เงาแห่งวันวาน—การกลับมาของวีรบุรุษ

...[ เงาแห่งวันวาน—การกลับมาของวีรบุรุษ]...

เสียงกรีดร้องของผืนฟ้าค่อย ๆ จางหายไป แต่แรงสั่นสะเทือนของเวทต้องห้ามยังคงสะท้อนก้องเหนือยอดไม้ในป่าเวทที่โอบล้อมคฤหาสน์ไวท์ฟลอเรนซ์ สายลมกรรโชกผ่านหลังคาเก่าแก่พาเอาเศษฝุ่นและละอองเวทปลิวคว้างกลางอากาศ

กลางลำแสงสีแดงทองที่แตกกระจายเป็นวงกว้างบนท้องฟ้า อิกนิส แฟลมเบิร์น ลอยตัวอยู่ด้วยพลังเงาที่ผสานเข้ากับแขนขวา แสงสีแดงทองสั่นไหวไม่หยุด เลือดไหลจากมุมปากและแขนซ้าย เสื้อคลุมเวทฉีกขาดเผยให้เห็นบาดแผลลึกที่ยังไม่ทันสมาน

ตรงข้ามกับเขา ร่างของ โซล แฟลมเบิร์น ยืนลอยในม่านหมอกเวท ใบหน้าไร้อารมณ์ มือข้างหนึ่งยังกำคริสตัลเวทที่แตกร้าวจากการฝืนใช้พลังเกินขีดจำกัด

ความเงียบโรยตัวลงชั่วขณะ มีเพียงเสียงลมหอบสะท้อนในอากาศ

ก่อนที่เสียงหนึ่งจะแทรกเข้ามา…

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่บีบให้ข้าทำแบบเดิมอีก…”

อิกนิสหันขวับ ดวงตาเบิกกว้าง

วงแหวนเวทสีขาวเงินปรากฏกลางอากาศเหนือคฤหาสน์ ร่างของ ซีเอล เซนต์โวลต์ ปรากฏขึ้นบนยอดหลังคา ชุดคลุมนักเวทวีรชนปลิวไหวตามแรงลม พลังเวทศักดิ์สิทธิ์หมุนรอบแขนขวาเป็นเส้นวงซ้อนซับ

เขา—นักเวทผู้ถูกจารึกว่า “สังหารอิกนิส” เมื่อสามศตวรรษก่อน

เขา—อดีตเพื่อนผู้เคยยืนเคียงข้างอิกนิสในห้องเรียนเวทมนตร์

เขา—ผู้ที่ลงมือด้วยมือตนเอง

เสียงของเอลิซ่าร้องแผ่วจากด้านล่าง

“ซีเอล...!”

อิกนิสยืนนิ่ง รอยแผลในใจถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง

“มาทำไม?” เสียงเขาแหบพร่า แต่ยังทรงพลัง

ซีเอลก้าวลงจากอากาศอย่างสงบนิ่ง วงเวทศักดิ์สิทธิ์หมุนเบื้องหลัง

“เพราะฉันรู้ว่า... เจ้ากำลังจะกลายเป็นสิ่งเดียวกับเขา—โซล นอคเทิร์น”

อิกนิสบีบหมัดแน่น เสียงสั่นด้วยแรงสะเทือนในใจ

“ข้าควบคุมมันได้…”

“ไม่” ซีเอลตอบเสียงเรียบ “เจ้ากำลังถูกมันกลืน... เหมือนตอนนั้น”

มือของเขายกขึ้นอย่างมั่นคง วาดเวทเป็นชั้นซ้อน เส้นวงแสงสีทองพุ่งขึ้นกลางอากาศ

ลักซ์ คาทาร์ซิส (Lux Catharsis)

เวทชำระล้างระดับวีรชน

แสงที่แม้แต่เงาก็มิอาจทานทน

โซลถอยหลัง สบถเบา ๆ

“ข้าไม่ยุ่งกับเจ้าสองคน... แต่รู้ไว้ ว่าเจ้าคนนั้นคือพี่ข้า—และข้าไม่ยอมให้ใครฆ่าเขาเป็นครั้งที่สอง!”

ซีเอลไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะมองไปทางเขา สายตายังจ้องอิกนิสเพียงผู้เดียว

ในวินาทีนั้น อิกนิสก็พุ่งเข้าใส่

พลังเวทธาตุทั้งแปดปะทุรอบตัว เพลิงเงาดำไหลเรืองที่แขนขวา เวทของเขาชนเข้ากับเวทศักดิ์สิทธิ์ของซีเอลกลางอากาศ แสงระเบิดแตกกระจายทั่วท้องฟ้า หน้าผาใกล้คฤหาสน์ถล่มลงด้วยแรงปะทะ

“เจ้าคิดว่าเจ้าควบคุมมันได้?” ซีเอลตะโกน “เจ้ากำลังจะกลายเป็นปีศาจตนเดิม!”

