ตอนที่ 5

ที่ห้องพักส่วนตัวของหน่วยรบพิเศษสิงโตดำหรือแบล็กไลอ้อนชายหนุ่มทั้งสิบสองคนกำลังนั่งมองหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในหน่วยที่กำลังนั่งเหม่อลอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่สนใจเพื่อนๆ คนอื่นๆ ราวกับกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองเพียงคนเดียว เรียกความสนใจจากหนุ่มๆ ทั้งสิบสองคนเป็นอย่างมาก

" แกว่า... โดนตัวไหนมาวะ " พันตรีไชยพูดขึ้นก่อนจะหันไปหาพันตรีดนัยที่กำลังยักคิ้วกลับมาให้เขา

" ตัวไหนไม่รู้แต่รู้ว่าไม่ใช่ขี้แน่ๆ “ ชายหนุ่มส่งยิ้มให้กับเพื่อนของตัวเอง

“ ระดับทำให้พันโทนับดาวเขาเป็นได้ขนาดนี้ฉันว่าเนื้อเน้นๆ เลยว่ะ "

" เออ! ฉันก็ว่างั้น "

ชายหนุ่มทั้งสองคนหันมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาให้คนอื่นๆ ที่ฟังอยู่ต้องอมยิ้มตามต่างจากชายหนุ่มร่างสูงที่สูงที่สุดในห้องอย่างพันโทเอกภพ ที่หันมองตามสายตาคนอื่นๆ ไปยังหญิงสาวเพียงคนเดียวในบทสนทนาก็ทำให้คิ้วของเขาต้องขมวดเข้าหากันจนเป็นปม

" ผมว่าผู้พันคงจะมีคู่แข่งซะแล้วล่ะครับดูจากอาการท่านรองแล้วไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนด้วยสิ จริงไหมครับหัวหน้า "

พันตรีพงษ์พูดขึ้นก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มผิวเข้มวัยสามสิบเจ็ดปีที่เป็นหัวหน้าหน่วยรบพิเศษสิงโตดำเพื่อขอความเห็นจากเขา

" หึ! " พันเอกยศพลไม่ตอบหากเพียงยกยิ้มขึ้นมาให้ชายหนุ่มร่างสูงอย่างเอาใจช่วยเขาเท่านั้น

" สู้ๆ นะครับผู้พันผมเอาใจช่วย "

ร้อยโทสิงขรหรือต้าชิงน้องเล็กที่สุดในทีมพูดขึ้นก่อนจะพยักหน้าให้ชายหนุ่มอย่างให้กำลังใจพาให้ทุกคนในห้องยกเว้นนับดาวหัวเราะออกมา ก่อนที่เอกภพจะถอนหายใจออกมาซะเสียงดังแล้วเดินหนีทุกคนเข้าไปหานับดาวที่กำลังนั่งเหม่อยิ้มอยู่คนเดียว

" ตึง! "

แก้วกาแฟคาปูชิโน่ปั่นถูกวางลงตรงหน้าของหญิงสาวร่างสูงก่อนที่เธอจะหลุดออกจากความคิดของตัวเองแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มที่วางแก้วกาแฟปั่นลงบนโต๊ะทำงานของเธอ

" เป็นอะไรวะวันนี้แกดูเหม่อๆ นะ คนอื่นเขานินทากันสนุกปากไม่ได้ยินรึไง "

" หืม? "

พอได้ยินเพื่อนสนิทพูดแบบนั้นนับดาวจึงหันกลับไปมองที่ด้านหลังของตัวเอง แล้วก็เห็นว่าคนอื่นๆ กำลังหลบตาเธออยู่ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าที่เธอเคารพที่สุดในทีม

" หึ! เปล่าหรอกแค่คิดอะไรสนุกๆ น่ะ ขอบใจสำหรับกาแฟนะ เออแล้ววันนี้บ่ายฉันต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลหน่อยมีเคสน่ะแล้วแกล่ะบ่ายนี้ออกไปไหนรึเปล่า "

" ทำม่ะ? หรือแกอยากจะชวนฉันไปเดทล่ะถ้าแบบนั้นละก็ฉันจะว่างให้แกก็ได้ หรือถ้าไม่ว่างก็จะลาออกให้ทันทีเลยไม่ต้องห่วง "

ชายหนุ่มยิ้มเขากะพริบตาปริบๆ ให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างพยายามทำตัวให้น่ารักสุดขีดเผื่อว่าเธอจะเห็นใจในความกล้ำกลืนฝืนทนของเขา

" แกเนี่ยติดตลกตลอดเลยนะเอกภพ ใครเขาจะไปเดทกับแกกันวะ "

" ว๊ายยย แห้ววว!!! " เสียงโห่ของเหล่าหนุ่มๆ ในทีมดังขึ้นเพื่อล้อชายหนุ่มที่หน้าจ๋อยไปแล้วหลังจากถูกเพื่อนสาวปฏิเสธเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่ที่เขาจีบเพื่อนสนิทคนนี้มา

" พวกแกเงียบไปเลย! "

