Episode 13 ก็หนูกลัว.....???

Talk:ซันเดย์

ตอนนี้ผมกำลังขับรถกะว่าจะพาเธอไปเที่ยวตลาดนัดตอนเย็นชะหน่อยเเต่ขับรถออกมาได้เเค่ 5 นาทีน้องมันก็หลับไปเเล้วผมเลยตัดสินใจขับรถกลับไปที่คอนโด

@คอนโด

พอมาถึงผมก็อุ้มน้องขึ้นห้องเลยผมไม่อยากปลุกน้องสงสัยวันนี้เรียนหนักอีกอย่างเป็นผู้หญิงตัวเล็กเเล้วยังมาเรียนวิศวะเครื่องกลอีก ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอคิดอะไรอยู่

พามาถึงห้องผมก็อุ้มน้องไปนอนที่เตียง จะได้นอนสบายๆ จากนั้นผมก็เดินเข้าครัวไปทำกับข้าว วันนี้ผมของทำเมนูง่ายๆ ก็จะมีข้าวผัดรวมกับไข่ดาวคนละฟองละกัน จากนั้นผมก็เตรียมหุงข้าวเพราะวันนี้ผมไม่ได้หุงข้าวตอนเช้า พอหุงข้าวเสร็จผมก็เตรียมหมู หมึก กุ้ง มะเขือเทศ หอมหัวใหญ่ ต้นหอมผักชี ออกมาล้างทำความสะอาดเเล้วหันเป็นชิ้นๆ พอข้าวสุกผมก็จัดการผัดข้าวผัดทันที

หลังจากที่ผมทำอะไรเสร็จก็เดินเข้าไปอาบน้ำเเต้งตัวเเล้วเดินออกมานั่งดูนั่งที่ห้องนั่งเล่นค่อยปลุกตอนแก้วข้าวเเล้วกันตอนนี้ผมก็หยิบงานออกมาทำ

นี้ก็ใกล้วันนี้ที่จะได้ไปเข้าค่ายเต็มทีเเล้วผมต้องรีบเคลียงานเลยละไม่งั้นกลับมาคงได้งานท่วมหัวเเน่ๆ จนตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสองทุ่มเเล้วน้องก็ยังไม่ตื่น ผมเลยเข้าไปอุ่นข้าวอีกรอบเเล้วเดินเข้าไปปลุกน้องออกมากินข้าว

" มิกกี้ มิกกี้ ตื่นมากินข้าวได้เเล้ว"

" งื้ออออ มีอะไรให้กินมั้งค่ะป้าจัน"

ปากพูดตายังไม่ยังปิดอยู่เลย ยิ่งเห็นเเบบนี้มันยิ่งทำให้ใจผมเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆ

"ลืมตาก่อนสิจะได้รู้ว่ามีอะไรให้กินมั้ง"

Talk : มิกกี้

เอ๋!!!! นั้นมันเสียงใครจะว่าเพื่อนฉันก็คงไม่ใช้ถ้าเป็นพวกมันมาปลุกนะปานนี้ฉันต้องเจ็บตัวไปเเล้ว พอคิดได้เเบบนั้นฉันเลยลืมตาขึ้นไปดูว่าเป็นใคร พอฉันลืมตาไปเท่านั้นเเหละหน้าพี่ซันอยู่ห่างกับหน้าฉันเเค่คืบเดียวเอง ใจฉันเต้น ตุบ ตุบ ตุบเลยละ

"นี้พี่จะทำอะไรเนี้ย"

"ก็ปลุกคนขี้เซาไปกินข้าวไง พี่นั่งรอจนปวดท้องเเล้วเนี้ย"

นี้ฉันหลับไปนานขนาดไหนเนี้ยเเล้วนี้ฉันอยู่ห้องพี่เค้าหรอ เเล้วทำไมพี่เค้าไม่ปลุกฉันละ

"จะคิดอีกนานมั้ยพี่เตรียมกับข้าวไว้จนจะเย็นอีกรอบเเล้ว ลุกไปล้างหน้าหน้าตาก่อนไป"

พี่เค้าบอกฉันเเล้วก็เดดินออกไปฉันก็ลุกไปล้างหน้าตามที่เค้าบอกเเล้วก็เดินออกมา จากนั้นฉันก็เดินออกไปหาพี่เค้าที่โต๊ะอาหารที่ตอนนี้มีข้าวผัดรวมของโปรดฉันกับไข่ดาวหนึ่งใบวางไว้ข้างถ้วยน้ำชุบ นี้พี่เค้าทำเองหรือซื้อมานะ

