ตอนที่ 4

    " อียิ้ม! อีแย้ม! "

    " เจ้าคะแม่นาย "

     บ่าวทั้งสองรีบตอบรับเจ้านายของตัวเองที่พวกมันกำลังอาบน้ำให้อยู่ทันทีด้วยความสงสัย

    " ขนมแลน้ำที่พวกเอ็งกินมันอร่อยจริงหรือวะ "

    " จริงเจ้าค่ะแม่นายเจ้าขา บ่าวยังนึกอยากจะกินอีกอยู่เลยเจ้าค่ะ "

     นางยิ้มตอบทันทีแล้วทำหน้ายิ้มเล็กยิ้มน้อยเมื่อนึกถึงรสชาติขนมที่ตัวเองได้ลิ้มรสไปเมื่อช่วงบ่าย

    " แล้วพวกเอ็งรู้สึกอย่างไรบ้างไม่มีอันใดแปลกไปเลยหรือวะ "

    " ไม่มีนะเจ้าคะ " นางแย้มตอบ

    " ทีแรกพวกบ่าวกลัวกันจักตายเจ้าค่ะ แต่พอได้ลิ้มรสเข้าไปก็คิดได้ทันทีเลยเจ้าค่ะว่าหากตายชีวิตนี้ก็คุ้มค่าแล้วล่ะเจ้าค่ะ "

    " ขนาดนั้นเลยหรือวะ "  ร่างบางถามย้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อ

    " เจ้าค่ะ คราหน้าแม่นายก็ลองชิมบางสิเจ้าคะจะได้รู้ว่าพวกบ่าวมิได้ปดเลยเจ้าค่ะ "

    " กูไม่กิน! อีไพร่นั่นมันเป็นผู้ใดก็ไม่อาจรู้ได้เกิดมันเป็นผีห่าตายโหงมาหลอกกูจักทำเช่นไรหากที่กินไปมันเป็นยาสั่งเล่าก็ไม่ต้องระแวงอยู่ทุกเมื่อเลยรึ "

    " มะ แม่นายพูดจริงหรือเจ้าคะ "

     นางแย้มถามเจ้านายของตัวเองด้วยความหวั่นใจ

    " เออสิวะ พวกเอ็งเองก็เหมือนกันต่อจากนี้จักกินจักทำกระไรกันก็ระวังตัวไว้ให้ดีหนามึง ไม่เช่นนั้นจักตายห่าไม่รู้ตัว "

    " เจ้าค่ะ!!! "  บ่าวทั้งสองรีบรับคำด้วยความกลัวทันที

    " แล้วนี่เรื่องที่กูให้ไปสืบเล่าเป็นเช่นไรบ้าง "

    " เจ้าค่ะ บ่าวได้ข่าวมาจากเรือนแม่หญิงพิมมาลาว่าท่านออกญาไปหาฤกษ์หายามเตรียมงานหมั้นงานหมายกันแล้วล่ะเจ้าค่ะ "

    " เหตุใดมันจึงได้เร็วเยี่ยงนี้วะ!!! "

     ร่างบางบอกอย่างหงุดหงิดเจ้าตัวฟาดมือของตัวเองลงกับหน้าขาด้วยความโมโห

    " บะ บ่าวได้ยินมาว่าท่านหมื่นวรเทพเป็นผู้ร้องขอให้จัดงานหมั้นหมายให้เร็วที่สุดด้วยกลัวว่าแม่หญิงทั้งหลายที่มาชอบพอตนแล้วตนไม่เล่นด้วยจักมาหาเรื่องแม่หญิงพิมมาลาเจ้าค่ะ "

    " อุวะ!!!! "

    " เพล้ง!!! "

     ขันน้ำหลุดออกจากมือนางแย้มทันทีที่ร่างบางอุทานออกมาด้วยความโมโห

    " พี่หมื่นพูดเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน "

    " บ่าวได้ยินมาว่าแม่หญิงเดือนเพ็ญหาเรื่องแม่หญิงพิมมาลาที่ตลาดแล้วก่นด่าว่าแย่งผัวตนเจ้าค่ะ แล้วยังมีข่าวลืออีกนะเจ้าคะว่าแม่หญิงเดือนเพ็ญนั้นกำลังมีครรภ์อ่อนๆ อยู่ด้วยล่ะเจ้าค่ะ "

    " เรื่องที่คุณพ่อบอกข้ามันเป็นเรื่องจริงหรือวะ นี่พี่หมื่นเขาเป็นคนเช่นนี้จริงๆ รึ กูไม่อยากจะเชื่อเลยมึงอียิ้มอีแย้ม "

    ร่างบางว่าเสียงสั่นน้ำตาของเจ้าตัวค่อยๆ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อรู้สึกเสียใจนักกับคนที่ตนหลงรักมานานปี

    " โธ่..แม่นายของบ่าว "

     นางยิ้มนางแย้มกอดขาร่างบางอย่างเห็นใจกับเรื่องที่เจ้าตัวกำลังเผชิญ

    " บ่าวยังเคยได้ยินอีพวกบ่าวของแม่หญิงบุหงามันพูดอีกนะเจ้าคะ ว่าท่านหมื่นน่ะชอบมาเกี้ยวพาแม่หญิงบุหงาอยู่บ่อยครายามที่แม่นายของบ่าวเผลอ " นางยิ้มว่า

    " ที่มึงเคยบอกกูน่ะรึ "

    " เจ้าค่ะ "

    " ฮึก! ฮื้อออ อียิ้มอีแย้ม "

    " เจ้าขาแม่นาย!!!"

    " กูเจ็บ เจ็บเจียนตายมึงได้ยินกันหรือไม่ว่ากูเจ็บ เจ็บเหลือทน"

    " เจ้าค่ะ แม่นายเจ้าขา "

     นางยิ้มนางแย้มเอ่ยแล้วน้ำตาไหลอาบแก้มตามผู้เป็นนายของตน

    " แม่นายเจ็บพวกบ่าวเองก็เจ็บเหมือนกันเจ้าค่ะ "

     นางแย้มว่าแล้วร้องไห้ออกมาตามร่างบางที่กำลังร้องไห้จนตัวสั่น

    " แม่นายเจ้าขาของบ่าวลืมเขาไปเสียเถิดหนาเจ้าคะ อีกไม่นานเขาก็จักตบจักแต่งแล้วต่อให้แย่งมาเขาก็มิดีพอให้แม่นายของบ่าวรักดอกเจ้าค่ะ ฮึก! ฮื้อออ "

    นางยิ้มว่าแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารเจ้านายของมันเหลือเกิน

    " ฮึก! ต่อจากนี้กูจักลืมเขามึงได้ยินไหมอียิ้มอีแย้ม กูจักต้องลืมเขาให้ได้ไอ้ชายชั่วผู้นั้น "

    " เจ้าค่ะแม่นาย! "

    " แต่กูจักมิมีวันลืมสิ่งที่พวกมันทำไว้กับกูแน่พวกมึงคอยท่าดูก็แล้วกัน "

    " แม่นาย!!! "

    " พวกมันทำกูเจ็บ กูก็จักทำให้มันต้องเจ็บเสียกว่ามึงคอยดู "

    หญิงสาวบอกอย่างแน่วแน่เธอจ้องมองไปที่สายน้ำในคลองใหญ่ตรงหน้าด้วยแววตาอาฆาตก่อนจะค่อยๆ ปาดน้ำตาของตัวเองออกจากใบหน้าและบอกตัวเองว่าต่อจากนี้เธอจะต้องไม่ร้องไห้เพราะชายชั่วผู้นั้นอีก

.

.