ชายหนุ่มหันไปแห่วใส่เพื่อนๆ ของตัวเองก่อนจะหันกลับมาหานับดาวที่กำลังยิ้มน่ารักอยู่ในความคิดของเขา

" แล้วแกมีอะไรล่ะ จะให้ฉันทำอะไรให้อีกละสิว่ามาฉันว่าง "

" รักแกที่สุดเลยไอ้เพื่อนรัก "

" เออ! ทีอย่างนี้ล่ะรักฉันขึ้นมาทันทีเลยนะ เอ้า! ว่ามาสิจะให้ฉันทำอะไร "

" คือจริงๆ ฉันก็เกรงใจแกอะนะแต่ว่าวันนี้ฉันคึกไปหน่อยก็เลยเคลียร์งานเกือบเสร็จล่ะ เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันคงจะได้กลับก่อนเย็น "

" แล้ว? "

" เดี๋ยวสักบ่ายสามแกช่วยไปที่ร้านนี้แล้วซื้อพวกนี้มาให้ฉันทีได้ไหมที่จริงฉันก็ไม่อยากรบกวนแกหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าที่นั่นเขาไม่มีบริการส่งอาหารอะ "

" นี่แกจะให้ฉันขับรถไปตั้งไกลเพื่อไปซื้อต้มยำกุ้งหมึกผัดไข่เค็มแล้วก็ปลากะพงทอดสมุนไพรให้แกเนี่ยนะ ทำไมแกไม่ไปกินที่ร้านตอนเลิกงานเลยวะ "

" เออน่าอย่าถามมากได้ไหมล่ะเดี๋ยวฉันจะเอากลับไปกินที่บ้านน่ะพอดีอยากกิน "

" แล้วกินที่บ้านทำไมไม่ให้ป้าแช่มทำให้วะ "

" ก็อยากจะกินของที่ร้านนี้อะมันอร่อยแกมีปัญหาไหม ถ้าแกไม่อยากไปก็บอกมาดิจะมาถามนั่นถามนี่ทำไมวะ "

หญิงสาวว่าก่อนจะเสสายตาหลบเพื่อนสนิทที่มองมาด้วยความสงสัย

" เออๆๆ ฉันไปให้ก็ได้ ก็แค่สงสัยถามหน่อยไม่ได้หรือไงวะ "

" งั้นก็ขอบใจล่วงหน้ามากเลยนะแล้วก็นี่ตังค์ ฝากแกด้วย " นับดาวว่าก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นเงินให้กับชายหนุ่มไป

" งั้นฉันเคลียร์เอกสารนี่ต่อก่อนนะแกก็ไปได้ล่ะเกะกะว่ะคนจะทำงาน "

" เฮ้ย! นี่พอใช้ฉันเสร็จแกก็ไล่กันเลยเหรอวะ "

" เออสิหรือแกจะช่วยฉันเคลียร์งานต่อละ ก็ดีนะมีเอกสารของทหารหลายนายที่ฉันดูแลอยู่ยังไม่เรียบร้อยพอดี "

" เออ! ไม่ต้องเอางานมาขู่เลยไปก็ได้วะ " ชายหนุ่มว่าก่อนจะย่นหน้าใส่เพื่อนสาวไปหนึ่งทีแล้วเดินหนีเจ้าหล่อนออกมา

" เขาไม่รักก็ต้องทำใจหน่อยนะค๊าบบบ "

เสียงแซวดังขึ้นทันทีที่เอกภพเดินออกมาจากโต๊ะของนับดาวก่อนที่ชายหนุ่มจะหมดความอดทนแล้ววิ่งไล่เพื่อนๆ ที่อยู่ในห้องกันอย่างวุ่นวาย

" หึ! เล่นกันเป็นเด็กๆ ไปได้ ว่าแต่ถ้าเราเอากับข้าวไปด้วยแล้วบอกว่าเย็นนี้มากินข้าวด้วยกันเถอะ แล้วจะโดนปากับข้าวใส่หน้ารึเปล่านะ "

หญิงสาวว่าขณะที่เจ้าตัวกำลังนึกถึงใบหน้าและแววตาดุๆ ของหญิงสาวอีกคนอยู่ รวมไปถึงถ้อยคำร้ายๆ ที่ออกมาจาก...

" จะว่าไปแล้วก็นุ่มดีเหมือนกันนะ "

นับดาวบอกกับตัวเองเจ้าตัวจับริมฝีปากของตัวเองยามที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนจะยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบาๆ เพื่อสลัดความคิดไร้สาระนี่ให้หลุดออกไป เพื่อที่จะได้เร่งทำงานให้เสร็จสักที

ห้าโมงกว่าหลังจากที่นั่งรออาหารจากเพื่อนสนิทอย่างเอกภพมาถึงก่อนที่เจ้าตัวจะกล่าวขอบคุณชายหนุ่มไปแล้วรีบขึ้นรถพร้อมทั้งตรงไปที่คอนโดใกล้ๆ ของตัวเองที่ไม่ได้กลับมานาน แทนที่คฤหาสน์หลังใหญ่ในวันนี้เพราะกลัวว่าจะไปไม่ทันเวลาอาหารเย็นของอีกคน

