Episode 18 นี้เราต้องนอนด้วยกันจริงๆหรอ

Talk: ซันเดย์

หลังจากที่น้องนั่งเหม่อลอยผมก็ได้พาน้องเดินเข้ามาในบ้าน

นมแก้ว : อ่าวคุณหนูทำไมมาไม่บอกนมอีกเเล้วคะนมจะได้ทำข้าวผัดรวมกับเเกงจืดฝักไว้ให้ค่ะ

ผม : สวัสดีค่าบนม สวัสดีคับพี่เเวว ผมกินอะไรก็ได้คับถ้าเป็นฝีมือนม

นมเเก้ว : เเม้ปากหวานเชียวนะเเล้วนั้นพาใครมาด้วยละหือ!!

ผม : นั้นมิกกี้คับเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย

มิกกี้ : สวัสดีค่ะ // น้องยกมือไหว้นมเเก้วกับพี่เเวว ทั้งสองก็ยกรับไหว้น้อง     เหมือนกัน

พี่เเวว : ไม่ใช่เเค่รุ่นน้องที่มหาลัยเเล้วมั้งพี่ว่า

ผม : ผมก็ไม่รู้คับพี่คนเเถวนี้เค้าไม่ยอมคบกับผมสักทีตามจีบมาเป็นอาทิตย์เเล้วเนี้ย55555

เพี๊ย!!! น้องตีเข้ามาที่เเขนผมทันทีที่ผมพูดผม ผมรู้ทันทีเลยคับว่าตอนนี้น้องเขินมาทั้งหน้าทั้งหูเเดงไปหมด

มิกกี้ : พูดอะไรของพี่ค่ะ นมเเก้วกับพี่เเวว อย่าไปฟังที่พี่ซันพูดนะคะ

นมแก้ว : 5555ไม่ต้องเขินหรอกหนูมิกกี้ หนูเป็นคนเเรกเลยนะที่คุณหนูของนมพามาเเนะนำให้รู้จักอย่าใจเเข็งกับคุณหนูของนมมากนะคะเดี๋ยวเค้าจะร้องไห้

ผม : นมก็พูดไป เเล้วนี้พ่อกับเเม่อยู่ไหนกันคับ

นมแก้ว : นั่งดูนั่งกันข้างในข้างคุณหนูซอลญ่าน่าจะดีใจมากๆ เเน่ๆ ที่คุณหนูมา

ผม : ถ้างั้นผมพาน้องเข้าไปหาพ่อกับเเม่ก่อนนะคับนม

นมแก้ว : ถ้างั้นนมก็ขอไปจัดโต๊ะก่อนใกล้เวลาอาหารเเล้ว อยู่ทานข้าวฝีมือนมก่อนนะหนูมิกกี้

มิกกี้ : ค่ะนม นมเรียกกี้เฉยๆ ก็ได้นะคะ

พอคุยกับนมเสร็จผมก็พาน้องเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้คนในครอบครัวผมกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานเลยแหละคับส่วนน้องก็เดินตามหลังผมมาติดๆ เเต่ถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้หรอคับว่าในห้องนี้มีน้องด้วยก็ผมเล่นบังน้องชะมิดเลย

ผม : คุยกันสนุกเชียวผมของคุยด้วยคนได้มั้ยคับ

ซอลญ่า : พี่ซันนนนนนน!!!!!

น้องผมวิ่งเข้ามากอดผมเเน่นเลยโดยไม่สนใจเลยว่าไม่ได้มีเเค่ครอบครัวเรา

ผม : ปล่อยก่อนซอลญ่าอายคนอื่นมั้ง

ซอลญ่า : ทำไม่ต้องอายด้วยละคะในนี้ก็มีเเค่คนในครอบครัวเราทั้งนั้น

ผมเลยขยับตัวไปด้านซ้ายเพื่อที่จะให้ซอลญ่าเห็นว่าในนี้ไม่ได้มีเเค่คนในครอบครัวเเต่มีแขกที่มากับผมด้วย

ซอลญ่า : อุ๊ย!! สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษนะคะพอดีซอลญ่าดีใจไปหน่อยก็พี่ซันไม่ค่อยกลับบ้านนิค่ะ