    หลังจากที่เอาน้ำส้มคั้นฝีมือตัวเองและบราวนี่อบใหม่ฉ่ำๆ ไปทิ้งเอาไว้ให้ใครอีกคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแล้ว นับดาวก็กลับมาที่บ้านของตัวเองอย่างอารมณ์ดีเจ้าตัวออกไปนั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำที่อยู่ทางสวนขนาดใหญ่หลังบ้านแล้วเดินเล่นดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆ อย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้เป็นแม่ที่กำลังมองมาด้วยความสงสัย

    " วันนี้คุณหนูดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ " ป้าแช่มแม่บ้านวัยชราพูดขึ้นขณะที่มองตามสายตาของคุณผู้หญิงของบ้านไป

    " นั่นสิ นี่ถ้าเจ้าตัวไม่ยืนยันกับฉันมาว่าไม่ได้มีใครในใจฉันต้องคิดว่ายัยนับกำลังสนใจใครอยู่แน่ๆ " คุณหญิงละอองดาวหันหน้ามองคนสนิทของตน

    " แต่จะว่าไปวันนี้เจ้าตัวก็มาถามฉันว่าถ้าเพื่อนผู้หญิงที่สนิทของเราเกิดอกหักและเสียใจมากๆ ขึ้นมา จะช่วยให้เขาเลิกเศร้ายังไงดีด้วยนะ "

    " เอ๊! คุณหนูมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับเขาด้วยหรือคะ ปกติที่ดิฉันเห็นก็มีแต่คบไปเพราะผลประโยชน์ในขณะที่เรียนอยู่หรือเป็นมารยาทในเวลาทำงานก็เท่านั้นเอง "

    " นั่นสิ ปกติเจ้าตัวก็มีแต่เพื่อนผู้ชายนี่นา "

    คุณหญิงละอองดาวว่าก่อนจะหันไปมองหน้าป้าแช่มแล้วพูดออกมาพร้อมกัน

    " หรือว่า!!! "

    " หึ! "

    เสียงหัวเราะในลำคอของหญิงสาวร่างสูงบางที่นั่งเล่นอยู่บนศาลาริมน้ำตามลำพังดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เจ้าตัวยิ้มออกมาเมื่อกำลังนึกถึงใครอีกคนที่สวยอย่างกับนางในวรรณคดีแต่เสียทีที่ปากร้ายเหลือทนเจอกันครั้งแรกก็ด่าเขาเสียจนรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าหล่อนจนแทบอยากจะลงไปหมอบกราบ

    " ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะแม่หญิงปากร้ายคนนั้น น่าจะฟื้นขึ้นมาแล้วล่ะแต่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงจะไม่ยอมกินของที่เราเอาไปให้แน่ส่วนเรื่องโน้ตที่ทิ้งเอาไว้ให้ไม่พ้นคงถูกขย้ำทิ้งอย่างไม่ไยดี "

    ร่างสูงยิ้มออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงกลับเข้าบ้าน

    " จะว่าไปแล้วเหมือนจะได้ยินว่าเจ้าตัวเขากำลังเป็นวันนั้นของเดือนอยู่สินะ แต่ถ้าจะเอาผ้าอนามัยไปฝากก็ดูจะเร็วเกินไปด้วยสินี่เราต้องสอนเธอใส่กกน. ก่อนรึเปล่านะ  " //  นับดาวว่าก่อนที่เจ้าตัวจะหน้าแดงออกมา

    " นี่ฉันเผลอคิดทะลึ่งอะไรเนี่ย  ออกไปปากซอยแล้วซื้อช็อกโกแลตมาสักสามสี่อันดีกว่าเอาไว้ไปฝากน้องงามจันทร์คนสวยเขาคืนนี้ไง หึ! "

    นับดาวยิ้มให้กับความคิดของตัวเองที่กำลังนึกถึงใบหน้าดุๆ เอาเรื่องและแววตาน่ากลัวที่ราวกับนางร้ายในละครหลังข่าวของเจ้าหล่อน

