ตอนที่ 5 อดีตของรูบี้

ณ ใจกลางป่า

"โฮกกก~ปิ๊บบ~"..มีเสียงมอนเตอร์ร้องโหยหวนดังลั่นป่า

"มอนเตอร์บ้านี่ร้องเสียงไรของแกนี่~~"ชายหนุ่มร่างใหญ่ได้เอามือฟาดลงบนหัวมอนเตอร์ที่ร้องโฮกปิ๊บก่อนตาย

"ก็แค่เสียงร้องเองนี่อย่าใส่ใจเลยคัตซึโตะ"หนุ่มแว่นพูดไปพร้อมกับตาที่มองจ้องและอ่านหนังสือไป

"ใช่อย่างที่มิโอะพูดนั้นละคะ"หญิงสาวเสริมความเข้าไปในการสนทนาของทั้งสองพร้อมทั้งเอามือวาดลงบนเพื่อนดินเป็นวงกลมและท่องคาถาก่อนจะมีแสงสีเขียวสว่างวูป..เมื่อเเสงนั้นหายไปก็มีบางอย่างเกิดขึ่น...สิ่งที่เกิดขึ้นคือมีกองไฟกองใหญ่ตั้งอยู่ราวกับว่าถูกเตรียมใว้แล้ว

"อ้อ..ดีเลยรูบี้กำลังคิดอยู่พอดีว่าคืนนี้เราจำค้างกันที่นี่นะ"หนุ่มร่างเล็กพูดพลางพร้อมยิบของใส่กระเป๋าพลาง

"ได้สิๆ..งั้นฉันไปล่ามอนเตอร์ต่อนะ"หนุ่มร่างใหญ่เดินเข้าไปในป่าลึก

"เฮ้ไปด้วยสิคะ!!"หญิงสาววิ่งตามไปอย่างจำเป็น

ณ เวลากลางคืนที่ทุกคนหลับ

หญิงสาวกำลังนั่งดูดาวแสนสวยใต้แสงจันทร์

"นี่ทำไรอยู่หรอ?"หนุ่มร่างใหญ่ค่อยๆย่างกลายเดินไปนั่งข้างๆสาวร่างเล็ก

"เอิ่ม...เออ..คือฉันกำลังดูดาวอยู่น่ะ"หญิงสาวตอบด้วยท่าทีที่เศร้าเล็กน้อย

"เธอเป็นอะไรหรอ?..คิดถึงบ้านหรอ?"หนุ่มร่างใผญ่พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆเพื่อปลอบโยนหญิงสาว

"ฉันไม่มีบ้านให้กลับหรอกนะ..."หญิงสาวพูดพร้อมทั้งมีน้ำตาค่อยๆใหลรินลงมา

"ทำไมละเล่าให้คัตซึผู้นี้ฟังได้นะ"ชายหนุ่มเอามืออุ่นๆสัมผัสใหล่หญิงสาวเบาๆ

"อื้อฉันจะเล่าให้ฟังนะ"หญิงสาวเริ่มเล่าเรื่องของตน

อดีตของรูบี้

เมื่อเวลา สิบกว่าปีก่อนฉันได้อาศัยอยู่กับพ่อและแม่พร้อมกับบ้านเล็กๆหลังหนึ่งทุกเช้าพ่อของฉันจะเป็นคนทำอาหารแม่ของฉันก็จะออกไปหาของบ้างเขาทั้งคู่แลกหน้าที่กันอยู่บ่อยครั้งแต่สิ่งที่เขาทำเหมือนกันคือ..เขาไม่เคยลืมที่จะใส่ใจฉันเขามั้งคู่รักฉันมากแต่..ฉันก็รักเขามากเช่นกัน 

เช้าวันหนึ่งมันก็ควรเป็นวันธรรมดาอะนะแต่เช้านี้พ่อกับแม่ของฉันเขาออกไปด้วยกันและปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว..ฉันรอเขาอยู่นานแต่เขาก็ไม่กลับมาฉันจึงเดินเข้าไปในเมือง..

แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือ..พ่อ..และ..แม่.ใของฉันถูกตรึงใว้กับไม้และถูกไฟเผาพวกเขาร้องด้วยความทุกทรมานไม่มีใครหรือผู้ใดช่วยเขาเลย..ฉันที่ทำอะไรไม่ได้ฉันก็ได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาร้องให้อย่างเสียใจในใจฉันก็คิดว่า..นี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยหรอฉันได้แต่มองดูพวกเขาถูกฆ่าตายหรอ..มีคำถามหลายคำถามเกิดขึ้นในตัวฉันแต่ฉันยังไม่ทันตอบคำถามนั้นฉันก็โดนจับไปในโทษฐานผู้สืบสายเลือกนางพญาผมสีชมพู

ฉันถูกจับไปขังใว้ยังห้องใต้ดินเป็นเวลา1ปีข้างใต้นั้นช่างหนาวและทรมานเหลือเกินฉันทำอะไรไม่ได้เลย..จากนั้นฉันทนอยู่อย่างงั้นมา1ปีจนฉันออกมาฉันก็อยู่คนเดียวมาตลอดจนฉันเห็นใบประกาศรับสมัคร..คนเข้ากลุ่มฉันจึงไปสมัครและได้มาอยู่กับนายละเพื่อนี่ละ

หญิงสาวเล่าจบพร้อมทั้งน้ำตาที่ค่อยๆจางหายช้าๆ

"น่าๆอย่าคิดมากเรานอนกันเถอะนะพรุ้งนี่เราจะกลับเมืองปาช่ากันนะ"หนุ่มร่างใหญ่พูดพร้อมทั้งลูบหัวหญิงสาวเบาๆก่อนที่จะกลับไปนอน

"อะ...อื้ออ"หญิงสาวหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนอนในที่ของตน

เช้าวันต่อมา

"เฮ้ทุกคน..ตื่น!!!!!"หนุ่มร่างเล็กตะโกนลั่นแคมป์

"อ้าๆ...ตื่นแล้วๆ"ทุกคนร้องเสียงเดียวกัน

"วันนี้เราต้องเดินทางกลับเมืองปาช่ากันนะ"หนุ่มร่างเล็กพูดพร้อมทั้งสั่งให้ทุกคนเตรียมตัว

ทุกคนก็เตรียมตัวและเก็บของกลับเมืองปาช่า

เมื่อมาถึงเมืองปาช่า

เวลาก็มืดพอดี

"งั้นวันนี้เราก็พักกันแค่นี้ก่อนนะและพรุ้งนี้ค่อยมาเจอกันอีกทีนะพักให้เต็มที่ละ"หนุ่มร่างใหญ่พูดพร้อมทั้งยิ้มให้ทุกคน

" ขอบคุณมากน้ารูบี้มิโตะด้วยและก็คัตซึโตะด้วย"หนุ่มร่างเล็กน้อมตัวขอบคุณทุกคนก่อนจะแยกตัวกลับที่พัก

และทุกคนก็กลับที่พัก

°^°จบแล้วถ้าทุกคนชอบก็อย่าลืมกดหัววจและกดติมตามใว้ด้วยจะได้ไม่พลาดตอนใหม่ๆน่าสนุกและเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อจะออกทะเลไปใกลแค่ใหนอย่าลืมติดตามตอนต่อไปด้วยนะ~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***