และเมื่อกลับมาถึงคอนโดนับดาวก็รีบเอาอาหารทั้งหมดไปเทใส่จานจากนั้นเจ้าตัวก็เอามันเข้าเวฟทันที ก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อยู่ในชุดสบายๆ มากขึ้นและรออาหารอุ่นได้ที่จากนั้นก็จัดลงถาดอาหารแล้วถือติดมือเอาไว้แล้วค่อยๆ สวมแหวนทองประดับอัญมณีสีชมพูหวานลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง

และเมื่อเจ้าตัวหลับตาลงจนลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าเจ้าตัวได้มาอยู่ในห้องของงามจันทร์แล้ว

" อ่าว! ไม่อยู่ในห้องแฮะ "

นับดาวมองไปรอบๆ ห้องของร่างบางแต่กลับไม่พบเจ้าของห้องอยู่อย่างที่เคย เขาวางถาดอาหารลงก่อนจะเดินจนทั่วห้องเพื่อหาแหวนวงเดิมและพบมันวางอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ตรงโต๊ะหัวเตียงของงามจันทร์

" ออกไปรอข้างนอกดีไหมนะ "

นับดาวถามตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตูห้องของร่างบางออกและถือถาดอาหารออกไป แต่กลับต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งกำลังอ้าปากค้างมองมาที่เธออย่างอึ้งๆ

" อะๆๆ เอ็งเป็นผู้ใดกัน เหตุใดจึงได้ออกมาจากห้องของพี่สาวข้า "

เด็กหญิงตัวเล็กผมยาวผิวขาวหน้าตาน่ารักถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความกลัวเมื่ออยู่ๆ นับดาวก็เดินออกมาจากห้องของพี่สาวของเธอด้วยเสื้อผ้าที่แปลกประหลาดตาเช่นนี้ ไหนจะเรื่องที่เจ้าคุณพ่อและนางยิ้มกับนางแย้มเล่าให้เธอฟังอีกว่าในหอนอนของพี่สาวคนสวยของเธอนั้นมันมีผีอยู่

" หรือว่าเอ็งเป็นผีรึ!!! "

เด็กหญิงตัวเล็กถามพร้อมกับทำหน้าทำตาเหลือกด้วยความกลัวก่อนจะรีบวิ่งไปหลบหลังเสาทันทีที่นับดาวเริ่มก้าวขาเดิน

" ไปกันใหญ่แล้วตัวเล็กพี่เป็นคนค่ะ พี่ชื่อนับดาวนะแล้วเราล่ะชื่ออะไรคะ "

ร่างสูงยิ้ม เขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะตัวหนึ่งที่มีจานและถ้วยอาหารวางอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะหันกลับไปหาเด็กหญิงหน้าตาน่ารักที่ยังคงมองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

" เอ็งเป็นคนจริงรึ แล้วเหตุใดจึงได้เดินออกมาจากหอนอนพี่สาวข้าได้กัน แล้วไยผ้าผ่อนของเอ็งจึงได้แปลกตานัก "

" หืม แปลกเหรอ? " นับดาวก้มมองตัวเองทันที ก็แค่เสื้อยืดตัวหลวมสีดำกับกางเกงยีนขาสั้นสีขาวเองนะ

" ไม่เห็นจะแปลกเลย " นับดาวยิ้มให้กับเด็กหญิงตัวเล็ก

" มานี่สิพี่มีอมยิ้มด้วยนะอยากกินไหม "

นับดาวยิ้มเมื่อเห็นอีกคนไม่ยอมขยับเข้ามาใกล้ๆ กันสักที จึงได้เอาอมยิ้มที่ตั้งใจซื้อมาฝากร่างบางออกมาล่อเด็กตัวเล็กตรงหน้าแทน

" อมยิ้มรึมันคือสิ่งใดกัน "

เด็กหญิงตัวเล็กถามอย่างสงสัยก่อนจะยอมเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่กวักมือเรียกกันอยู่แล้วหยิบเอาของบางอย่างที่อีกฝ่ายยื่นให้มาดู

" อร่อยนะเอาไว้กินเล่น แต่ว่าพี่ว่าไว้หลังกินข้าวดีกว่าดูนี่สิพี่เอากับข้าวมาฝากด้วยนะ "

" กับข้าวรึ " เด็กตัวเล็กว่าก่อนจะเหลือบสายตามองถาดอาหารที่อยู่ตรงหน้าของนับดาว

" คุณพระ!!! นั่นกุ้งกระไรกันเหตุใดจึงได้ตัวใหญ่เท่าเสาเรือนเช่นนี้เล่า "

" ห๊าาา เสาเรือนเลยเหรอ ฮ่าๆๆ "

" อืม... ถ้าเรียกเป็นภาษาไทยก็กุ้งมังกรค่ะอร่อยนะพี่ซื้อมาสองตัวเลย ส่วนน้ำแกงก็คือต้มยำกุ้งแล้วจานนี้ก็หมึกผัดไข่เค็มเป็นไงตัวใหญ่ไหม "

