Episode 11 ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร

ตอนนี้ผมได้กลับมาที่คอนโดผมเป็นที่เรียบร้อยมาถึงผมก็อาบน้ำก่อนเลยมาอาบเสร็จผมก็เดินขึ้นไปนั่งคิดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้

มันยิ่งทำให้ผมสงสัยเป็นอย่างมากว่าพวกเธอมันใครมาจากไหนกันแน่ทำไมถึงมีเงินซื้อที่เเละสร้างบ้านเองขนาดนั้นเเละที่ทำให้ผมสงสัยไปมากกว่านั้นคือพวกเธอมีลูกน้องเป็นของตัวเองด้วย

ผมว่าผมต้องไปขอความช่วยเหลือจากพ่อกับเเม่ผมเเล้วละเพราะยังไงพวกท่านมีคนนับหน้าถือตาในสังคมอยู่มาก

พอผมคิดได้อย่างงั้นผมก็รีบตรงไปที่บ้านทันที

@ บ้าน

นมเเก้ว : อ่าวคุณหนูมาทำไมไม่โทรมาบอกก่อนละคะนมจะได้ไปซื้อของทำของโปรดให้คุณหนูท่าน

ผม : ไม่เป็นไรค่ายนมผมท่านอะไรก็ได้

ผมเดินเข้าไปกอดนมเเก้วทันทีที่พูดจบ นมเเก้วเป็นคนเลี้ยงผมตอนที่ผมอยู่กับคุณยายที่เชียงใหม่พอคุณยายเสียทำก็ขอให้นมมาอยู่กับผมที่นี่ด้วย

ผม : นมค่าบ พ่อกับเเม่ยังไม่กับอีกหรอค่าบ

นมเเก้ว : คุณท่านอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับคุณผู้หญิงค่ะคุณหนู

ผม : ถ้างั้นผมไปหาพ่อกับเเม่ก่อนนะคับ

พอผมคุยกับนมเเก้วเสร็จผมก็เดินไปหาพ่อกับเเม่ที่นั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับเเขกทันที

ผม : เเม้ๆ หวานน้อยๆ หน่อยก็ได้คับ

แม่ : ลมอะไรพัดลูกฉันกลับบ้านมาได้เนี้ยคุณว่าไม

พ่อ นั้นสิลมอะไรพัดแกให้กลับบ้านมาได้

ผม : ลมคิดถึงคับ ผมก็เดินเข้าไปกอดทั้งสอง ซอลญ่ายังไม่กับอีกหรอครับเนี้ย

พ่อ : อีกหน่อยคงกลับเเล้วลว่าเเต่แกเถอะกลับมามีอะไรหรือเปล่า

แม่ : นั้นสิ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลูก

ผม : ผมอยากให้พ่อหานักสืบดีๆ ที่น่าเชื่อถือให้ผมหน่อย

แม่ : เอานักสืบไปทำไมลูก

ผม : ผมเเค่อยากรู้ข้อมูลของผู้หญิงคนหนึ่งนะครับแม่

พ่อ : ผู้หญิงที่เเกว่าคงจะสำคัญมากสินะแกถึงอยากรู้จักเค้า

แม่ : หรือว่าลูกเราจะชอบใครเเล้วคุณ

แม่ผมทำสีหน้าดีใจอย่าเห็นได้ชัดเพราะตั้งเเต่เกิดมาผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่กับซอลญ่าเท่านั้นเเต่ครั้งนี้เป็นครั้งเเรกที่ผมสนใจผู้หญิงก็ว่าได้ ไม่ร่วมกับพวกที่ผมซื้อกันนะคับ

พ่อ : แกต้องการเมื่อไหร่เดี๋ยวพ่อหาใคร

ผม : เร็วที่สุดครับพ่อ

พ่อ : อือ!! เดี๋ยวฉันจะหาให้เเล้วให้เบอร์ติดต่อแกไปก็เเล้วกัน

ผม : ขอบคุณครับพ่อ

แม่ : วันนี้มาเเล้วก็นอนที่นี้นะตาซัน ซอลญ่าถามหาเเกทุกวันเลย

ผม : คับถ้างั้นผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคับ

หลังจากนั้นผมก็ขึ้นมานอนพักที่ห้องของผม ถ้าหลายคนสงสัยว่าผมกับซอลญ่าทำไมอายุถึงห่างกันตั้ง4ปีต้องบอกก่อนว่าเเม่ผมเป็นคนที่มีลูกยากมากเเต่งงานกับพ่อมาตั้งหลายปีกว่าจะมีผมได้ก็ใช้เวลานานผมเเละน้องเกิดจากเด็กหลอดแก้วนะคับไม่ใช่เกิดมาเเบบธรรมชาติ พ่อกับเเม่เลยรักผมกับน้องมากคับ

เเต่ที่เเม่ผมดีใจที่ผมสนใจผู้หญิงก็คงจะยากมีหลานมั้งคับหรือเป็นเพราะผมไม่สนใจผู้หญิงมาก่อนอันนี้ผมก็ไม่รู้

ตอนนี้เป็นเวลา17.45เเล้ว ปานนี้น้องสาวสุดที่รักผมคงกลับมาจากการเรียนพิเศษเเล้วแหละ พอคิดได้เเบบนั้นผมก็เข้าไปอาบน้ำเเต่งตัวอีกรอบเเล้วลงไปข้างล่าง

ซองญ่า : คุณเเม่ค่ะทำไมพี่ซันเดย์ไม่กลับมาหาหนูบ้าง

แม่ : ลองหันไปข้างหลังหนูดูสิค่ะว่าใครยืนอยู่//พอเเเม่บอก ซอลญ่าก็หันมาทางที่ผมยืนอยู่

