บทที่5:รสชาติแห่งมิตรภาพ

ดาเวนกลับมาที่หอพักของเขา เขารู้สึกตื่นเต้น และ อยากเริ่มชีวิตใหม่ที่นี่ เขา รีบจัดเก็บสัมภาระของตัวเอง

“ทุกคน กลับไปจัดที่พักของตัวเอง” อาจารย์ไลอา พูด “และเตรียมตัวสำหรับการเรียนในวันพรุ่งนี้”

นักเรียนคนอื่นๆ ต่างกระจัดกระจาย กลับไปที่ห้องพักของตัวเอง

ดาเวนจัดเก็บสัมภาระอย่างเรียบร้อย เขากวาดเช็ดถูห้องพักอย่างขยันขันแข็ง

“ฉันอยากจะรู้จัง ว่าการเรียนที่นี่จะเป็นอย่างไร”

ดาเวนพึมพำกับตัวเอง

เขาเดินไปยังหน้าต่างและมองเห็นท้องฟ้ายามเย็นที่สวยงาม

“นี่คือจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ของฉัน”

ดาเวนคิดในใจ

เขารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบกับความท้าทายใหม่ๆ

เขาอยากรู้จัง ว่าโลกแห่งเวทมนตร์ จะพาเขาไปยังที่ไหน

ได้เลยค่ะ ฉันช่วยจัดเรียงประโยคให้สวยงามและไหลลื่นขึ้นแล้วนะคะ 😊

พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นสีส้มอมม่วงงดงาม บรรยากาศยามเย็นในหอพักสามัญชนเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหาร นักเรียนต่างช่วยกันทำอาหารเย็นเพื่อเป็นการฉลองการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่โรงเรียนเมจิคเคอร์

ดาเวนยืนอยู่ในครัวขนาดเล็กของหอพัก เขากำลังช่วยหั่นผัก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“พวกเราช่วยกันทำอาหารเย็นกันนะ”

ดาเวนพูดกับเพื่อนร่วมห้อง

“ฉันชอบช่วยทำอาหาร”

ดาเวนเล่าด้วยน้ำเสียงเบิกบาน

เขาชอบบรรยากาศแบบนี้ บรรยากาศที่เต็มไปด้วยมิตรภาพและความสุข

ดาเวนเลื่อนเก้าอี้ไปยังโต๊ะอาหาร แล้วนั่งลงตรงข้ามซีรูส เพื่อนห้องเดียวกันที่มีความสูงสง่า และแววตาฉลาดเฉลียว พวกเขาต่างจ้องมองไปยังอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า

“พวกเธอทำอาหารได้อร่อยมาก” ซีรูสพูด

“ขอบคุณ” ดาเวนตอบกลับ

ดาเวนและซีรูสเริ่มคุยกันเรื่องต่าง ๆ

“ฉันชื่อซีรูส” ซีรูสนำตัวเอง

“ฉันชื่อดาเวน” ดาเวนนำตัวเอง

พวกเขาต่างเล่าเรื่องราวของตัวเอง

“ฉันมาจากหมู่บ้านเล็กๆ” ดาเวนเล่า “ฉันอยากจะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ”

“ฉันมาจากเมืองหลวง” ซีรูสเล่า “ฉันอยากจะเป็นนักดาบเวทย์”

“ทำไมเธอถึงอยากเป็นนักรบ ล่ะ” ดาเวนถาม

“เพราะฉันอยากปกป้องคนที่ฉันรัก” ซีรูสตอบ

ดาเวนรู้สึกประทับใจในความมุ่งมั่นของซีรูส

พวกเขาต่างสนุกกับอาหารเย็นในค่ำคืนนี้