" หมึกรึ? " เด็กน้อยทำหน้าสงสัย

" ยังไม่เคยกินเหรอคะ " นับดาวถามอีกคนก่อนที่เจ้าตัวจะส่ายหน้ากลับมา

" ไม่เป็นไรเดี๋ยวได้ชิมแน่นอน แล้วนี่ก็ปลากะพงทอดสมุนไพรกับน้ำจิ้มสามรสค่ะรับรองว่าอร่อยทั้งสามอย่างแน่นอน "

" แล้ว.... พี่สาวเราไปไหนงั้นเหรอปกติพี่มาทีไรก็เห็นอยู่ในห้องตลอดเลยนี่ "

" เอ็งหมายถึงคุณพี่งามจันทร์น่ะรึ "

" ค่ะ ไปไหนงั้นเหรอ "

" คุณพี่งานจันทร์ไปอาบน้ำที่ท่ากับนังยิ้มแลนังแย้มอีกประเดี๋ยวก็คงจักมา นั่นไงได้ยินเสียงแล้วคงจักกำลังขึ้นมากัน "

" งั้นเหรอแล้วเราชื่ออะไรล่ะพี่ชื่อนับดาวนะเรียกว่าพี่นับก็ได้ "

" พี่นับ "

" อือ " นับดาวยิ้มให้เด็กตัวเล็กก่อนจะพยักหน้าให้

" ข้าชื่อดอกแก้วเป็นน้องสาวต่างแม่ของคุณพี่งามจันทร์ "

" อีไพร่!!! "

" เฮือก!!! " ทั้งสองคนที่กำลังคุยกันอยู่ต่างพากันสะดุ้งโหยงทันทีที่ได้ยินเสียงตวาดของร่างบางที่คุ้นตา

" มาแล้วเหรอ "

นับดาวยิ้มออกมาอย่างไม่นึกกลัวอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปหาแต่ก็โดนบ่าวคนสนิททั้งสองของอีกฝ่ายเข้ามาขวางไว้

" ถอยไปเหอะน่าพี่ยิ้ม พี่แย้ม ฉันไม่ทำอะไรเจ้านายพวกพี่หรอกแค่จะพาไปกินข้าวด้วยกันก็เท่านั้นเอง "

" เอ็งเป็นผู้ใด ขึ้นมาอยู่บนเรือนแม่นายพวกข้าได้เยี่ยงไร "

" ถามแบบนี้ก็ต้องตอบยาวสิ งั้นฉันก็คือคนที่เอาขนมกับน้ำส้มมาให้ไงจำได้รึเปล่าล่ะ "

" ว๊าย!!! "

พอได้ยินนับดาวพูดแบบนั้นนางยิ้มและนางแย้มต่างก็ร้องกรี๊ดออกมาแล้ววิ่งไปกอดขาร่างบางที่ยืนนิ่งจ้องหน้าเขาอยู่ทันที

" คุณพี่งามจันทร์เจ้าขา " เด็กหญิงตัวเล็กเอ่ยเรียกพี่สาวของตนก่อนจะวิ่งไปหลบอยู่หลังของร่างบาง

" แม่ดอกแก้วออเจ้ากลับเรือนใหญ่ไปเสียเถิด "

" แต่น้องกลัว " เด็กตัวเล็กว่าแล้วกอดแขนพี่สาวเอาไว้แน่น

" ปากว่ากลัวเราแต่ในมือยังถืออมยิ้มเราอยู่เลยแฮะ " นับดาวคิดในใจก่อนจะยิ้มเอ็นดูเด็กตัวเล็กที่หลบอยู่ด้านหลังพี่สาว

" อียิ้มอีแย้ม "

" เจ้าขาแม่นาย "

" พวกมึงพาน้องกูกลับเรือน "

" เจ้าข้า "

บ่าวทั้งสองรีบรับคำอย่างรีบร้อนแล้วลุกขึ้นจับแขนของดอกแก้ววิ่งลงเรือนเล็กกลับไปที่เรือนใหญ่ทันที ให้นับดาวที่มองอยู่ต้องหัวเราะออกมาในท่าทางตลกๆ ของพวกเขา

" อีไพร่! “ ร่างสูงสะดุ้งหันไปตามเสียงเรียกในทันที

“ มึงมาที่เรือนกูอีกทำกระไร " ร่างบางว่าเธอจ้องร่างสูงตรงหน้าอย่างเอาเรื่องแม้ว่าเจ้าตัวจะกำลังส่งยิ้มมาให้เธอก็ตาม

" มาอีกทำไม? นั่นสิ "

นับดาวยิ้มก่อนจะดึงแขนอีกคนเข้ามาแล้วกอดเอาไว้แน่นไม่ให้คนที่กำลังดีดดิ้นอยู่หลุดไปจากอ้อมแขนของเธอได้