ซอลญ่า : พี่ซัน อือออ ทำไมไม่กลับมาหาหนูมั้งเลย

ผม : พี่ติดเรียน เเล้วนี้กอดพี่จนพี่จะหายใจไม่ออกเเล้วปล่อยพี่ก่อน

ซอลญ่า : อุ๊ย!!! ขอโทษค่ะก็หนูดีใจนี่ค่ะ

พ่อ : ทำตัวเป็นเด็กไปได้นี้เราโตเป็นสาวเเล้วนะซอลญ่า

ซอลญ่า : หนูยังเด็กอยู่ค่ะเเละหนูก็จะเด็กเเบบนี้ให้พอกับเเม่เลี้ยงไปจนตายเลยดีไมค่ะ

ซอลญ่าหันไปถามทั้งพ่อกับเเม่

แม่ : เรานี้นะ ปะไปกินข้าวกันเถอะวันนี้พี่เค้าอุตสากลับบ้านมา จะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักที

จากนั้นพวกเราทั้งสี่คนก็เดินเข้าไปกินข้าวที่นมเเก้วกับพี่เเววเตรียมไว้ให้ พอกันเสร็จก็เเยกย้ายกันเข้าห้องเพื่อจะไปพักผ่อน

พอผมเข้าห้องมาก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยเลื่อนไลน์เล่นผมก็คิดออกทันทีว่าเมื่อตอนเช้าที่ผ่านมาผมของไลน์มิกกี้ไว้นิหว่า

@ LINE

ผม : ทำไร

มิกกี้ : ใครคะ

ผม : สงสัยคงจะไม่อยากเข้าสายรหัสพี่เเล้วสินะ

มิกกี้ : อ่าวพี่ซันหรอกค่ะ

ผม : ใช่พี่เอง ว่างมั้ย

มิกกี้ : ว่างค่ะ

ผม : คุยเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิพี่นอนไม่หลับ

มิกกี้ : พี่จะคุยอะไรอ่า เออว่าเเต่พี่จะรับหนูเข้าสายรหัสพี่ยังไง

ผม : ถามก็ดี เเล้วทำไมก่อนหน้านั้นทำไมไม่สนใจที่จะหน้าละ

มิกกี้ : หนูคิดว่าหนูจะไปหาพี่วันนี้สุดท้ายไงเเต่ก็หาพี่ไม่เจออ่า ว่าเเต่พี่หายไปไหนมา

ผม : วันนั้นพี่ไม่มีเรียนเลยไม่ได้ไปมหาลัย

มิกกี้ : เเน่ใจว่าไม่มีเรียนเเล้วทำไมพวกเพื่อนถึงมามหาลัยละ

ผม : ตอนนี้ก็กะว่าจะเเกล้งเรานั่นแหละเเต่อาจารย์ยกคลาสพอดีพี่เลยไม่ไป

มิกกี้ : พี่โคตรโหดร้ายกับหนูเลยรู้ตัวปะ หนูนั่งรอพี่ทั้งวันคนเดียวอ่า

ผม : ใครบอกไม่สนใจตั้งเเต่เเรกเองช่วยไม่ได้

มิกกี้ : ชิ เเล้วหนูต้องทำยังไงพี่ถึงจะรับหนูเข้าสายรหัสพี่อ่า

ผม : เป็นเเฟนกับพี่สิพี่รับเลย5555

มิกกี้ : หนูไม่ตลกนะพี่ ยิ่งพี่กราฟบอกว่าถ้าพี่ไม่รับพี่กราฟก็จะไม่รับหนูด้วยอ่า

ผม : มาเป็นทาสรับใช้พี่หนึ่งเดือนสิพี่ถึงจะรับเข้าสายรหัส

มิกกี้ : เเล้วหนูต้องทำยังไงบ้าง

ผม : ถึงเวลาพี่จะบอกเอง ตกลงไม

มิกกี้ : ถ้าหนูไม่ตกลงพี่มีข้อเสนออื่นให้หนูเลือกไมละ

ผม : มี

มิกกี้ : มีอะไรบ้าง

ผม : เป็นเเฟนกับพี่กับเป็นทาสรับใช้พี่หนึ่งเดือน

มิกกี้ : หูยยย!!!!!อะไรของพี่เนี้ย

ผม : ไม่เลือกก็ไม่เป็นไรนะพี่ไม่ได้ว่าอะไร

มิกกี้ : เริ่มพรุ่งนี้เลยไม ยังไงพี่ก็ต้องรับหนูเข้าสายรหัสไม่ว่าพี่จะให้หนูทำอะไรหนูก็ยอม

ผม : พูดเองนะ

มิกกี้ : จัดมาเถอะ!!คนอย่างมิกกี้ไม่เคยกลัว

ผม : เเล้วจะค่อยดู นอนกันเถอะดึกมากเเล้วเดียวพรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก

มิกกี้ : ค่ะ ฝันดีนะคะลุงรหัสคนใจร้าย

ผม : 5555 ค่าบ ฝันดี

พอผมคุยกับเธอเสร็จผมก็วางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงเเล้วกลับมานอนยิ้มอยู่คนเดียว เห้อ!!! ทำไมผมต้องมีความสุขขนาดนี้ด้วยนะทั้งๆ ที่ผมกับเธอไม่เคยรู้จักสนิทสนมกันมาก่อน เเต่เวลาที่ยอมได้คุยกับเธอผมกับยิ้มได้

ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***