ตอนที่ 4

" ฉันดูแล้วทั้งสองก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่ก็นะระวังตัวไว้ก็ดี "

" คุณหนูพึมพัมอะไรหรือเจ้าคะ? "

" ไม่มีอะไรหรอกกลับจวนกัน "

เย่หรูซินยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่นางจะครุ่นคิดถึงพฤติกรรมของเย่รุ่ยเหยาและหมิงเยว่ท่าทีของทั้งสองนั้นก็ดูเป็นมิตร ไม่มีพิษมีภัยอะไรอย่างที่เธอคิดไว้ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่ยอมปล่อยให้ความไว้ใจเข้ามาง่ายๆ

ในงานเทศกาลนั้นนางได้พบกับคนที่จะทำให้จุดจบของนางไม่ค่อยดีนัก นางจึงระแวดระวังตลอดแต่ภาพที่นางเห็นกลับทำให้นางครุ่นคิดว่าสิ่งที่นางคิดนั้นมันไม่เป็นความจริง ทั้งเย่รุ่ยเหยาน้องสาวที่ตระกูลเก็บมาเลี้ยงและหมิงเยว่คนที่นางคิดว่าอาจเป็นคนรักนางทั้งสองกลับไม่มีอะไรที่ทำให้นางรู้สึกไม่ดีเลยแต่นี่แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นนางอาจจะต้องรอดูต่อไป

" หาว~ " หลังจากกลับมาจากเทศกาลโคมไฟนางก็เอาแต่นอนเก็บแรงเพื่อที่นางจะดูขี้เกียจไม่เอาไหนทางตระกูลนางอาจจะหาคนที่เป็นนักดาบแทนนาง

" คุณหนู~ คุณหนูเอาแต่นอนอย่างนี้มาสามวันแล้วนะคะ ลุกขึ้นไปเดินเล่นเถิดเจ้าค่ะ " สาวใช้ข้างกายเริ่มบ่นนางอยากให้นางออกไปสูดอากาศข้างนอกจะได้ไม่โซมอย่างนี้

" ก็ได้ เหมือนฉันจะเห็นภูเขาหลังจวนงั้นวันนี้เราไปปิคนิคกัน! " เสียงนกร้องจ๊อกแจ๊กจากสวนหลังจวนฟังดูรื่นรมณ์ขึ้นอย่างน่าประหลาด

เมื่อทั้งสองเตรียมของเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ออกเดินทางไปยังภูเขาหลังจวนถึงแม้ว่าภูเขาลูกนี้จะไม่ใหญ่นักแต่ก็เอาทั้งสองหอบเหมือนกันอาจจะเพราะทางเดินที่ทั้งสองต้องเดินนั่นเป็นทางหินเล็กๆ ที่ทอดยาวจากหลังจวนไปยังเชิงเขา อากาศช่วงกลางวันไม่ค่อยร้อนและไม่คอยเย็น มีแสงแดดอ่อนลอดผ่านยอดไม้มากระทบ

พื้นดินเป็นลวดลายสวยงาม

" OMG สวยม๊ากกกกกกกก หลังจากนี้เราน่าจะต้องมาบ่อยแล้วล่ะถึงจะเหนื่อยแต่ก็คุ้มค่า "

เสียงพูดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความสดใส ดังก้องอยู่ท่ามกลางภูเขาอันเงียบสงบ ลมพัดผ่านทำให้เส้นผมของนางปลิวไหวเบาๆ ขณะที่เธอยิ้มกว้างออกมา แววตาเต็มไปด้วยประกาย

" ถึงเสี่ยวเหยาจะฟังคุณหนูไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่แต่ว่า ป่าไม้และภูเขาที่ล้อมรอบเราทั้งสองอยู่ดูงดงามช่างคุ้มค่ากับทุกย่างก้าวที่เดินขึ้นมานะเพคะ "

" อื้อ! แต่ว่าฉันเห็นเธอแบบแท่งยาวๆ นั่นตั้งแต่อยู่จวนละมันคืออะไรหรอ? "

สายตาของนางจับจ้องไปที่สิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง

น้ำเสียงฟังดูเหมือนจะล้อ แต่ในแววตาก็มีความอยากรู้อยากเห็นอยากเห็นอีกฝ่ายชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มมุมปาก

" ดาบของคุณหนูไงเจ้าคะ! คุณหนูไม่ยอมจับดาบเลย วันนี้คุณหนูต้องจับดาบนะเจ้าคะ ไม่อย่างนั้นหากครบวันเกิดของคุณหนูแล้ว คุณหนูจะต้องออกไปท่องยุทธภพ ฝึกดาบของคุณหนู...คุณหนูจะลืมท่วงท่าเอานะเจ้าคะ!"

เย่หรูซินหัวเราะแห้งๆ พึมพำเบาๆ ว่า

" ฉันจับดาบไม่ไหวแล่วอีกอย่างใครมันบอกว่าฉันจะไปท่องยุธภพ..."

" ก็....คุณหนูน่ะสิเจ้าคะ คุณหนูสาบานกับบรรบุรุษตระกูลเย่เอาไว้ตอนคุณหนูอายุราวๆ 15 อีกไม่นานก็อายุครบ 18..."

มือของนางค่อยๆ เอื้อมไปจับด้ามดาบด้วยสีหน้าจำยอม เหมือนนางรู้ตัวว่าหนียังไงก็หนีชะตาที่กำหนดไว้ไม้พ้น ในขณะนั้นที่นางคิดว่าดาบอาจจะหนักจนนางยกไม่ขึ้นทว่าตอนนางจับดาบแล้วเบาอย่างกับขนนก อาจจะเพราะร่างเดิมของนางคุ้นชินกับดาบเล่มนี้....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***