ตอนที่ 10: ดวงจันทร์ผู้ชี้ทาง

หลายปีผ่านไปหลังคืนสุดท้ายในหุบเขาเงามืด โลกแห่งนักฆ่าค่อย ๆ เปลี่ยนแปลง ไม่มีใครกล่าวถึง “เงานิราศ” อีกต่อไป—เพราะเธอกลายเป็นตำนานที่เดินอยู่ท่ามกลางผู้คน... หัวหน้านักฆ่าผู้มีคุณธรรมคนแรกในประวัติศาสตร์ของสำนักจันทรา

ชื่อของ จันทรานิราศ กลายเป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลง

เธอเปลี่ยนคำว่า “นักฆ่า” จากความหมายของเงาและการหลบซ่อน ให้กลายเป็น “ผู้พิทักษ์ในเงามืด” นักฆ่าของเธอไม่ได้ถูกฝึกให้ฆ่า แต่ถูกฝึกให้ เลือก —เลือกว่าจะยุติชีวิตเพื่อปกป้องสิ่งใด และไม่ทำลายสิ่งใดโดยไม่จำเป็น

ในหอสูงกลางสำนัก ที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของการฝึกโหดร้าย บัดนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ และการฝึกที่ใช้ทั้งจิตใจและสติปัญญา

มีเด็กคนหนึ่งถามเธอในวันที่ฝนตกเบา ๆ ว่า

> “หัวหน้า... ทำไมถึงไม่สอนให้เราฆ่าแบบที่เคยเป็น?”

จันทรานิราศยิ้มจาง ๆ แล้วคุกเข่าลงมองตาเด็กน้อย

> “เพราะความสามารถที่แท้จริงของนักฆ่า... คือการเลือกไม่ฆ่า ในวันที่เราทำได้”

เสียงฝนตกกระทบหลังคาอย่างนุ่มนวล ราวกับสวรรค์ยืนยันในคำพูดของเธอ

---

ค่ำคืนนั้น จันทรานิราศยืนอยู่บนยอดหอคอย มองแสงจันทร์ที่ทอดยาวเหนือหุบเขาเก่า เธอยังพกมีดเงานิราศไว้กับตัวเสมอ แต่มันไม่เคยเปื้อนเลือดอีกเลยนับจากวันสุดท้ายที่เธอสู้กับคาร์เลน

ในใจของเธอไม่มีความแค้น ไม่มีความเจ็บปวด... มีเพียงความสงบ และสัจธรรม

เธอกระซิบกับลมเบา ๆ

> “คาร์เลน... ข้าทำได้แล้ว ข้ากลายเป็นนักฆ่าในแบบที่ข้าเลือกจะเป็น ไม่ใช่ในแบบที่เงาสั่ง”

ลมพัดอ่อน ๆ ตอบรับประโยคนั้น

ดวงจันทร์สว่างชัดเหนือฟ้า ไม่มีเมฆบดบังอีกต่อไป

---

ท้ายที่สุด จันทรานิราศไม่ได้กลายเป็นตำนานเพราะเธอเก่งที่สุด

แต่เพราะเธอ เลือกเดินในเส้นทางที่ไม่มีใครกล้าเดินมาก่อน—

เส้นทางของนักฆ่าผู้มีหัวใจ

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอ... เป็นที่จดจำตลอดกาล

---

จบบริบูรณ์ เราจะเริ่ม ภาคใหม่ ในนิยายชื่อว่า: จันทรานิราศ:เงาแห่งสัจธรรมรอติดตามด้วยนะ