ความลับใต้แสงจันทร์ลึกเข้าไปในป่ามืด

เอลีน่ายังคงนั่งอยู่ข้างลำธาร สายตาของเธอจ้องมองไปในทิศทางที่ซาร์ลาร์คเดินหายไป แม้เขาจะเย็นชาและดูห่างเหิน แต่เธอสัมผัสได้ถึงบางอย่างในตัวเขา มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่สามารถอธิบายได้

“ข้าจะกลับไปง่ายๆ ได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าพูดเหมือนต้องการไล่ข้าทั้งที่ยังเฝ่ามองดูอยู่…” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางถอนหายใจ

แต่ในขณะที่เธอกำลังลุกขึ้น เสียงคำรามดังสนั่นมาจากส่วนลึกของป่า เสียงนั้นทำให้หัวใจของเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“อะ… อะไรน่ะ?”

ก่อนที่เธอจะตั้งตัวได้ ร่างของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ก็พุ่งออกมาจากความมืด มันเป็นหมาป่าปีศาจที่ตัวใหญ่กว่าม้าศึก ดวงตาสีเหลืองของมันส่องประกายราวกับไฟ และเขี้ยวคมกริบของมันเผยออกมาขณะคำราม

เอลีน่าถอยหลังไปจนชิดลำธาร แต่เธอรู้ว่าไม่มีทางหนีได้ “อย่าเข้ามา!”

หมาป่าปีศาจกระโจนเข้ามาใกล้ ร่างของมันเงื้อมขึ้นเตรียมจะโจมตี แต่ก่อนที่เธอจะหลับตารับชะตากรรม เสียงฟันโลหะเฉียบขาดก็ดังขึ้น

หมาป่าปีศาจถูกผลักกระเด็นไปด้านข้าง ดาบเล่มใหญ่ที่เปล่งประกายด้วยพลังมืดถูกชักออกมา ผู้ถือดาบคือซาร์ลาร์คที่ปรากฏตัวขึ้นในวินาทีสุดท้าย

“ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่ไหมว่าอย่าอยู่ที่นี่” เขาเอ่ยโดยไม่หันมามองเธอ

เอลีน่ายืนอึ้ง มองดูร่างสูงใหญ่ที่ยืนปกป้องเธออย่างมั่นคง

“มันจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่” ซาร์ลาร์คพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปปะทะกับหมาป่าปีศาจ

ดาบของเขาฟาดฟันไปที่ร่างของสัตว์ร้าย แต่หมาป่าปีศาจมันไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา มันพุ่งเข้าหาเขาด้วยพลังทั้งหมด ซาร์ลาร์คหลบได้อย่างรวดเร็ว แต่แรงปะทะของมันทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

เอลีน่าไม่อาจละสายตาได้ เธอรู้สึกได้ถึงพลังอันมหาศาลของปีศาจผู้นี้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็เห็นถึงความตั้งใจที่เขามีในการปกป้องเธอ

“เจ้าระวังด้วย!” เธอร้องออกมาเมื่อหมาป่าปีศาจเตรียมพุ่งใส่ซาร์ลาร์คอีกครั้ง

ซาร์ลาร์คไม่ตอบ เพียงแค่ยกดาบขึ้นและปลดปล่อยพลังมืดออกมา พลังนั้นแผ่ซ่านไปทั่วพื้นที่ และในที่สุด หมาป่าปีศาจก็ล้มลงไปนอนกับพื้น ก่อนจะสลายกลายเป็นเงามืด

เมื่อทุกอย่างสงบลง ซาร์ลาร์คเก็บดาบของเขาและหันกลับมาหาเธอ

“เจ้าบ้าหรือเปล่า ที่อยู่ที่นี่ทั้งที่รู้ว่ามีภัยอันตราย?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหงุดหงิด

เอลีน่ากลืนน้ำลาย “ข้า… ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้…”

ซาร์ลาร์คถอนหายใจและเดินเข้ามาใกล้เธอ “เจ้าคิดว่าโลกนี้สวยงามเหมือนสวรรค์ของเจ้าหรือ? ที่นี่ไม่มีที่สำหรับความไร้เดียงสาแบบเจ้า”

แต่แทนที่จะกลัว เอลีน่ากลับยิ้มเล็กน้อย “แต่เจ้าก็ช่วยข้าไว้… ข้าคิดว่าเจ้าก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนที่เจ้าพยายามทำตัวให้ดูนะ”

คำพูดนั้นทำให้เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น “กลับไปซะ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ”

เอลีน่ายิ้มบางๆก่อนจะก้าวตามหลังเขา “ถ้าเจ้าอยากให้ข้ากลับ เจ้าก็ต้องเดินไปส่งข้าแล้วล่ะ”

ความสัมพันธ์ที่เริ่มชัดเจนขึ้น

ฉากนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นที่เอลีน่าเริ่มมองเห็นด้านที่อ่อนโยนของซาร์ลาร์ค ในขณะที่เขาก็เริ่มรู้สึกว่าความใกล้ชิดกับเธอทำให้หัวใจที่เย็นชาของเขาสั่นไหว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***