บทที่2ย้อนเวลา

ตายแล้ว!! คุณหนูรองต...ตายแล้ว" หมัวมัวที่ตะโกนร้องลั่นบริเวณคอกหมูทำให้สาวใช้คนอื่นๆต่างพากันวิ่งกรูเข้ามาหาสีหน้าท่าทางของนางดูซีดเซียวราวกับไก่ที่ถูกต้มอยู่ในหม้อ

**********

"คุณหมอเฟยคะการทดลองของพวกเราประสบผลสำเร็จแล้วค่ะ ยินดีด้วยนะคะ" เพื่อนร่วมงานของหมอเฟยศัลยแพทย์สาวสุดสวยเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจแต่ทว่าเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ชิ้นงานที่ไม่เสถียรจึงก่อให้เกิดเหตุระเบิดอย่างรุนแรงส่งผลให้คนที่อยู่ภายในห้องทดลองทั้งหมดเสียชีวิตคาที่

**********

"เป็นอย่างไรบ้างหมอจางนางตายแล้วใช่ไหม" เสียงของเฟยเอ๋อกล่าวถามชายชราที่กำลังนั่งตรวจชีพจรของหญิงสาวตรงหน้า

"ข้าว่าเอานางไปฝังเลยดีกว่ายังไงนางก็ต้องตายอยู่แล้ว"

"ท่านหมัวมัวเมื่อกี้ท่านจะเอาใครไปฝังนะ"

"ว๊าย!!ศพขยับได้หนีเร็ว"สาวใช้ข้างกายคุณหนูใหญ่พูดขึ้นทำเอาคนที่กำลังยืนมุงอยู่ต่างกระเจิงไปคนละทิศละทาง

"ค...คุณหนูข้าผิดไปแล้วโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย"หมัวมัวบอกพร้อมทิ้งตัวลงคุกเข่าพลางเอามือทั้งสองตบปากตนอย่างสำนึกผิด

"หมอจางเขอเข่อนางเป็นอย่างไรบ้าง"

"ทูลคูณหนูนางยังไม่ตายหรอกเพียงแค่สลบไปจากอากาศหนาวเท่านั้น" หมอจางตอบก่อนจะเดินออกไปทำธุระของตนต่อส่วนเจียงหลีก็ได้กลับไปพักยังจวนของตน

(บ้าเอ่ยที่นี่มันอะไรกันนี่ฉันย้อนเวลามายังอดีตเหรอเนี่ย)เจียงหลีบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันไปมองสาวใช้ข้างกายที่ตอนนี้เริ่มมีสติบ้างแล้ว

"คุณหนูพวกเรายังไม่ตายหรอกหรือ"นางเอ่ยถามด้วยความงนงงพลางหันมองไปรอบตัวน้ำตาเริ่มไหลริน

"นี่ๆอย่าร้องนะฉันน่ะไม่สิข้าน่ะปลอบใครไม่เป็นหรอกนะ"หญิงสาวกล่าวด้วยท่าทีกระวนกระวาย

"คุณหนูท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้วข้านึกว่าจะไม่ได้เจอท่านแล้วเสียอีก"

"ข้าก็อยู่นี่แล้วไง ไม่ต้องร้องแล้วนะ"หมอเฟยในร่างของเจียงหลีพูดก่อนจะโน้มตัวลงไปกอดร่างน้อยๆพลางลูบหลังเบาๆ

เพล้ง!! เสียงถ้วยชาที่ถูกโยนลงพื้นจนแตกทำเอาสาวใช้สดุ้งเฮือก

"น่าโมโหจริงๆทำไมนางหญิงชั่วนั่นยังไม่ตาย"หญิงชรากล่าวด้วยความโมโหพลางผลักกาน้ำชาที่ร้อนจัดลงพื้น

"ไทเฮาอย่าได้กริ้วไปเลยเพคะ ยังไงนางก็ไม่รอดจากเงื้อมมือของฮ่องเต้แน่นอนเพคะ" หมัวมัวพูดพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย

ปั้ง!! เสียงเปิดประตูอย่างแรงทำให้เจียงหลีและเขอเข่อหันขวับไปมองร่างของชายตัวสูงหน้าตาคมคายที่เดินเข้ามาพร้อมกับทหารอีกสองนาย

"นางหญิงต่ำช้าเจ้าทำให้มั่วจู๋เจ็บปางตายแล้วยังมีหน้ามานั่งสบายใจแบบนี้อยู่อีก" ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะสั่งให้ทหารสองนายเดินเข้ามาจับตัวของเธอออกไปนอกจวน

"ฝ่าบาทได้โปรดปล่อยคุณหนูของข้าไปเถิด"เขอเข่อได้แต่ร่ำไห้โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

(ชายผู้นี้คือมั่วจู๋หรือ) เธอคิดในใจพลางมองไปยังร่างของชายตรงหน้าที่สภาพล่อแล่

"หมอจางอาการของเขาเป็นอย่างไรบ้าง"

"ทูลฝ่าบาท อาการของเขาไม่ดีขึ้นเลยเนื่องจากศรของลูกธนูที่ฝังอยู่ใกล้หัวใจจึงทำให้ยากจะรักษาพยะค่ะ"

"ให้ข้าดูอาการเขาหน่อย"เจียงหลีกล่าวแต่ก่อนที่นางจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ฝ่ามืออันหยาบกระด้างก็ได้คว้าแขนของเธอเอาไว้

"เจ้าจะทำอะไรอีกแค่นี้เขายังทรมานเพราะเจ้าไม่พอหรือ"ฝ่าบาทกล่าวพลางบีบแขนของเธอไว้แน่น

"ปล่อยข้านะถ้าพวกท่านอยากให้เขาตายจริงๆก็ขวางข้าเลย"นางพูดพลางสบัดแขนออกจากฝ่ามืออันแข็งกระด้าง

"หากเจ้ามีทางช่วยจริงๆต่อให้แลกด้วยอะไรข้าก็ยอม"ชายหนุ่มกล่าวพลางจ้องหน้าเจียงหลี

"ไม่มีทางฝ่าบาทนางเป็นแค่หญิงสาวตัวเล็กคนนึงจะช่วยอะไรได้อีกอย่างข้าที่เป็นถึงหมอหลวงก็ยังไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยถ้านางทำได้จริงข้าจะยอมคุกเข่าให้เลยคอยดู"

"เจ้าทำไม่ได้ไม่ใช่ว่าคนอื่นจะทำไม่ได้แบบเจ้าสักหน่อย" นางพูดก่อนจะลงมือถลกเสื้อชายที่นอนอยู่ออก

"เจ้าจงไปเตรียมน้ำและผ้าสะอาดมาอืมนี่แล้วก็ขอมีดคมๆมาให้ข้าด้วยสักเล่ม"

(บาดแผลนี่ลึกมากข้าต้องเอาศรธนูออกมาให้ได้)

"นี่เจ้าจะทำอะไร คนเจ็บปางตายเจ้ายังจะเฉือนเนื้อเขาอีกหรือ"หมอจางพูดเขาชี้นิ้วไปยังร่างน้อยของเจียงหลีอย่างตื่นตะหนก

"หุบปากไป!!ข้าต้องการสมาธิแต่ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปซะ"

"หยุดนะเจ้าจะทำอะไรกันแน่"

"ปล่อยข้านะฝ่าบาทข้ากำลังจะช่วยชีวิตเขาอยู่นะ"นางพูดพลางผลักหมอจางกับฝ่าบาทออกไปข้างนอกก่อนจะปิดประตูลงกลอน

"เจ้าอยู่กับข้าอยู่เป็นคู่มือคอยช่วยยื่นของให้ข้า"

"เพคะคุณหนู"

"เขอเข่อเฝ้าประตูเอาไว้อย่าให้ใครเข้ามากวนข้าได้"

"เพคะคุณหนู"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***