" มึงปล่อยกูประเดี๋ยวนี้มึงกล้าดีเยี่ยงไรมากอดกูเสนียดนัก ปล่อยกู กูบอกให้ปล่อยกู! อีไพร่!! "

งามจันทร์ตวาดแล้วดิ้นไปมาพยายามจะทำให้ตัวเองหลุดออกจากอ้อมแขนของนับดาว แต่อีกคนช่างแรงเยอะนักเธอจึงได้คิดที่จะกระทืบเท้าอีกฝ่ายแต่ไม่ว่าจะกระทืบไปกี่ทีก็กลับไม่โดนแม้แต่ครั้งเดียว เพราะอีกคนยกเท้าหลบได้หมดอย่างกับอ่านใจเธอได้

" มุกเดิมไม่ได้กินหรอกค่ะ "

นับดาวยิ้มก่อนจะจับตัวของร่างบางในอ้อมแขนหมุนให้เอาหลังมาอยู่ในอ้อมแขนของเธอแทนเพื่อที่เธอจะได้กอดเจ้าตัวเขาได้ถนัดมากขึ้น

" มึงจักทำกระไรกูอีไพร่ กูบอกให้มึงปล่อย ปล่อยกู ปล่อยกูสิวะอีเวร! "

" ชู่! พูดไม่เพราะอีกแล้วนะคะ พี่เตือนแล้วใช่ไหมว่าถ้าเรียกพี่แบบนี้อีกจะโดนอะไร "

" มึง! อื้ออ! "

ถ้อยคำร้ายกาจที่ไม่น่าฟังถูกกลืนหายไปในลำคอทันทีที่ริมฝีปากบางกดลงบนริมฝีปากนุ่ม นับดาวขยับริมฝีปากของเขาขบเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากอิ่มของอีกคนอย่างหยอกล้อ ก่อนจะใช้ฟันงับที่ริมฝีปากนุ่มแล้วดึงออกให้ร่างบางเผยอริมฝีปากขึ้นพร้อมทั้งส่งยิ้มให้คนที่กำลังถลึงตาใส่กันไปด้วย

" เรียกพี่ว่าอีไพร่อีกสิคะครั้งหน้าพี่จะไม่จูบแล้วแต่จะดูดปากเราแทน อยากลองไหม "

นับดาวยิ้มเขากวาดสายตามองไปทั่วใบหน้าของร่างบางที่สงบปากสงบคำไม่กล้าด่าเขาอีก

" ปล่อยกู! " เจ้าตัวว่าพร้อมกับทุบอกเขาเบาๆ ให้ปล่อย

" ปล่อยก็ได้ค่ะพี่เองก็คงอยู่ได้ไม่นานก่อนที่พี่ยิ้มกับพี่แย้มจะตามพ่อเรามา วันนี้พี่เอากับข้าวมาฝากอร่อยนะลองชิมดูสิ พี่ไม่ได้ใส่อะไรไม่ดีลงไปแน่นอนลองกินดูนะคะ "

" ผู้ใดจักกินของมึงกัน " ร่างบางว่าแล้วดิ้นไปมาในอ้อมกอดของนับดาวให้ร่างสูงต้องกระชับกอดให้แน่นขึ้น

" กินหน่อยน้า~ อร่อยนะ “ เขายิ้ม

“ พี่รู้ว่าในยุคนี้ไม่น่าจะมีพี่ก็เลยเอามาฝากลองทานดูนะคะ แล้วครั้งหน้าพี่จะลองเอาอย่างอื่นมาฝากอีกดีไหม "

" จะว่าไปตอนนี้นี่มันยุคอะไรนะพี่เคยเห็นการแต่งตัวแบบนี้ในทีวีแต่ว่าเป็น อยุธยา ธนบุรี หรือว่าต้นรัตนโกสินทร์เหรอคะ "

" เอ่ยอันใดของมึง ที่แห่งนี้คืออาณาเขตของกรุงอโยธยาศรีรามเทพนคร "

" หมายถึงอยู่ในยุคอยุธยาน่ะเหรอ เข้าใจแล้วค่ะ “ ร่างสูงยกยิ้ม

“ พี่เข้าใจแล้วว่า.... "

เขากระชับอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะส่งยิ้มให้ร่างบางในอ้อมแขนของตัวเอง

" แม่หญิงอโยธยานี้งามเลิศเสียจริงเชียว โดยเฉพาะ… ” นับดาวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่หวานของร่างบางที่กำลังสบตาเขาอยู่

“ คนที่อยู่ตรงหน้าพี่ จริงไหมคะ "

" มึงเอ่ยถึงผู้ใดกัน นี่มึงคิดจะพูดเกี้ยวกูรึอีไพร่! วิปริตนัก "

" หึ เราเนี่ยมันปากร้ายจริงๆ เลยนะ ตั้งแต่เกิดมาพี่ยังไม่เคยเจอใครปากร้ายเท่าเราเลยบางทีที่พี่สนใจเราก็คงเพราะความร้ายกาจของปากคู่นี้นี่แหละ "

