บทที่5เริ่มต้น ตอนล้างแค้น

"คุณชายเพคะ~ข้าว่าเรามาทำอะไรสนุกๆกันเถอะ" เฟยเอ๋อกล่าวก่อนจะก้มลงไปไซร้คอและใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าแต่ทว่ากลับถูกเขาผลักออกไปอย่างแรงทำให้นางได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยแทนที่ฮ่องเต้จะสงสารเขากลับไล่ให้นางกลับไปยังจวนของตน

"คุณชายขอรับ...เรื่องที่ให้ไปสืบมานั้นได้ความว่าเดิมทีตระกูลของหมอจางเคยเป็นอ๋องในราชสำนักมาก่อนแต่เพราะความโลภจึงได้ก่อกบฏขึ้นทำให้ราชวงศ์องค์ก่อนไม่พอพระทัยและสั่งปลดครอบครัวจางอ๋องทั้งตระกูลขอรับ ส่วนเรื่องคุณหนูเจียงนั้นพบว่ามีความเกี่ยวข้องกับคุณหนูเฟยลูกสาวของเสนาบดีในจวนจู๋ขอรับ" ทหารเงาผู้เคร่งขรึมกล่าวรายงาน

เพล้ง!! "คุณหนูเพคะอย่ากริ้วไปเลยนะเพคะ"

"หุบปาก สาวใช้ชั้นต่ำอย่างเจ้ากล้าดียังไงมาสั่งสอนข้า" เฟยเอ๋อพูดจบก็บรรจงใช้ฝ่ามือตบเจ้าหน้าสาวใช้อย่างจัง

"โอ๊ย!!คุณหนูบ่าวผิดไปแล้วไว้ชีวิตบ่าวด้วย"

ปัง!! เสียงผลักประตูจวนดังสั่นก่อนปรากฎร่างทหารและชราขึ้นปากก็เอาแต่ป่าวประกาศดังลั่นจวน"มีราชองค์การจากฮ่องเต้ พระสนมเฟยเอ๋อสมรู้ร่วมคิดกับโจรให้นำตัวไปสอบสวนยังคุกใต้ดินเป็นเวลาสองชั่วยามจากนั้นจึงลดขั้นเป็นกงหนี่ว์ตั้งแต่วันนี้ไป จบราชองค์การ ทหารนำตัวนางและสาวใช้ไป" ชายชราที่มียศเป็นสิงปู้กล่าวก่อนจะเชิดหน้าและเดินออกไปทิ้งให้เฟยเอ๋อนั่งเข่าทรุดกับพื้นสีหน้าของนางซีดเซียวราวกับไก่ต้มพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง

"ฮ่องเต้เสด็จ~" ขันทีกล่าวทำให้คนอื่นๆคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความเคารพ

"ทรงพระเจริญหมื่นๆปีหมื่นๆปี" เสียงกล่าวสรรเสริญจบลงก่อนประตูคุกจะเปิดขึ้นเผยให้เห็นเฟยเอ๋ออดีตหญิงงามที่ตอนนี้ร่างกายซูบผอมหน้าตาเหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายวัน

"ปล่อยข้านะข้าไม่ผิดนังเจียงหลีต่างหากเล่าที่ผิดปล่อยข้า"

"ฮ่องเต้ได้โปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วย บ่าวโดนบังคับบ่าวไม่ผิด" เสียงร้องอ้อนวอนที่ดังก้องของนางเฟยเอ๋อและสาวใช้แทบจะทำให้โสทประสาทระเบิด

"คุณชายขอรับ พบตัวคุณหนูเจียงแล้วขอรับ" ทหารที่เข้ามารายงานทำเอาหัวใจของชายหนุ่มเต้นระริกความรู้สึกที่ทั้งดีใจและเศร้าในเวลาเดียวกันมันช่างปั่นป่วนจริงๆเขารีบเดินออกไปดูอาการของนางทันที