"นั่งสิจะได้กินข้าวสักที"

ฉันก็นั่งลงตามที่พี่เค้าบอกเเล้วก็ตักข้าวขึ้นมากิน ฮอือออ โคตรจะอร่อยอ่าพี่เค้าไปซื้อจากร้านไหนมาเนี้ย

"เป็นไงอร่อยมั้ย"

" อร่อยมากกกกกกกกก ว่าเเต่ไปซื้อมาจากที่ไหนค่ะ"

"55555พี่ทำเอง พี่ทำตั้งเเต่เรานอนเเล้วนี้พึ่งอุ่นใหม่อีกรอบ"

" แฮะ!!!! ขอโทษที่ทำให้พี่ลำบากนะคะ เเทนที่หนูจะได้มารับใช้พี่ พี่กลับต้องมารับใช้หนูเเทนซะงั้น"

"รีบกินเถอะนี้ก็ดึกเเล้วเดียวพี่ไปส่งบ้าน"

จากนั้นฉันก็นั่งกินข้าวไปคุยกับพี่เค้าไปฉันรู้สีกสบายใจทุกครั้งที่ฉันได้คุยกับพี่เค้าไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเเต่ฉันรู้สึกเเบบนั้นจริงๆ

พอกินเสร็จฉันกะว่าจะเป็นคนล้างจานเเต่ฉันลืมไปเลยว่าฉันล้างจานไม่เป็นเพราะตั้งเเต่เกิดมาฉันก็มีเเม่บ้านค่อยทำให้ตลอดเเต่ถ้าฉันไม่ทำมันก็จะดูน่าเกลียดเพราะพี่เค้าทำให้ฉันกินเเล้ว ฉันยินสักพักเเล้วตัดสินใจที่จะหยิบน้ำยาล้างจานกับสก๊อตไบท์ขึ้นมาอย่าเกๆ กังๆ

@Talk:ซันเดย์

ตอนนี้ผมยืนมองดูน้องอยู่คับ เหมือนเธอจะล้างจานไม่เป็นยังไงยังงั้น ผมเลยตัดสินใจสิ้นใจเข้าไปหาเธอ

'' มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย''

''อุ๊ย!! พี่เข้ามาตอนไหนเนี้ย''

''เเล้วเราอ่าทำอะไรอยู่ทำไมไม่ออกไปสักทีจานเเค่สองใบเอง''

''หนูก็จะล้างจานให้พี่ไงพี่ไม่เห็นไง''

ตอนนี้ในมือน้องมีที่ล้างจานในมืออยู่เเต่ก็นะยังไงก็ดูเกๆกังๆอยู่ดี

''พี่เห็นว่าเรายืนมองจานเเล้วหายใจเข้าออกเฉยๆ''

'' ก็หนูทำไมเป็นนิอีกอย่างหนูกลัวทำจานที่ห้องพี่เเตกด้วย''

''ทำไมเป็นก็วางไว้ตรงไหนเเละเดี๋ยวพี่กลับมาล้างเองก็ได้''

''ไม่ค่ะพี่เป็นคนทำอาหารเเล้วหนูก็ต้องเป็นคนล้างสิถึงจะถูก''

''ก็เราล้างไม่ไปไม่ใช่ไง''

''พี่ก็สอนหนูสิ หนูจะได้ทำเป็น''

พอน้องพูดแบบนั้นผมก็เดินเข้าไปซ้อนข้างหลังน้องเเล้วจับจานขึ้นมาถือไว้

''เอามือมาสิจะล้างไม่ใช่หรอ เดี๋ยวพี่สอน''

''เเล้วทำไมพี่ต้องมาซ้อนข้างหลังหนูด้วยละคิดจะทำอะไรหนูหรือเปล่าเนี้ยออกไปเลยนะ''

''คิดอะไร ถ้าพี่ไม่ทำเเบบนี้เเล้วจะสอนเรายังไงเร็วๆ พี่จะได้ไปส่งที่บ้าน''