มิกกี้ก็ยกมือรับไหว้ซอลญ่าเเล้วหันไปไหว้พ่อกับเเม่ผม

มิกกี้ : สวัสดีคุณลุงกับคุณป้านะคะ

แม่ : ป้าเปอลุงเลิงอะไรกันเรียกพ่อกับเเม่เหมือนตาซันเถอะลูก

มิกกี้ : ค่ะคุณแม่

พ่อ : คนนี้ใช่มั้ยไอ่ลูกชาย

ผม : คับพ่อคนนี้แหละ

ซอลญ่า : นี่คุณพ่อรู้จักพี่มิกกี้ด้วยหรอคะ ทำไมหนูไม่คุ้นหน้าพี่เค้าเลยละ

แม่ : ซอลญ่าไปอาบน้ำไปลูกจะได้ลงมากินข้าว

ซอลญ่า : เเต่หนูอยากคุยกับพี่ซันกับพี่มิกกี้อยู่นี้ค่ะ

แม่ : ซอลญ่า

ซอลญ่า : ไปก็ได้ค่ะ เเต่พี่ซันอย่าพึ่งกลับนะคะ

ผม : ไปเถอะพี่ไม่กลับหรอ จากนั้นน้องผมก็เดินขึ้นไปชั้นสองผมก็มาคุยกับพ่อเเม่ต่อ

แม่ : เเล้วหนูชื่ออะไรละลูกเรียนปีไหนเเล้ว

มิกกี้ : ชื่อมิกกี้ค่ะเรียนวิศวะเครื่องกลปีหนึ่งค่ะ

พ่อ : ทำไมเรียนสาขานี้ละพ่อคิดว่าเรียนบริหารหรือบันชีชะอีก

มิกกี้ : เรียนตามเพื่อนค่ะ เเต่ครอบครัวหนูก็มีธุกิจเกี่ยวกับเครื่องจักรกลโรงงานส่งออกต่างประเทศ เเล้วก็มีทอผ้าไหมส่งออกต่างประเทศด้วยค่ะ

พ่อ : บริษัทพ่ออยู่ชื่อว่าอะไรละเผื่อพ่อจะรู้จักบ้าง

มิกกี้ : MMT ค่ะ

เเม่ : บริษัทนี้ประธานตั้งสามคนใช่มั้ยคุณ

มิกกี้ : ช่ายค่ะทั้งสองบริษัทจะมีประธานสามคนค่ะ

พ่อ : เเสดงว่าหนูก็เป็นลูกของหนึ่งในนี้สินะ เเล้วหนูเป็นลูกใครละ

มิกกี้ : หนูเป็นลูกของ แม่ รัดเกล้า กับพ่อ มังกร ค่ะ

จากนั้นพ่อกับเเม่ผมก็คุณกับน้องใหญ่เลยคับไม่สนใจผมเลย

ผม : ช่วยสนใจลูกชายคนนี้ทีค่าบ

พ่อ : อ่าวนี้เเกยังอยู่หรอ พ่อคิดว่าเเกไม่อยู่ตรงนี้วะอีก

พ่อ : แม่ มิกกี้ 5555555

ผม : ช่ายสิผมมันหมาหัวเน่าไปเเล้ว

พ่อ : ว่าเเต่วันนี้เเกมาที่บ้านเเกมีเรื่องอะไรหรือเปล่าหรือเเค่จะพาลูกใภ้มาเเนะนำตัว

ผม : แพ่อก็พูดอะไรสงสารน้องมั้งคับหน้าเเดงหมดเเล้วนั้น

คือตอนนี้น้องคงเขินมาที่พ่อผมพูดเเบบนั้น

แม่ : ไม่ต้องเขินนะหนูกี้ยังไงเเม่ก็เอาเเค่หนู ได้ยินไมตาซันเเม่จเอาหนูกี้คนเดี๋ยว

ผม : แม่ช่วยบอกน้องให้รับรักผมสินี้ผมก็ตามจีบมาเป็นอาทิตย์เเล้วยังไม่ยอมเป็นเเฟนผมซักที

