ตอนที่ 5 : ความจริงที่ไม่อาจหลบเลี่ยง

เมื่อเสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น พริมรู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ

วันนี้เป็นวันสำคัญ วันที่ผลการประกวดทุนการศึกษาจะถูกประกาศออกมา และทุกคนในห้องเรียนต่างจับตามองอย่างใจจดใจจ่อ

พริมเดินไปนั่งที่โต๊ะของเธออย่างเงียบๆ มือเล็กๆ กำชายเสื้อไว้แน่น

ใจหนึ่งเธออยากให้ทุกอย่างผ่านไปเร็วๆ แต่ในอีกใจหนึ่งก็หวาดกลัวการประกาศผลอย่างมาก

“ทุกคนครับ” เสียงครูดังขึ้น “วันนี้เราจะประกาศผลการประกวดทุนการศึกษา”

พริมลืมตาขึ้นมองไปที่ครูประจำชั้น ขณะที่เด็กๆ ทุกคนเริ่มพากันเงียบลงอย่างรอคอย

ใจของพริมเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนมันจะทะลุออกมา

“ผลการประกวดทุนการศึกษาประจำปีนี้...ผู้ที่ได้รับทุนคือ…”

ครูพูดเสียงเข้ม “มีนา...และพริม”

ห้องเรียนเงียบกริบ พริมยืนนิ่ง ช่วงเวลานั้นดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปทั้งห้อง

ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ พริมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะละลายไปกับความเขินอายที่ปะทุขึ้นในใจ

มีนา...ที่ยิ้มอย่างมีชัยในขณะที่ทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอ

แต่นั่นมันไม่สำคัญแล้ว เพราะวันนี้พริมก็มีที่ยืนในฐานะผู้ชนะเช่นกัน

“ยังไงก็ตามค่ะ” ครูพูดต่อ “ตอนนี้เราเข้าสู่การเตรียมตัวสำหรับการรับทุนในระดับที่สูงขึ้น หากใครสามารถตอบคำถามสุดท้ายได้...จะได้รับโอกาสไปศึกษาต่อในต่างประเทศ”

พริมตั้งใจฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ความท้าทายยิ่งใหญ่ยังรอเธออยู่

เธอต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อก้าวให้ไกลกว่าเดิม...

พริมเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับความรู้สึกผสมปนเปกันไป

ข้างนอกท้องฟ้ายังครึ้มเหมือนวันนั้น วันแรกที่เธอกลับมาจากอดีต

“ฉันทำได้แล้วเหรอ...” เธอพึมพำกับตัวเอง

มีนาเดินมาใกล้ๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยหายไปจากใบหน้า

“ดีใจเหรอ? ก็แค่บังเอิญ” มีนาเริ่มพูด “แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะผ่านไปได้หรอก”

พริมหันไปสบตากับมีนาอย่างมั่นคง “ไม่ใช่แค่พริมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ก่อนที่พริมจะพูดว่า บังเอิญหรอ...มันคือการที่ฉันสู้เพื่อมัน”

มีนามองจะยิ้มออกมา

“ดีมาก พริม ถ้าเธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอชนะง่ายๆ น่ะ...เธอคิดผิดแล้วล่ะ”

พริมมองไปที่มีนาอย่างไม่หวั่นเกรง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“เราจะได้เห็นกันว่าใครจะเป็นคนชนะในที่สุด”