พอผมผูดจบน้องก็ยอมทำตามที่ผมบอกผมก็ให้น้องถือจานกับที่ล้างจานไว้จากนั้นผมก็เอามือไปวางซ้อนมือน้องเเล้วก็เริ่มล้างจานเหนือนน้องจะกลัวทำจานหลุดมือมั้งค่าบมือสั่นๆ

''ไม่ต้องกว่านะเเตกก็ซื้อใหม่ได้''

จากนั้นน้องก็ล้างจานกับกระทะที่ผมเเช่ไว้ ถึงจะเกๆ กังๆ เเต่มันดูน่ารักดีนะคับเเล้วดูเหมือนถือจะใช้ความพยายามมากเลยละ

''จานเเค่นี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยที่ทำอย่าอื่นทำไมมันง่ายจัง''

''ทำอะไรหรอ''

"ก็สั่งลูกน้องทำงานนะสิคะ"

"เเค่วันเเรกยังขนาดนี้ต่แไปจะขนาดไหน"

" นั้นสิคะพี่ให้หนูทำอย่างอื่นไม่ได้หร"

"ไม่รู้สิมันก็เเล้วเเต่พี่ไม่ใช่หรอ ปะกลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"นี้ก็จะสามทุ่มเเล้วหนูนั่งเเท็กชี่กลับก็ได้ค่ะ"

"พี่พาเรามาพี่ก็ต้องพากลับสิไปอย่าพูดมากกระเป๋าอยู่ข้างเตียงเดินไปเอาเองนะพี่เปลี่ยนชุดก่อน"

ตอนนี้ผมก็ขับรถออกจากคอนโดผมเเล้วละคับ ระหว่างทางผมก็เห็นน้องคุยเเชทกับใครก็ไม่รู้สงสัยจะเป็นเพื่อน

"คุยกับเเฟนหรอ"

"หนูมีเเฟนที่ไหนละคะ หนูคุยกับเพื่อนค่ะเพื่อนหนูถามว่าอยู่ไหนพี่ทำอะไรหนูหรือเปล่า"

"55555ดูเพื่อนเรานี้จะกลัวพี่ทำอะไรเราจังนะ"

"ก็ดูเพื่อนพี่ทำกับเพื่อนหนูสิคะจับมันไปเปิดซิงเฉยเลย"

"พี่กับมันต่างกัน พี่ชอบคนที่เต็มใจให้พี่มากกว่าการบังคับข่มขืน"

"พี่นี้ต่างจากที่หนูคิดเยอะมากเลยนะคะ หนูไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนที่ทำกับข้าวกินเองทำความสะอาดห้องเองอีกด้วย"

"55555 ต่อไปพี่ก็จะสบายเเหละเพราะต่อไปเราต่อเป็นคนทำ"

"เห้อ!!!! นี้สินะเวรกรรมที่เกิดมามีคนทำให้ตลอด"

"เดี๋ยวพี่สอนเราเองไม่ต้องห่วงหรอ"

"ถึงบ้านพอดีเลยขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้ารถไปนะเดี๋ยวพี่มารับตอนเย็นจะได้ไปทำความห้องให้พี่ด้วย"

"ไม่ต้องหรอกค่ะเดี๋ยวหนูไปกับเพื่อนก็ได้ตอนเย็นค่อยไปกับพี่"

หลังจากที่ตกลงกับน้องเรียบร้อยผมก็กลับคอนโด ถึงคอนโดไม่นานก็มีคนโทรมาหาผม

"ฮาโหลคับนี้ใช่คุณซันเดย์มั้ยคับ"

"ใช่คับไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับผมคับ"

"ผมเป็นนักสืบที่คุณอาทิตย์ติดต่อมานะคับ"ชื่อพ่อผมเองคับ

"คับพอดีผมมีเรื่องให้คุณไปสืบนิดหน่อยไม่ทราบว่าทำจะส่งข้อมูลให้คุณทางไหนได้บางคับ"

ส่งมาทางE-mail เลยก็ได้ครับคุณพ่อมีปากกากับกระดาษมั้ยคับผมจะได้บอกอีเมลของผม

จากนั้นผมจดE-mail เเล้วทำการส่งข้อมูลเเละตกลงราคากันทันที พอตกลงกันได้เรียบร้อยผมก็ไปอาบน้ำเเต่งตัวนอนเเต่งตัวที่ว่าก็เเค่บ๊อคเชอรืตัวเดี๋ยวจบ

ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***