินลืมตาขึ้น ทั้งที่ไม่ได้หลับจริง ๆ มาทั้งคืน

เขาขยับนิ้วมือนิดหนึ่งเป็นเช็กว่ายังอยู่ในโลกนี้

“ยังไม่ตายสินะ... เสียดายจัง”

อาหารเช้าถูกส่งมาทางช่องเลื่อนเหล็กอย่างแม่นยำเหมือนเดิม — โจ๊กที่เย็นชืดกับขนมปังแผ่นเดียว

เขานั่งมองมันอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขนมปังมาบี้เล่นเหมือนเป็นดินน้ำมัน

“ความครีเอทีฟของเชฟคุณนี่... ทำให้ผมอยากกลั้นใจตายมากกว่าอดข้าวอีกนะ”

ไม่มีใครตอบ

แต่เขาพูดทุกวันอยู่แล้ว ไม่ได้พูดให้ใครฟัง — พูดเพื่อไม่ให้เงียบเกินไป

09:45 น.

ประตูเลื่อนเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าคุ้นหู

ดร.เอเลน่า — นักวิจัยหญิงคนเดียวที่เขายังไม่รู้ว่าควรจะเกลียดหรือควรจะกลัว

เธอเข้ามาพร้อมแฟ้ม และรอยยิ้มที่ไม่ได้อบอุ่นเลยสักนิด

“เซนิน วันนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”

เขาเอียงหัว ยิ้มขำ

“ถ้าผมตอบว่าอยากแทะกำแพง คุณจะให้ผมออกไปเดินเล่นรึเปล่าล่ะ?”

“ไม่ค่ะ”

“อ่า... คิดไว้แล้วแหละ” เขาพยักหน้าเหมือนเข้าใจทุกอย่างในจักรวาล

“เมื่อคืนคุณนอนหลับมั้ย?”

“นอนได้สี่ชั่วโมงครับ — อีกสี่ชั่วโมงที่เหลือ ใช้ไปกับการจ้องจุดดำเล็ก ๆ บนเพดาน แล้วตั้งชื่อให้มันว่า ‘เจ้านรก’”

“เจ้านรก?”

“เพราะผมฝันว่ามันมาดูดผมไปครับ... แล้วตื่นมาก็ยังอยู่ที่เดิม ผิดหวังนิดหน่อยนะเนี่ย”

เธอจดอะไรบางอย่างลงแฟ้ม แต่ไม่ได้เงยหน้ามามองเขาเลย

“คุณจำได้ไหม ว่าตอนยังอยู่นอกศูนย์... คุณเคยมีงานอดิเรกอะไร?”

เขานิ่งไปนิดหนึ่ง — ก่อนจะหัวเราะในลำคอ

“เคยครับ... เคยเกลียดวันจันทร์มาก จนลืมไปว่าวันพฤหัสฯ ก็แย่ไม่แพ้กัน”

เธอยังคงเงียบ

“แล้วก็เคยชอบวาดรูปด้วยนะ... แต่ผมว่าพวกคุณคงไม่ให้ผมจับอะไรแหลม ๆ ใช่มั้ย?”

“ใช่ค่ะ”

“รู้อยู่แล้ว...” เซนินหัวเราะเบา ๆ แล้วเอนหลังพิงผนัง

13:00 น.

นักวิจัยชายอีกคนเข้ามาสลับกะ เขาไม่เคยจำชื่อพวกนี้ได้หรอก แต่ก็ยังทักทายด้วยท่าทางสุภาพ

“โอ๊ะ มาแล้วเหรอครับคุณ...เอ่อ...คุณเสื้อขาว”

“เลิกเรียกผมว่า ‘เสื้อขาว’ ได้แล้ว”

“โอเค งั้นผมเรียกคุณว่า ‘คุณยังไม่โดนระเบิดจากผม’ ก็แล้วกัน”

“...”

นักวิจัยข่มความหงุดหงิด แล้วเปิดบันทึกขึ้นมา

“เราอยากให้คุณลองวิเคราะห์ภาพนี้”

เขาหยิบกระดาษขึ้นมาดู — เป็นภาพวาดลายเส้นเด็ก ๆ ของชายหญิงสองคนยืนอยู่หน้าบ้าน

“น่ารักดีครับ” เซนินว่า

“ดูเหมือนฝันที่ผมไม่มีวันจำได้เลย”

15:40 น.

เจ้าหน้าที่พิเศษเดินผ่านห้องของเขา พร้อม “เธอ” คนนั้น — คนเดียวที่เขาจำหน้าได้แบบไม่มีสาเหตุ

เธอไม่ได้มองเขาเลย

แต่เขารู้สึกเหมือนเธอเห็นทุกอย่าง

“วันนี้ก็มาอีกแล้วสินะ...” เขาพึมพำ

“จะมองบ้างก็ได้นะ ไม่ได้คิดค่ามองหรอก... แต่ถ้าจะคิดค่าหัว ผมแนะนำให้ขึ้นให้สูง ๆ หน่อย จะได้คุ้ม”

เธอหันมาช้า ๆ แค่เสี้ยววินาที

แต่แววตานั้น... ทำให้เขาเงียบไปเฉย

หัวใจที่ควรด้านชาไปแล้ว เหมือนสะดุดอีกครั้ง — สั้น ๆ แต่ชัดเจน

ไม่ใช่เพราะมันเจ็บ

...แต่เพราะมันยังเต้นอยู่

18:00 น.

ไฟในห้องหรี่ลง

เซนินนอนมองเพดาน มอง “เจ้านรก” ที่เขาตั้งชื่อไว้

มือหนึ่งยังบี้เศษขนมปังจากมื้อเช้า

วันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน

เหมือนเดิมทุกอย่าง

แต่มีบางอย่าง... ที่เหมือนจะเปลี่ยนไป

เขาไม่รู้ว่าคืออะไร

และเขาไม่แน่ใจว่าอยากรู้หรือเปล่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***