พ่อ : รับรักมันเถอะหนูกี้พ่อรับประกันว่าลูกชายพ่อไม่เจ้าชู้เเน่นอน55555

น้องก็ได้เเค่ยิ้มให้พ่อกับเเม่ผมเท่านั้นไม่ได้ตอบอะไรออกไปเเม้เเต่คำเดียว

แม่ : เเล้วสรุปวันนี้มาบ้านได้นี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่าตาซัน

ผม : พน.ผมจะขอให้ลุงสมสุขขับรถไปส่งที่กาญจนบุรีหน่อยคับ พอดีพรุ่งนี้ผมต้องไปทำกิจกรรมรับน้องที่กาญจนบุรีผมเลยจะขอให้พี่ติ๊ดขับรถตู้ไปให้ทีนะคับ

พ่อ : เอาไปสิเดี๋ยวพ่อให้สมสุขขับให้พ่อก็ได้

ผม : ขอบคุณค่าบพ่อ

แม่ : เเล้วหนูกีอไปกับพี่เค้าไมลูก

มิกกี้ : ไปค่ะเเต่หนูหน้าจะไปกลับรถทางมหาลัย

แม่ : ก็ไปกับพี่เค้าก็ได้นิลูก รถนั่งได้ตั้ง15ที่นั่ง

น้องก็หันมามองหน้าผมทันทีหี่แม่ผมพูดเเบบนั้น

ผม : เดี๋ยวผมไปคุยกับรุ่นน้องที่คุมก่อนนะคับเเม่

แม่ : ยังไงหนูกี้ก็ต้องไปกับรถตู้ที่บ้านเเกจะทำยังไงก็ได้เข้าใจที่เเม่พูดมันตาซัน

เห้อ!!! สรุปนี้ผมเป็นลูกหรือมิกกี้เป็นลูกกันเเน่ห่วงยิ่งกว่าผมชะอีก

ผม : คับแม่

นมเเก้ว : ถึงเวลาท่านอาหารเย็นเเล้วค่ะคุณผู้ชาย

พ่อ : ปะลูกไปกินข้าวกันก่อนค่อยกลับ

จากนั้นทุกคนก็ไไปนั่งที่ของตัวเองเเต่วันนี้แปลกหน่อยก็คงจะเป็นมิกกี้ที่มานั่งตรงนี้นั่งท่านกันจนตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มเเล้วเราเริ่มทานกันตอนทุ่มครึ่งวันนี้ดูทุกคนจะตื่นเต้นกับน้องมากทั้งทานข้าวทั้งพูดคุยกันไปด้วยมันดูมีความสุขมาก ความสุขเเบบนี้มันเริ่มหายไปตั้งเเต่ที่คุณยายเสียเเต่ทุกคนก็พยายามทำตัวให้เหมือนเดิมที่สุขมันเลยเป็นเเบบที่ทุกคนเห็นนั้นแหละคับว่าตอนนี้ทุกคนอยู่ด้วยกันกจะยิ้มเเย้มเเตต่เวลาที่เเม่หรือซอลญ่าอยู่คนเดียวก็มักจะร้องไห้เเต่2ปีผ่านมานี้ก็ดีขึ้นกว่าปีเเรรกๆ ที่คุณยายผมเสีย

เเม่ :นี้ก็สามทุ่มเเล้วกว่าจะถึงบ้านหนูคงอีกนานวันนี้นอนนี้นะลูก

ซอลญ่า : เเต่ห้องรับเเขกยังไม่ได้ทำความสะอาดนะคะคุณเเม่เเล้วพี่มิกกี้จะนอนที่ไหน

แม่ : ก็นอนกับพี่ซันไงนอนกับเราพี่เค้าคงได้ตกเตียงก่อนที่จะได้นอน5555

พ่อ : ไม่ต้องคิดมากหรอกหนูมิกกี้ พ่อกับเเม่ไม่ถือสมัยไหนเเล้วอย่าคิดมาเลย

แม่ : ถ้างั้นเเยกย้ายกันเถอะนี้ก็ดึกมากเเล้ว

ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***