ตอนที่ 2 — กัดกันแรงแค่ไหน ใจมันก็ไม่เคยห่าง

เสียงประตูร้านกาแฟเปิดแล้วปิดอีกครั้งเมื่อ ไปร์ท เดินกระแทกเท้าออกไปก่อนโดยไม่รอใคร ส่วน ภาม ก็รีบเดินตามหลังมา สีหน้าไม่สบอารมณ์ไม่แพ้กัน

"เฮ้ย! ไปร์ท! เดี๋ยว!"

ภามตะโกนเรียกขณะที่อีกฝ่ายเดินหนีด้วยท่าทีหงุดหงิดสุดขีด

ไปร์ทหยุดกึกกลางถนน หันขวับกลับมามองด้วยสายตาดุดัน

"อะไรอีกวะภาม! เบื่อหน้าไม่ใช่เหรอ!?"

"ใครบอกว่ากูเบื่อ!" ภามสวนเสียงดังไม่แพ้กัน คนผ่านไปผ่านมาหันมองเป็นตาเดียวแต่สองหนุ่มตรงหน้ากลับไม่สนใจเลยสักนิด

"ไม่เบื่อแล้วทำหน้าเหมือนอยากถีบกูอยู่ตลอดเวลาทำไมวะ!"

"ก็เพราะมึงมันน่าถีบไงไปร์ท! จะไปไหนก็ไปเลย กูไม่ได้อยากรั้ง!" ภามสะบัดหน้าหนี มือกำชายเสื้อแน่น

ไปร์ทกัดฟันกรอด สองหมัดกำแน่นข้างตัว

"งั้นมึงจะตามกูมาทำไม!"

ภามเงียบไปแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะตะโกนกลับ

"ก็เพราะกูเป็นห่วงไงโว้ย!"

เสียงนั้นดังลั่นจนคนเดินถนนหยุดฝีเท้ากันไปหลายคน ไปร์ทเองก็ชะงักไปทันที

ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาคมกริบสั่นไหวในชั่วพริบตาหนึ่ง

"...ภาม" ไปร์ทเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบากว่าทุกครั้ง

แต่ภามไม่รอให้เขาพูดอะไรต่อ เดินตรงเข้ามาใกล้จนระยะห่างเหลือแค่เพียงลมหายใจ

"กูจะพูดแค่ครั้งเดียว" ภามจ้องตาเขาแน่วแน่ "กูไม่อยากเห็นมึงเป็นอะไร"

"ไม่อยากให้มึงเดินหนีไปจากกูเหมือนคนไม่รู้จักกัน"

เสียงสั่นนิดๆแบบที่ภามไม่เคยยอมแสดงออกทำเอาไปร์ทใจสั่นไปทั้งอก

เขาเบือนหน้าหนี ซ่อนสีหน้าที่กำลังสั่นไหวไว้ไม่ทัน

"จะบ้าเหรอ..." ไปร์ทพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง

"เออ กูมันบ้า" ภามสวนกลับทันควัน "บ้าจนไม่รู้ว่ากูหวงมึงขนาดไหนแล้ว!!"

ไปร์ทเบิกตากว้าง

ลมหายใจสะดุดไปหนึ่งจังหวะ

"...ภาม"

"...แล้วมึงล่ะ" ภามถามต่อ ดวงตาคู่นั้นสะท้อนความคาดหวังที่เกินกว่าคำว่าเพื่อน "มึงไม่รู้สึกเหรอ"

ไปร์ทเม้มปากแน่น ความรู้สึกที่กดเอาไว้มาตลอดพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอยจนพูดไม่ออก

ไม่ใช่ไม่รู้สึก

ไม่ใช่ไม่เคยสังเกต

แต่เขากลัว...

กลัวว่าไอ้ความรู้สึกโง่ๆพวกนี้จะทำให้มิตรภาพที่มีมาตั้งแต่เด็กพังไม่เป็นท่า

"กู..." ไปร์ทเสียงแผ่ว รู้สึกถึงมือของภามที่เอื้อมมาคว้าข้อมือเขาแน่นๆ

"มึงไม่ต้องพูดอะไร" ภามพูดเบาๆ"แต่ถ้าใจมึงยังเต้นแรงเหมือนกูตอนนี้ ก็อย่าเดินหนีไปอีก"

ไปร์ทมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสั่นไหว มือที่ถูกจับแน่นขยับนิดหน่อย แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ดึงออก

"...ใจเต้นจนจะระเบิดอยู่แล้วไอ้โง่" ไปร์ทกระซิบตอบเสียงพร่า

ภามหลุดยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ทั้งโล่งใจ ทั้งโง่เง่า และทั้งดีใจที่สุดในชีวิต

"งั้นก็อย่าหนีกูอีก เข้าใจไหมไปร์ท"

ไปร์ทพยักหน้าเบาๆก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดเหมือนระบายความตึงเครียดทั้งหมดออกมา

"มึงมันน่าเบื่อ...แต่ก็ช่างเถอะ กูเองก็เลิกเบื่อมึงไม่ได้เหมือนกัน"

ประโยคนั้นทำเอาภามหัวเราะเบาๆก่อนจะออกแรงดึงไปร์ทเข้ามากอดแน่นๆท่ามกลางสายตาคนรอบข้างที่เริ่มชินชาและพากันเมินเฉย

ไปร์ทขืนตัวนิดหน่อยตามนิสัย แต่สุดท้ายก็ยอมพิงหน้าผากกับไหล่ของภามอย่างอ่อนแรง

"ถ้าเรารักกันไม่ได้แล้วใครจะรักวะ ภาม" เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นในอ้อมแขน

"ไม่มีใครรักได้เท่ากูหรอก" ภามตอบกลับด้วยเสียงหนักแน่น

กลางถนนเมืองที่ผู้คนขวักไขว่

สองหัวใจที่เคยเดินสวนทาง

ก็กำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกันในที่สุด...

---

...🩷...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***