ร่างสูงว่า เขาก้มลงไปจุ๊บที่ปากของอีกคนที่ถลึงตาใส่กันพร้อมทั้งทุบตีเขาจนแสบอกไปหมด

" ปล่อยกู! กูบอกให้มึงปล่อยไง อีบ้า! "

งามจันทร์ต่อว่าอีกคน เธอเงยหน้ามองเขาที่มองเธออยู่ด้วยรอยยิ้มกริ่มแล้วก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

" หากมึงมิปล่อยกูบัดเดี๋ยวนี้ คราหน้ากูจักมิยอมให้มึงมาที่เรือนกูอีก กูจักให้พระท่านแลหมอผีผู้วิเศษมาขับไล่มึงไปเสีย "

" หืม หมายความว่ายังไงคะ เราพูดแบบนี้หมายความว่าถ้าพี่ปล่อยเราตอนนี้เราจะอนุญาตให้พี่มาหาได้อีกงั้นเหรอ "

" หากแม้นกูห้ามได้มึงจักฟังงั้นรึ นึกอยากจักมามึงก็มานึกอยากจักไปมึงก็ไปผีสางนางไม้เยี่ยงมึงผู้ใดจักห้ามได้กัน "

" ผีสางนางไม้เลยเหรอ ปากร้ายจังนะเราน่ะ จูบกันไปตั้งหลายทีแล้วยังไม่รู้อีกเหรอคะว่าพี่ไม่ใช่ผี หรือว่า… “ นับดาวยกยิ้ม

“ จะต้องจูบอีกสักทีกัน "

" อือ! " งามจันทร์รีบก้มหน้าของเธอลงแล้วปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

" อ่อยอู “ (ปล่อยกู)

" ฟังไม่รู้เรื่องค่ะ " นับดาวแกล้งแหย่อีกคนแล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะหอมแก้มอีกคนไปฟอดใหญ่

" อื้อ!!! "

ร่างบางถลึงตาใส่เขาอีกครั้งเมื่อเขาขโมยหอมแก้มเธอ เธอไม่รู้เลยว่าตั้งแต่ที่เขามานี่เธอต้องถลึงตาใส่เขาไปแล้วกี่ครั้ง

" ถ้ามึงไม่ปล่อยกูแล้วกูหลุดไปได้ กูจักตบเสียให้เลือดกบปากเลยคอยดู "

" โห!!! กลัวแล้วค่ะ ถ้าปากแตกแบบนั้นก็กินอะไรไม่อร่อยกันพอดี "

นับดาวว่า เจ้าตัวยิ้มแฉ่งก่อนจะยอมปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระแล้วคว้าข้อมือบางให้เดินตามมาที่หอนั่งเล็กหน้าหอนอนของเจ้าตัวที่เขาวางอาหารเอาไว้

" เป็นไงคะอาหารที่พี่เอามาฝากน่ากินไหม ลองชิมดูสิเดียวก็เย็นหมดหลอก "

ร่างสูงว่าเขาดึงร่างบางให้นั่งลงข้างๆ กันแล้วพยักพเยิดหน้าให้ดูอาหารของตัวเอง

" กุ้งกระไรของมึงตัวใหญ่เท่าเสาเรือน "

" พูดเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ " ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ

" ลองชิมดูสิคะ มาพี่ตักข้าวให้นะ "

เขาตักข้าวลงใส่จานให้เธอก่อนจะใช้ช้อนตักเนื้อกุ้งแน่นๆ ใส่จานให้

" ที่นี่เขาใช้มือกินข้าวกันใช่ไหมแบบนั้นมันไม่ดีเลยนะ ไว้ครั้งหน้าพี่จะเอาช้อนส้อมมาให้ด้วยก็แล้วกันเนอะ "

ร่างบางไม่ตอบที่เขาพูดเพราะเธอขี้เกียจจะเถียงกับคนที่ไม่ฟังกันแล้ว

ตั้งแต่เกิดมาก็มีเขาคนแรกเนี่ยแหละที่ไม่กลัวเธอเลยไม่ว่าจะถูกเธอทั้งด่าทั้งถีบไปแล้วก็ตาม เป็นคนที่แปลกจริงๆ ในความคิดของงามจันทร์

" เป็นไงคะอร่อยไหม " นับดาวถามอีกคนอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาเข้าปากและเคี้ยวมันก่อนจะกลืนลงคอไป

" ก็ธรรมดา รสชาติเป็นปกติหาได้ดิบดีอันใดไม่ มึงทำเองรึ? "

" เปล่าค่ะพี่ซื้อมา " นับดาวตอบ เธอยิ้มให้ร่างบางอย่างเขินๆ เมื่อถูกถามแบบนั้น

" ลองอันนี้ด้วยสิคะ อันนี้หมึกผัดไข่เค็มค่ะพี่อะชอบกินอันนี้มากเลยที่ร้านเขาทำอร่อยดีนะคะหมึกก็ชิ้นใหญ่ดีด้วย "

ร่างสูงว่าก่อนจะตักหมึกผัดไข่เค็มใส่จานของร่างบาง

" หากกูจักกิน! กูตักเองได้มิต้องเสือก มึงมิเห็นรึว่ากูมีมือมีตีน... "