    และก็ได้แต่นึกขำอย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเธอถึงได้ไม่รู้สึกกลัวหรือโกรธที่เจ้าหล่อนหยาบคายใส่กันเลยนะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่ายุคสมัยที่แตกต่างกันก็เลยทำให้เธอไม่ถือสาหล่อน

    " หรือเพราะในหัวฉันกำลังคิดว่าเธอน่ารักกันแน่นะ หึ! "

    " อียิ้มอีแย้ม! "

    " เจ้าคะแม่นาย "

    " คืนนี้พวกมึงนอนกับกูในห้องนี่แหละ "

    ร่างบางบอกกับบ่าวทั้งสองของตัวเองขณะที่เจ้าตัวกำลังจะเข้านอน

    " แต่ว่า.... "

     นางยิ้มว่าแล้วหันมองไปรอบห้องพร้อมกับทำหน้าทำตาอยากจะร้องไห้

    " ให้บ่าวออกไปนอนที่หน้าห้องเหมือนทุกวันไม่ดีกว่ารึเจ้าคะแม่นายเจ้าขา "

    " พวกมึงคิดจักทิ้งกูรึ! "

     งามจันทร์ถามบ่าวทั้งสองทันทีก่อนที่เจ้าตัวจะชะโงกมองไปทางท้ายห้องนอนของตัวเองที่มีฉากกั้นสำหรับผลัดผ้าอยู่

    " หามิได้เจ้าค่ะ " นางแย้มว่า

    " แต่ว่าพวกบ่าวกินขนมแลน้ำของแม่นางผู้นั้นเข้าไป หากแม่นางผู้นั้นอยากจะเล่นงานพวกบ่าวแม่นายจักได้ปลอดภัยดีหรือไม่เล่าเจ้าคะ "

    " ช่างพูดช่างจาเสียจริงหนามึง ไป! ออกไปเอาของมานอนเป็นเพื่อนกู "

    " เจ้าข้าาา " นางยิ้มและนางแย้มรับคำก่อนจะออกไปตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเลี่ยงไม่ได้

    และหญิงสาวร่างสูงที่รอจังหวะนั้นอยู่ก่อนแล้วก็ได้ทีวิ่งออกไปเอาแหวนโบราณวงเดิมที่เจ้าตัวเล็งเอาไว้นานแล้วมาถือไว้ ก่อนจะพุ่งออกไปที่ประตูไม้คู่บานใหญ่แล้วขัดกลอนประตูเอาไว้ไม่ให้นางยิ้มกับนางแย้มเข้ามา

    " อีไพร่มึง!!!! "

    " อื้อออ อื้อๆๆ อื้อ! "

    " ชู่!!! เบาๆ สิคะนี่พี่เองไงคะน้องงามจันทร์ วันนี้พี่ไม่แกล้งเราหลอกค่ะเดี๋ยวจะปล่อยแล้วเพราะฉะนั้นห้ามกัดพี่นะ เข้าใจไหมคะ "  นับดาวบอกร่างบางที่กำลังดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างในขณะที่เขาคร่อมตัวเธอเอาไว้

    " แม่นายเจ้าคะแม่นาย เปิดประตูให้บ่าวหน่อยเจ้าค่ะแม่นาย "

     เสียงของสองบ่าวคนสนิทของงามจันทร์ดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้ทั้งสองต้องหันไปมอง

    " เดี๋ยวพี่จะเปิดปากให้เราบอกสองคนนั้นไปว่าไม่ต้องเข้ามานะคะพี่มากวนเราไม่นานหรอกแค่อยากมาดูอาการคนป่วยหน่อยก็เท่านั้นเองไม่นานก็กลับแล้วค่ะ สัญญาว่าจะไม่แกล้งแบบเมื่อคืนแต่ถ้าไม่ฟังกันแล้วร้องตะโกนให้สองคนนั้นเข้ามาละก็ "