“และเจ้าก็เคยเป็นคนที่ฆ่าเพื่อน!” อิกนิสคำรามกลับ น้ำเสียงสั่นสะเทือนด้วยความเจ็บปวด

ในวินาทีนั้น... ภาพในหัวของซีเอลก็พรั่งพรูกลับมา

...[ความทรงจำที่ตื่นขึ้น—วันแห่งการตัดสินใจ]...

เสียงระเบิดยังคงก้องในหัว—วันนั้นในโรงเรียนเวทมนตร์ลูเมีย ห้องเรียนหลักพังยับจากแรงเวทธาตุที่ไม่รู้จัก

ซีเอลยืนท่ามกลางเถ้าถ่าน เศษหินลอยกลางอากาศ เสาเวทถล่มลงรอบตัว

เขามองหาเพื่อนผู้ที่เติบโตมาพร้อมกัน ฝึกเวทด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน

...แต่ไม่พบแม้แต่เงา

ไม่มีเลือด ไม่มีร่าง

มีเพียงไม้กายสิทธิ์เล่มหนึ่ง ตกอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง ยังอุ่นอยู่... ราวกับเพิ่งถูกปล่อยจากมือใครสักคน

เขาเก็บมันขึ้นมาด้วยมือสั่น ๆ น้ำตาหยดลงเงียบงัน

“ขอโทษ... ถ้านายยังมีชีวิตอยู่... นายจะเกลียดฉัน”

ซีเอลไม่เคยลืมวันนั้น

วันที่จอมเวท 8 หอคอยบีบให้เขาตัดสินใจ

“เด็กชายที่มีเวททั้งแปดธาตุ และกำลังตื่นรู้ธาตุที่เก้า เป็นภัยต่อสมดุลของโลกเวท”

นั่นคือคำพิพากษา

เขาคือคนลงมือ

และเป็นคนที่เฝ้ารอการให้อภัยมาตลอด 300 ปี...

...[พลังแห่งการตื่นรู้—สายรุ้งที่กลืนหอคอย]...

กลับสู่ปัจจุบัน—เสียงเวทปะทะยังคงคำราม หินปลิวว่อนในอากาศ ฟ้าแดงฉานด้วยเพลิงและเงา

และในวินาทีนั้น...

พลังบางอย่างในตัวอิกนิสก็สั่นไหว

“พอได้แล้ว... ข้าจะไม่ให้ใครต้องตายเพราะข้าอีก!”

เสียงตะโกนดังก้องเหนือหมู่ไม้

แสงเจ็ดสีแตกกระจายจากร่างของเขา ม้วนตัวเป็นวงแหวน

มันไม่ใช่เพียงธาตุทั้งแปด...

แต่มันคือ ธาตุที่เก้า"Rainbow Light Magic"

พลังแห่ง “แสงรวมธาตุ”

พลังที่ไม่มีผู้ใดเข้าใจ

พลังที่ลบล้างกฎเกณฑ์เวททั้งหมด

ซีเอลเบิกตากว้าง

มันคือสิ่งเดียวกับเมื่อ 300 ปีก่อน

วันที่เขาเห็นเพื่อนระเบิดพลังสายรุ้งนี้ และทำให้จอมเวท 8 หอคอยกลายเป็นเถ้าธุลี

“นี่คือ... พลังของเจ้าจริง ๆ …” เขาพึมพำ

ลำแสงสายรุ้งพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ฟาดป่ามืดสลาย ตัดม่านเวทของโซลจนราบเป็นหน้ากลอง

พื้นดินเบื้องล่างแตกร้าว—รอยแยกเวทที่เคยถูกปิดผนึกกลับเปิดอีกครั้ง

อิกนิสทรุดลง เลือดไหลอาบหน้า แต่ยังหันมามองเพื่อนเก่า

“คราวนี้... อย่างน้อยก็ไม่ต้องมีใครตายเพราะข้าอีก...”

ร่างของเขาร่วงลง—สู่รอยแยกเวทอันดำมืด

เหมือนเมื่อ 300 ปีก่อน...

และครั้งนี้ ซีเอลมองเห็นมันจนจบ

แต่เขาก็ยัง ไม่ทัน เช่นกัน

“เจ้าไม่เปลี่ยนเลยสินะ... อิกนิส”

มือของเขากำไม้กายสิทธิ์แน่น

มันยังอุ่นอยู่—ยังสั่นไหว

ยังมี ชีวิต ของเพื่อนที่เขารอมาโดยตลอด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***