"เป็นอย่างไรบ้าง"

"ทูลฮ่องเต้ คุณหนูเจียงมีไข้หนาวสั่นและอ่อนแรงอย่างมากข้าน้อยคิดว่านางคงถูกพิษเล่นงานเป็นแน่"

"แล้วทางแก้ล่ะไม่มีหรือ"

"เอ่อ...ทูลฮ่องเต้ข้าน้อยจนปัญญาขอรับ"

"ไร้ประโยชน์หากเจ้าหาทางรักษานางไม่ได้ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่" เขาตวาดพลางน้ำตาคลอไม่ว่าทำรู้ไมเขาถึงรู้สึกร้อนรนอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่คนตรงหน้าเป็นคนที่เขาเกลียดแท้ๆแต่ยามที่นางได้รับบาดเจ็บเช่นนี้เขากลับห่วงใยซะเหลือเกิน

"ออกไปซะ" เขากล่าวเสียงตวาดก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างร่างน้อยที่ยังไม่ได้สติ

"เจียงหลีเป็นข้าเองที่ไม่ระวังหากวันนั้นข้าไม่สั่งให้เจ้าไปหาสมุนไพรมารักษาเฟยเอ๋อนังหญิงชั่วนั่นล่ะก็เจ้าคงไม่...ฮึก...ฮือข้ามันชั่วจริงๆ"

"ไม่...งั้นข้าคงไม่อะไรงั้นหรือ" เสียงเล็กที่พูดขึ้นอย่างแผ่วเบาทำให้ชายหนุ่มปาดน้ำตาและเพ่งมองใบหน้าที่คุ้นเคยก่อนจะโผลเข้าไปสวมกอดร่างตรงหน้าด้วยความดีใจ

"เจ้าฟื้นแล้วหรือทำเอาข้าเป็นห่วงแทบแย่...อา"

"ท่านไม่เกลียดข้าแล้วหรือ"นางเอ่ยถามพลางผลักร่างจองชายหนุ่มออกจากตนด้วยสีหน้าที่สงสัย

"ใครบอกกันยังไงข้าก็ไม่มีทางเลิกเกลียดเจ้าเด็ดขาด"เขาตอบก่อนจะรีบหนีออกไปจากตรงนั้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"คุณหนูท่านฟื้นแล้วข้านึกว่าตะไม่ได้เจอท่านเสียแล้ว...ฮึก...ฮึก"

"โธ่เอ้ย!!เด็กโง่ข้าก็กลับมาแล้วนี่ไง"

"คุณหนูท่านผอมลงมากเขอเข่อจะทำซุปอร่อยๆให้ท่านเองนะเพคะ" นางบอกทั้งน้ำตาก่อนจะลุกออกไปทิ้งให้เจียงหลีนอนซมอย่างทรมานแต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่แสดงอาการใดๆให้สาวใช้เห็นแม้แต่นิด เวลาผ่านไปสักพักสาวใช้ที่ได้ทำอาหารมาให้ถึงกับช็อคถ้วยชามที่ใส่น้ำซุปร้อนตกลงกระแทกพื้นอย่างจังก่อนที่นางจะรีบเข้าไปดูอาการของผู้เป็นนาย

"ค...คุณหนูท่านเป็นอะไรไปเล่าช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย"นางตะโกนก่อนจะแบกร่างน้อยๆขึ้นหลังและเดินออกไปหน้าจวนอย่างทุลักทุเล

"หมอหลวง...หมอหลวงไปตามหมอหลวงมาเร็วเข้า"ฮ่องเต้ออกคำสั่งก่อนจะรับร่างของเจียงหลีไปนอนบนเตียงของตน สภาพร่างกายของนางตอนนี้เริ่มซีดเผือกริมฝีปากเริ่มเขียวช้ำและกระอักเลือดออกมาจำนวนมากไม่นานนางจึงหมดสติไปอีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***