     ร่างสูงว่าเขาจ้องตากับร่างบางที่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่อย่างเอาเรื่องก่อนจะเลื่อนปลายจมูกเฉียดหน้าของเจ้าหล่อนไปกระซิบที่ใบหู

    " พี่ก็จะทำโทษเด็กดื้อที่ไม่ฟังกันค่ะ "

    " แม่นายเจ้าคะแม่นาย!!! "

     เมื่อเสียงเรียกและเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งนับดาวปล่อยมือที่ปิดปากของงามจันทร์อยู่ให้เป็นอิสระและยันตัวเองลุกขึ้นจากร่างที่คร่อมอยู่ ก่อนจะถูกถีบเข้าที่ท้องอย่างจังจนตัวเขากระเด็นไปชนกับผนังห้อง

    " โคร้ม!!! "

    " เพล้ง!!! "

    " โอ๊ย!!! "

    " แม่นายเจ้าคะแม่นายเป็นกระไรรึเจ้าคะ "

    เสียงของนางยิ้มดังเข้ามาอย่างเป็นห่วงเจ้านายของตัวเอง

    " อียิ้ม!!! อีแย้ม!!! "

     งามจันทร์เอ่ยเรียกบ่าวคนสนิทของตัวเองและทำท่าจะพุ่งออกไปเปิดประตูแต่ก็ถูกนับดาวที่ลุกพรวดขึ้นมาผลักให้หงายหลังกลับไปที่เตียงอีกครั้ง

    " แสบนักนะยัยตัวดีนี่เธอถีบพี่สามครั้งแล้วนะงามจันทร์ " นับดาวบอกอีกคนอย่างคาดโทษ

    " จะบอกพวกนั้นไปดีๆ หรือว่าอยากจะ..."

    " อียิ้มอีแย้มช่วยกูด้วยพวกมึงรีบเข้ามาช่วยกูเดี๋ยวนี้ เร็ว!!! "

    งามจันทร์รีบตะโกนเรียกบ่าวของตัวเองทันทีที่เห็นนับดาวค่อยๆ เดินเข้ามาประชิดตัวของเธอพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น

    " เราเลือกเองนะคะ น้องงามจันทร์! "

    " มึงจักทำกระไรกูอี อื้ออออ.... "

     ถ้อยคำหยาบคายที่มักจะหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากคู่สวยถูกกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอทันทีที่ริมฝีปากบางทาบทับลงมา ดวงตาคู่สวยเบิกโพลนขึ้นด้วยความตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นต่างจากอีกคนที่กำลังยิ้มไปถึงนัยน์ตาด้วยความสนุกที่ได้แกล้งอีกคนให้หุบปากได้

    ริมฝีปากนุ่มของคนทั้งคู่หยุดนิ่งค้างไม่เคลื่อนไหวเพียงแค่กดเบาๆ เอาไว้ด้วยกันเพื่อไม่ให้ร่างบางสามารถเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้อีก

    หากเพียงแต่เท่านั้นก็ทำให้งามจันทร์นิ่งค้างชะงักไปราวกับคนสติหลุด เจ้าตัวกะพริบตาปริบๆ อย่างคนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีแม้จะรู้ดีอยู่ในหัวว่าควรจะต้องทำยังไงกับคนตรงหน้าก็ตาม

    " จูบแรกของพี่... เราต้องเป็นคนรับผิดชอบพี่ด้วยเข้าใจไหมคะ "

    นับดาวบอกอีกคนทันทีที่เธอปล่อยริมฝีปากนุ่มสวยคู่นั้นให้เป็นอิสระแล้วส่งยิ้มให้อย่างใจดี ก่อนที่ดวงตาที่เคยตกใจของร่างบางตรงหน้าจะแปรเปลี่ยนกลับมาเป็นความโกรธเคืองกันอีกครั้ง

    " อี...."