งานจันทร์ว่าเธอพูดกับอีกฝ่ายนิ่งๆ แต่เน้นๆ ให้เจ็บแสบกับคำพูดของเธอ

" เข้าใจแล้วค่ะ "

นับดาวส่งยิ้มให้อีกคนอย่างไม่ถือสากับคำพูดของอีกฝ่าย ก็พอเข้าใจอยู่หรอกนะว่าเจ้าตัวเขาโตมายังไงก็คำพูดมันบอกออกมาหมดแบบนี้

แต่ก็ต้องเข้าใจด้วยว่ายุคนี้สมัยนี้บางทีมันคงเป็นคำพูดทั่วไปที่เจ้านายจะใช้กับบ่าวหรือคนที่คิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าจะใช้พูดกับคนที่ตัวเองคิดว่าอยู่ต่ำกว่าตัวเอง แต่ในกรณีของเธอคงจะเป็นคนที่ร่างบางตรงหน้าเกลียดขี้หน้าเสียมากกว่าล่ะมั้ง

" แล้วอาการเป็นยังไงบ้างคะที่เป็นลมไปเมื่อวานดีขึ้นแล้วใช่ไหม ได้ชิมน้ำส้มกับบราวนี่ที่พี่เอามาให้หรือเปล่าหรือว่าเททิ้งไปแล้ว "

" แล้วมึงคิดว่าคนเยี่ยงกูจักกินของของคนอย่างมึงงั้นรึ "

" ค่ะ " นับดาวยิ้มตาหยีก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปให้ร่างบางต้องมองตามเนื้อกุ้งชิ้นโตที่อยู่ในมือของเจ้าตัว

" กูกินเพราะมึงบังคับดอก หาใช่อร่อยไม่ "

งามจันทร์ว่าเจ้าตัววางเนื้อกุ้งในมือลงจานก่อนจะหันไปล้างมือแล้วไม่แตะอาหารอีก

" เข้าใจแล้วค่ะ แต่น่าเสียดายจังน้ำส้มแก้วนั้นน่ะพี่คั้นให้เราเองกับมือเลยนะรู้รึเปล่า เราน่ะเป็นคนแรกที่พี่ทำแบบนี้ให้เลยนะขนาดตัวพี่เองพี่ยังให้แม่บ้านทำให้เลย "

" งั้นรึ เช่นนั้นก็เป็นโชคดีของกูแล้วที่ไม่กิน เพราะรสชาติก็คงจักสารเลวจนกินไม่ลงเป็นแน่ "

" ใจร้ายจังนะเราอะไม่กินแล้วยังพูดให้เสียกำลังใจอีก เข้าใจแล้วค่ะงั้นไว้ครั้งหน้าพี่จะซื้ออันที่อร่อยๆ มาฝากแทนก็แล้วกันดีไหม "

" ที่กูพูดมึงยังมิเข้าใจอีกรึว่ากูไม่อยากกิน " ร่างบางรีบหันขวับกลับมาหาคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทันที

" เข้าใจค่ะ “ นับดาวยิ้ม

“ แต่ว่าไม่สน ก็พี่อยากเอามาให้ถ้าเราไม่อยากกินก็ทิ้งไปสิคะ พี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย "

ร่างสูงบอกอีกคนอย่างไม่ใส่ใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

" มึงทำเช่นนี้ด้วยเหตุอันใด เข้าออกเรือนกูเสียว่าเล่นเอาของมาให้อย่างกับสนิทสนมกันมานานนม ทำเยี่ยงนี้มึงคิดจะเกี้ยวกูจริงๆ งั้นรึ "

" แล้วเกี้ยวได้รึเปล่าล่ะคะ "

ร่างสูงสวนกลับไปทันทีทำให้ร่างบางนิ่งไป ทั้งสองสบตากันอยู่นาน ก่อนที่งามจันทร์จะลุกขึ้นด้วยท่าทีฟึดฟัดแล้วเดินหนีเข้าไปในห้อง และก่อนที่เจ้าตัวจะปิดประตูนับดาวก็รั้งเอาไว้ได้ทันแล้วรีบตามเข้าไปด้วย

" มึงจักตามกูเข้ามาด้วยเหตุอันใดอีก " ร่างบางว่าเขาก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เตียง

" ก็เรายังไม่ตอบพี่เลยนี่คะ "

นับดาวว่า เจ้าตัวเดินเข้าไปหาอีกคนจากนั้นก็ผลักอีกคนให้ถอยหลังไปเบาๆ แล้วตามขึ้นเตียงไปคร่อมเอาไว้ไม่ต่างจากเมื่อคืน

" ตอบอันใดของมึง "

งามจันทร์จ้องหน้าอีกคนกลับไปอย่างไม่หวั่นกลัว จูบรึก็โดนไปเสียสองครั้งสองคราหากจะโดนอีกเธอก็ไม่หวั่นตกใจแล้วล่ะ

