ตอนที่ 3 — คำล้อเล่นที่จริงจังกว่าที่คิด

เสียงกระดิ่งหน้าร้านกาแฟดังแผ่วเบา เมื่อลูกค้าสองคนใหม่เดินเข้ามาลูก้า ก้าวเท้าเข้ามาก่อน ตามด้วย จีนัส ที่ยังหันไปมองข้างนอกอย่างสงสัย

"ไปร์ทกับภามมันไปไหนวะ เห็นเดินออกไปด้วยกันนี่" จีนัสพึมพำขณะกวาดตามองไปรอบร้านที่เหลือแต่โต๊ะว่างๆ

"น่าจะทะเลาะกันอีกมั้ง..." ลูก้าตอบเสียงเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งสองเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะมุมเดิมที่เพื่อนๆนั่งด้วยกันเป็นประจำ แต่ก่อนจะนั่งลง จีนัสก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่หน้าร้าน

"เฮ้ยๆลูก้า มึงดูนั่นดิ!"

เสียงตื่นเต้นของจีนัสทำให้ลูก้าหันตามสายตา

ทันทีที่เห็นภาพนั้น ทั้งคู่ก็ชะงักงันไปโดยอัตโนมัติ

ผ่านกระจกใสบานใหญ่ พวกเขาเห็นภาพชัดเจน—ไปร์ท กับ ภาม กำลังกอดกันแน่นอยู่ตรงหน้าร้าน ใบหน้าของไปร์ทซบอยู่กับไหล่ของภาม ส่วนภามเองก็กอดแน่นราวกับไม่อยากปล่อยอีกฝ่ายไปไหนอีกเลย

ลมหายใจของลูก้ากับจีนัสเหมือนหยุดไปชั่วขณะ

"...โห ไอ้ภาม ไอ้ไปร์ท" จีนัสอ้าปากค้าง พึมพำเหมือนกลัวเสียงดังเกินไป

"กูว่านี่ไม่ใช่แค่ทะเลาะธรรมดาแล้วล่ะ" ลูก้าพูดเสียงเบา แต่สายตาเต็มไปด้วยแววเอ็นดูที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ

จีนัสกลั้นขำสุดชีวิต ก่อนจะหันไปกระซิบใส่หูลูก้า

"กูว่ากูได้กลิ่นความรักว่ะ..."

ลูก้าเหลือบมองอีกที แล้วหัวเราะเบาๆพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะ มองเพื่อนสองคนที่ยังอยู่ในอ้อมกอดกันตรงนั้นด้วยสายตาขบขัน

"ไปร์ทนี่ก็นะ... แค่หวงก็พูดตรงๆไม่ได้ ต้องหาเรื่องทะเลาะก่อนทุกที" ลูก้าเปรย

"เหมือนใครบางคนเลยนะ" จีนัสหรี่ตามองมาอย่างมีเลศนัย

ลูก้าเลิกคิ้ว "ใครวะ?"

"ก็..." จีนัสลากเสียงยาวก่อนจะเท้าคางแล้วหรี่ตาลงยิ้มเจ้าเล่ห์ "ก็...มึงไง"

ลูก้าหลุดหัวเราะในลำคอ "กูไปหวงใครวะ"

"ไม่รู้ดิ" จีนัสไหวไหล่ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ "แต่เวลากูคุยกับคนอื่นทีไร มึงทำหน้าเหมือนจะไปต่อยเขาทุกที"

ลูก้าเงียบไปแวบหนึ่ง ดวงตาสีเข้มหลุบต่ำนิดๆก่อนจะกระแอมไอกลบเกลื่อน

"ก็มึงมันน่าหวง" ลูก้าพูดเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง

จีนัสเลิกคิ้วสูง

"หืม? ว่าไงนะ?"

"เปล่า" ลูก้าตอบเสียงเรียบ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยผ่านง่ายๆ

"กูได้ยินนะ" จีนัสยิ้มกว้าง "พูดอีกดิ"

ลูก้าเหลือบตาขึ้นมองอย่างระอา แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวๆ

"...กูบอกว่ามึงน่าหวง" เขาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ประโยคนั้นทำเอาจีนัสนิ่งไปหนึ่งวินาที ก่อนที่ใบหูจะขึ้นสีแดงจางๆอย่างห้ามไม่ได้

"มะ...ไม่ต้องพูดจริงจังขนาดนั้นก็ได้มั้ง" จีนัสพึมพำเสียงเบา

"ใครพูดเล่น" ลูก้ายักไหล่ พลางหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจ แต่ดวงตาที่แอบมองอีกฝ่ายจากขอบแก้วนั่นมันไม่อาจซ่อนรอยยิ้มเอ็นดูได้เลย

"ไอ้บ้า" จีนัสเบะปาก ใจกระตุกวูบวาบอย่างห้ามไม่อยู่

บรรยากาศระหว่างสองคนเงียบลงไปชั่วครู่ มีเพียงเสียงช้อนกาแฟกระทบแก้วดังแผ่วๆ

ไม่นานนัก ไปร์ทกับภามก็เดินกลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง หน้าตาแดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านอะไรหนักหน่วงมา

"อะไรมองกันนักวะ" ไปร์ทถามเสียงขุ่น เมื่อเห็นสายตาของลูก้าและจีนัสที่จ้องมาอย่างรู้ทัน

"ไม่มีอะไร๊" จีนัสลากเสียงตอบ ใบหน้ายิ้มทะเล้น

"แค่เห็นฉากน้ำเน่าๆหน้าโลตัสนิดหน่อยเอง" ลูก้าพูดเรียบๆแต่แฝงแววขำขันไว้เต็มเปี่ยม

ไปร์ทกับภามชะงักไปทันที สีหน้าขึ้นสีแดงอย่างไม่ต้องสงสัย

"ไอ้พวกเวร!!" ไปร์ทสบถแล้วรีบเดินหนีไปนั่งโต๊ะอีกฝั่ง ส่วนภามก็ได้แต่เกาหลังคอแก้เขิน แล้วเดินตามไปนั่งข้างๆ

ลูก้าเท้าคางมองตามเพื่อนสองคนด้วยแววตาอ่อนโยนที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว

"สุดท้ายก็เป็นเรื่องน่ายินดีว่ะ" ลูก้าพูดเบาๆ

"อืม..." จีนัสพยักหน้า

จากวันนี้ไป พวกเขาจะไม่ได้แค่เป็นกลุ่มเพื่อนธรรมดาอีกแล้ว

แต่จะกลายเป็นคนที่ก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่าง 'เพื่อน' และ 'คนสำคัญ' ไปด้วยกัน...

---

...🩷...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***