บทที่3 - ...

ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบแสนเงียบสงัด ไฟเพดานสลัว ๆ สาดแสงขาวลงมาตรงจุดที่เขานั่งอยู่พอดี

เสียงเครื่องบันทึกดับไปนานแล้ว เหลือเพียงความเงียบกับเสียงลมหายใจแผ่วเบาของใครคนหนึ่ง

เซนินนั่งก้มหน้าอยู่ที่เดิม สายตาไร้โฟกัสทอดมองฝ่ามือตัวเองที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่เหล็กหนา นิ้วเรียวยาวแต่เต็มไปด้วยรอยไหม้เก่าก่อนบิดงอเล็กน้อย ยากจะรู้ว่าเกิดจากอะไรกันแน่

...เขาไม่ได้ตอบคำถามของดร.มูนอีกเลยหลังจากประโยคสุดท้าย

มีเพียงเงียบงัน

เงียบ

จนเสียงในหัวดังชัดกว่า

> “คิริว... คิริวตั้งสติหน่อยสิ พวกเขา...”

เสียงในความทรงจำแว่วขึ้น ก้องเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน ทั้งที่ความจริง... เขาก็ไม่แน่ใจว่ามันผ่านมาแล้วกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี

...เลือดอาบมือเขาในวันนั้น

ไฟที่กลืนทั้งหลังบ้าน

ศพของพี่ชายที่ทอดร่างนิ่งข้างเขา ดวงตาเบิกโพลงและปากยังค้างคำพูดสุดท้าย

...มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ

“คุณSCP-8642ครับ”

เสียงทุ้มของเจ้าหน้าที่กองควบคุมดึงสติของเซนินกลับมา

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แสงจากโคมไฟสะท้อนผ่านม่านผมขาวๆ ฟุ้งกระจาย ดวงตาสีครามนั้นไม่แสดงอารมณ์ใด... ราวกับทั้งร่างกายและหัวใจได้ตายไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว

โซ่ที่ล่ามข้อมือถูกปลด ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะล็อกสายรัดร่างใหม่อีกชุดแน่นหนากว่าเดิม

ไม่มีเสียงจากเซนิน เขาเพียงยอมให้ถูกควบคุมพาเดินไปตามทางเดินยาวแคบ

ระหว่างทางนั้นเอง—

ทันทีที่เลี้ยวหัวมุมตึก เขาก็สวนกับใครบางคน...

หญิงสาวในชุดเสื้อกราวน์สีขาว สวมแว่นสายตาขอบบาง ใบหน้าหม่นนิ่งและดวงตาที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ เธอเพียงหันมามองเขาครู่หนึ่งเท่านั้น ก่อนจะเดินสวนไปโดยไม่พูดอะไร

และเขา...

ก็เพียงแค่ชะงักก้าวชั่วขณะ

ไม่ใช่เพราะเธอสวย

ไม่ใช่เพราะแปลกหน้า

แต่เพราะในสายตาของเธอ

ไม่มีความกลัว...

ต่างจากคนอื่นที่มองเขาเหมือนกับระเบิดเวลาที่เดินได้

“ไป!” เจ้าหน้าที่ข้างหลังกระชากแขนเขาเบา ๆ

เซนินเดินต่อ

ทิ้งความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นไว้ตรงนั้น...

—แต่บางสิ่งในอกเขากลับไหววูบ

เหมือนรอยร้าวเล็ก ๆ เริ่มปริรอยในหัวใจที่ควรจะแข็งแกร่งและไร้ซึ่งความรู้สึกไปแล้ว...

เสียงประตูเหล็กปิดลงอย่างแน่นหนาพร้อมเสียงล็อกหลายชั้นดังกึกก้อง

เซนินถูกผลักเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมแคบกว่าเดิม ผนังเรียบลื่นสะท้อนแสงไฟขาวจนแสบตา ไม่มีมุมให้หลบ ไม่มีพื้นที่ให้หนี และไม่มีอะไรเลย... นอกจากตัวเขาเอง

เขายืนนิ่งอยู่กลางห้องเหมือนรูปปั้น

เสียงฝีเท้าเจ้าหน้าที่จากไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ

เหลือเพียงความเงียบ

และหัวใจที่รู้สึกว่างเปล่ากว่าครั้งไหน ๆ

เซนินไม่รู้ว่าอะไรเปลี่ยนไป

เขาควรจะชินกับการถูกกักขัง ควรจะด้านชากับการถูกปฏิบัติแบบวัตถุทดลอง

แต่ครั้งนี้... ไม่เหมือนเดิม

ร่างกายเขายังเหมือนเดิม หัวใจก็เต้นจังหวะเดิม

แต่ทุกอย่างภายในมันเคว้งคว้าง ราวกับบางสิ่งในตัวหลุดออกไปแล้ว—ไม่รู้ว่าคืออะไร และไม่แน่ใจว่าจะได้มันกลับคืนหรือไม่

เขาทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพง

ภาพดวงตาคู่นั้นกลับผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

นิ่ง

เงียบ

แต่สะกิดบางอย่างในใจเขา

บางอย่างที่...

เขาไม่กล้าแม้แต่จะเรียกว่าความหวัง

ไม่สิ—มันไม่ใช่หวังหรอก

...มันแค่ทำให้เขา ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะไร้ความรู้สึกอีกต่อไปหรือเปล่า

ราวกับหัวใจที่ควรจะแข็งจนไม่เหลือเศษความเป็นคน กลับถูกกระทบจนไหว...

แล้วมันก็ค้างอยู่ในความไหวนั้น ไม่ได้ล้ม ไม่ได้ตั้ง

แค่... ล่องลอยอยู่กลางความว่างเปล่า

ภาพในวันนั้นแล่นเข้ามาในหัวเขาเป็นพักๆ เสียงกรีดร้องดังอยู่ในหัวครั้งคราว แต่สุดท้ายก็ลงด้วยความเงียบสงัด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***