บทนำ

"อะไรนะท่านยม หนูยังไม่ถึงคราวตาย อะไรกันแล้วพาหนูมาที่นี่ทำไม พาหนูกลับคืนไปส่งเดี๋ยวนี้"ราตรีสาวน้อยลูกอิสานเพิ่งจบ ปวช. คหกรรมอาหารมาหมาดๆ เข้ามาตามความฝันในเมืองใหญ่ ยังไม่ได้ทำตามฝันกลับต้องมาตายอย่างอนาถ

 ก้มมองดูสภาพตัวเองยามนี้ ยังกะไปฟัดกะหมามา ผมชี้ฟูหยิกหยอง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง รองเท้าไม่มีใส่ ดูดวงวิญญาณรอบๆสิแต่งตัวสวยงามกันทั้งนั้น แต่เอ๊ะเดี๋ยวๆยมทูตตามที่เคยได้ยินคนแก่ๆแถวบ้านบอกต้องนุ่งโจงกระเบน ตัวใหญ่บนหัวมีเขาถือหอกน่าตาน่ากลัวแต่นี่อะไรกันแต่งตัวยังกะหนังจีนโบราณ คนหนึ่งใส่ชุดขาวถือป้าย"ในที่สุดเจ้าก็มา"บ้าบอมาอันใดกันพวกท่านเป็นคนไปรับข้ามาต่างหากเล่าอีกคนใสชุดดำมีป้ายบนหัว"มารับวิญญาณเจ้านั่นแหละ"ดีนะอาแปะร้านขายยาใต้หอสมัยเรียนสอนภาษาจีนให้ พออ่านได้บ้างแต่เขียนคงไม่ไหวก่อนที่ราตรีสาวน้อยของเราจะได้เอ่ยคำออกมาอีก เทพเหยียนหลันหวางหรือยมบาลผู้เป็นใหญ่ในนรก

"แม่นางน้อยข้าส่งเจ้ากลับคือไปไม่ได้หรอก"

"ทำไม! ในเมื่อหนูยังไม่ถึงคราวตาย ทำไมจะกลับไปไม่ได้"ราตรีสวนกลับทันควันยืนตัวสั่นน้ำตาคลอหน่วยแอบดีใจจะได้กลับไปทำตามฝันแต่ท่านยมกลับมาดับฝันกลางอากาศกันซะงั้น

"เสี่ยวเยี่ยเซียงเอ๋ย เสี่ยวเยี่ยเซียงดวงชะตาเจ้ายังไม่ถึงคราตายก็จริงอยู่แต่กายของเจ้ามันไม่เหลือแล้ว"

"ไม่...ไม่...ไม่จริงงงง" พูดได้เพียงเท่านั้นราตรีก็ทรุดลงเอามือปิดหูกรีดร้องร้องไม่ฟังเสียงใดๆๆอีก

 เฮ้อ!!! เพราะเจ้าสองตนนั้นแท้ๆ เชียวสมุดบัญชีดวงวิญญาณก็ไม่รู้จักพกพา นางราตรี อายุ81ปี ไม่ใช่18ปี ปัญหาใหญ่กันละคราวนี้ จะให้นางอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ แต่เดี๋ยวนะตัวนางจากอีกโลกกำลังหมดอายุขัยหากให้นางกลับไปยังโลกนั้นใช้อายุขัยของโลกนี้ในโลกนั้นให้นางละกัน เฮ้อ!วุ่นวายจริงๆๆเสร็จจากเรื่องนี้เมื่อไหร่ข้าจะลาพักร้อนยาวๆๆเลย

"เอาหละๆๆเลิกร้องได้แล้ว ความผิดของพวกเค้าก็เหมือนความผิดของข้า ข้าจะชดเชยให้เจ้า"

"ท่านจะรับผิดชอบยังไงในเมื่อหนูไม่มีร่างให้กลับไปแล้ว"ราตรีถามทั้งน้ำตา

"ในเมื่อร่างไม่มีก็หาร่างใหม่ ในโลกใบใหม่"

"ท่านจะให้หนูไปเกิดใหม่ ไม่เอาหรอกนะกว่าจะโตมาได้เลือดตาแทบกระเด็น"ว่าแล้วนั่งลงเอามือกอดอกมองเทพเหยียนหวางใบหน้างอง้ำยังกะเด็กถูกขัดใจ

"ไม่หรอก อายุเจ้าจะน้อยกว่านี้สักสามปี เอาหละไม่มีเวลาแล้ว พวกเจ้าพานางไปส่ง เสร็จแล้วกลับมารับโทษกับข้า"ว่าเสร็จพลางโบกมือไล่ให้ไปเร็วๆก่อนนางจะเปลี่ยนใจ ก่อเรื่องร้องเรียนสวรรค์จะเดือดร้อนกันทั้งนรก

"ขอรับนายท่าน/ขอรับนายท่าน" ทั้งสองทำความเคารพนายเหนือหัวเสร็จก็หิ้วปีกราตรีที่ยังนั่งอยู่กับพื้น

"เดี๋ยวๆๆท่านยม แล้วพรของหนูหละไม่มีเหรออออ"

นางร้องถามทั้งที่โดนหิ้วปีกออกไปแสนไกลผ่านดวงวิญญาณมากมายที่ยืนมองด้วยความสงสัย

"เสี่ยวเยี่ยเซียงเอ๋ย แม่ดอกราตรีเอ๋ยกลิ่นเจ้าหอมฟุ้งขจรไกล พรใดๆไม่ต้องมีหรอก พรสวรรค์ที่ติดตัวเจ้ามามันมีค่ามากกว่าพรจากข้าตาเฒ่าเฝ้านรกซะอีก ขอให้เจ้าโชคดีกับชีวิตใหม่"เสียงแว่วผ่านทุ่งดอกสือซว่านมาถึงประตูนรก

"เอาหละถึงแล้วเจ้าเดินตามประตูนี้ไป ไม่ต้องหันกลับมา พวกข้าขอโทษด้วยที่ทำให้ชีวิตขอเจ้าต้องวุ่นวาย"

"ช่างมันเถอะถึงยังไงข้าก็ได้ไปเกิดใหม่แล้ว"นางยิ้มจนตาหยีให้

"ไปเถอะ ขอให้เจ้าโชคดี"

"เช่นกันค่ะ บ๊ายบาย " ก่อนนางจะเดินเข้าประตูไปอย่างอารมณ์ดี

"ท่านไป๋อู่ฉาง ข้าว่าเราลืมอะไรไปหรือเปล่า"

"ลืมอะไรของท่าน "เทพเฮยอู่ฉางเอ่ยถามก่อนที่ทั้งสองจะเบิกตากว้าง

"ความผิดของพวกเขาก็เหมือนความผิดข้า ข้าจะชดเชยให้เจ้า" "เพ้ยยย!! ชดเชยอันใดให้เกิดใหม่ทั้งทีมาอยู่ในร่างสตรีที่กำลังจะถูกฝัง ดี ดียิ่งข้าตายอีกหนข้าจะเผานรกท่านนน!

"ข้าลืมถามนายท่านว่าให้ส่งแม่นางยามใด"ว่าพลางลูบแขนขนลุกแปลก "นรกบ้านใดไฟเผาไหมักัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***