    " ชู่! ไม่เอาแล้วค่ะถ้าเรียกพี่ว่าอีไพร่อีกละก็ พี่จะจูบเราจนปากช้ำเลยล่ะ และครั้งนี้พี่จะไม่กดนิ่งๆ เอาไว้เฉยๆ แน่ แต่จะขยับมันจริงๆ ด้วย คอยดู! "

     ร่างสูงยิ้มเขาเอานิ้วชี้ของตัวเองปิดปากของร่างบางเอาไว้ก่อนจะชูช็อกโกแลตบาร์ในมือสามอันให้เธอเห็น

    " พรุ่งนี้พี่ต้องเข้ากองพลแต่เช้าคงจะได้มาหาเราอีกทีดึกๆ ไม่ต้องคอยนะคะแล้วก็วันนี้พี่ได้ยินว่าเราเป็นวันนั้นของเดือนใช่ไหม นี่ค่ะช็อกโกแลตเอาไว้กินเวลาหงุดหงิดนะจะได้อารมณ์ดีขึ้น "

    " หลีกไป!!! "

     ร่างบางผลักคนบนตัวของเธอให้เขาถอยออกไปหลังจากที่เธอนั่งฟังเขาพูดมากอยู่นาน

    " มึงกล้าดียังไงมา... มา มา.... "

     งามจันทร์เอามือจับที่ปากของตัวเองก่อนจะรีบเอาผ้าเช็ดปากตัวเองด้วยความรังเกียจและขยะแขยง

    “ หึ! “ นับดาวยิ้ม

    " ไม่ต้องรีบเช็ดขนาดนั้นก็ได้ค่ะเดี๋ยวปากก็ช้ำหมดหรอก แหมทีตอนจูบกันเมื่อกี้ไม่เห็นจะรังเกียจเลยนะ แต่เอาเถอะพี่ว่าคืนนี้พี่ไปก่อนดีกว่าแล้วก็ช็อกโกแลตนี่อย่าลืมกินนะคะนี่น่ะของแพงเลยนะรับรองว่าอร่อย! "

    ร่างสูงส่งยิ้มให้อีกคนก่อนจะวางช็อกโกแลตเอาไว้ให้ที่โต๊ะตัวเตี้ยๆ ข้างหัวเตียง

    " กูไม่กิน! เอาออกไปเสียของเสนียดของมึงผู้ใดจักกินกัน "

     ร่างบางว่าเจ้าตัวเอาผ้าเช็ดปากของตัวเองด้วยความรังเกียจอีกคนไม่หยุด

    " คีพลุคปากร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะเราอะ แต่เอาเถอะพี่ก็เริ่มจะชินกับเราแล้วแหละงั้นคืนนี้พี่กลับก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะคนสวย "

    นับดาวส่งยิ้มให้อีกคนก่อนจะหันหลังให้แล้วค่อยๆ เดินออกไปพร้อมกับแอบสวมแหวนในระหว่างที่เจ้าตัวมองไม่เห็นแล้วหายตัวไปต่อหน้าต่อตางามจันทร์ในทันที

    " คุณพระ!!!  "

     ร่างบางอุทานออกมาเสียงดังในทันทีที่เห็นนับดาวหายไปต่อหน้าต่อตาของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เดินขาสั่นออกไปเปิดประตูให้กับนางยิ้มนางแย้มที่ร้องเรียกอยู่นานด้วยท่าทางตื่นๆ

    " แม่นายเจ้าคะ! เป็นกระไรเจ้าคะแม่นาย "

    " อียิ้มอีแย้ม... "

    " เจ้าคะ? "

    " กูว่า.... "

    " เจ้าคะ...  "

    " กูเจอผี!!! "  0_0'

    " มันจักต้องเป็นผีแน่ๆ อีไพร่นั่น! "

     ร่างบางว่าพร้อมกับหน้าตาตื่นๆ ของตัวเองพาให้บ่าวคนสนิททั้งสองต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดเสียวไปพร้อมกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***