" ก็ที่พี่ถามไงคะ ว่าตกลงแล้วให้พี่เกี้ยวเราได้รึเปล่า "

ร่างสูงว่าเขาปัดปอยผมที่หน้าของร่างบางออกให้ก่อนจะสบตากันแล้วส่งยิ้มให้อย่างใจดี

" มึงจักมาเกี้ยวกูด้วยเหตุอันใด " ร่างบางมองหน้าคนน่ารำคาญตรงหน้าด้วยความรำคาญ

" เวลาที่คนเราจะจีบใครสักคนมันก็ต้องเป็นเพราะว่าชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ แต่ถ้าถามว่าพี่ชอบเราตรงไหนอันนี้พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่า… อยากจะลองเกี้ยวเราดูเพราะมันรู้สึกดีและเป็นความต้องการของหัวใจก็เท่านั้นเอง ไม่ได้เหรอคะ " ร่างสูงยิ้ม

" กูจักไปรู้มึงรึ เหตุผลของคนสัปดนฟังเยี่ยงไรก็ไม่รู้ความ "

ร่างบางว่าแล้วเบนสายตาหลบคนที่กำลังเกลี่ยผมของเธอเล่นอย่างสนุกมือ

" นั่นสินะ งั้น..... " ร่างสูงยิ้มก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่หูของร่างบางที่อยู่ใต้ร่างของเขา

" ถ้าหากว่าจันทร์เกี้ยวเดือนไม่ได้ งั้นช่วยลองปล่อยให้ดาว... เกี้ยวจันทร์ดูสักครั้งดีไหมคะ น้องงามจันทร์ ^^ "

" แม้นหากกูจักห้าม มึงจักฟังงั้นรึ? " ร่างบางเลิกคิ้วถามอีกคน

" ฟังค่ะแต่ว่าคงไม่ทำตาม " นับดาวยิ้ม

" มึงนี่มันสัปดนเสียจริง "

" งั้นก็อย่า... หลงรักคนสัปดนก็แล้วกัน "

ทั้งสองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนที่นับดาวจะค่อยๆ ขยับใบหน้าของเขาลงไปเรื่อยๆ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ริมฝีปากนุ่มอมชมพูคู่นั้น

" เราลองจูบกัน แบบจริงๆ จังๆ สักครั้งดีไหมคะ "

เขาถามเธอพร้อมกับเลื่อนสายตาไปจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากคู่นั้นที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะสบตากับร่างบางที่กำลังมองเขาอยู่แล้วก้มหน้าลงไปหา

" แม่งามจันทร์!!!! "

" ตุ๊บ! "

" โอ๊ย!!! " ทันทีที่ร่างบางได้ยินเสียงเรียกของพ่อตัวเองเจ้าตัวก็ยกขาขึ้นถีบร่างสูงเต็มแรงทันทีอย่างลนลาน

" โอ๊ยยย ยัยตัวแสบนี่เราถีบพี่อีกแล้วนะถีบตอนที่ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้กล้ามท้องพี่มันก็ไม่ช่วยอะไรหลอกนะ รู้ไหม! “ นับดาวยืนขึ้นแล้วต่อว่าอีกคนพร้อมทั้งถกชายเสื้อขึ้นชี้ที่กล้ามท้องเป็นลอนสวยของตัวเองให้อีกคนดู แต่งามจันทร์กลับไม่ให้ความสนใจมันสักนิด

" สมน้ำหน้า ดี! จักไปก็รีบไปเสียคุณพ่อท่านมาแล้วจักรีรอนั่งอยู่อีกไย "

" ค่าๆๆ ไปแล้วก็ได้ค่า โธ่ปากจะชนกันอยู่แล้วเชียวเสียดายชะมัด "

ร่างสูงบ่นอุบอย่างงอแงทำให้ร่างบางที่ดูอยู่เผลอยิ้มออกมาและรีบกลับไปทำหน้าตาเรียบเฉยเหมือนเดิม

" บ่นอันใดของเอ็งไม่ได้ยินรึว่าคุณพ่อข้ากำลังเรียกหาอยู่รีบไปเสียที "

" ฮึ! "

นับดาวรีบหันขวับทันทีที่ได้ยินสรรพนามใหม่ที่ร่างบางตรงหน้าของเขาใช้ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเจ้าตัวเขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

" พี่ไปแล้วก็ได้ค่ะแต่ว่าก่อนไป "

" จุ๊บ! "

" เอ๊ะ! " งามจันทร์หน้าเหวอทันทีที่โดนขโมยจุ๊บอย่างไม่ทันตั้งตัว

" ขอจุ๊บลาคนสวยก่อนไงคะ " ร่างสูงยิ้ม

" รีบไปประเดี๋ยวนี้เชียวมิเช่นนั้นข้าจักไม่พูดกับออเจ้าอีก "

" โห! จุ๊บเดียวสรรพนามเปลี่ยนเลยอะ งั้นถ้าพี่จูบอีกทีจะเปลี่ยนมาเรียกพี่ว่าพี่ได้ไหมคะ "