ตอนที่ 1 — จุดเริ่มต้นของคำถามนั้น

เสียงเครื่องดื่มกระทบแก้วเบาๆเคล้ากับเสียงหัวเราะของผู้คนในร้านกาแฟกลางเมืองบ่ายวันเสาร์ที่แดดอ่อนๆช่างดูอบอุ่นพอดี

"จีนัส มองอะไรอยู่?"

เสียงทุ้มนุ่มของ ลูก้า ดังขึ้นข้างหู ดึงสติ จีนัส ที่กำลังเหม่อมองท้องฟ้าให้หันกลับมา

"อ๋อ...เปล่าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" จีนัสยกยิ้มบางๆแต่ก็ไม่อาจหลอกตาลูก้าที่จ้องเขาเขม็งได้

"คิดอะไร ถึงได้ทำหน้าแบบนั้น?"

"ก็..." จีนัสชะงักไปนิด ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบแทนคำตอบ แต่คนตรงหน้าก็ยังคงนั่งพิงพนักเก้าอี้ สอดมือไว้ใต้ท้ายทอย แล้วจ้องเขาเหมือนจะมองทะลุเข้าไปในใจ

"จีนัส..."

เสียงเรียกชื่อเบาๆแฝงแรงกดดันนิดๆนั่นทำเอาจีนัสถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งในที่สุด

"แค่คิด...ว่าถ้าเรา...รักกันไม่ได้ แล้วสุดท้าย เราจะเหลือใคร"

ลูก้านิ่งไปพักหนึ่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นสะท้อนประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก

"แล้วทำไมถึงคิดแบบนั้น?"

น้ำเสียงของลูก้าเบากว่าปกติ ราวกับกลัวว่าถามเสียงดังแล้วมันจะทำให้ความเปราะบางที่จีนัสซ่อนอยู่แตกสลาย

จีนัสวางแก้วลงบนโต๊ะ ก่อนจะพึมพำออกมาเหมือนพูดกับตัวเอง

"เพราะบางอย่าง...มันเปลี่ยนไม่ได้ไงลูก้า"

"...จีนัส" ลูก้าเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้แน่น อบอุ่น นุ่มนวล และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากกว่าคำพูด

"อย่าคิดหนีอีกเลยได้ไหม" ลูก้ากระซิบเสียงพร่า

"ถ้าเรารักกันไม่ได้...งั้นก็ไม่มีใครที่เหมาะสมกับฉันอีกแล้ว"

"ไม่มีใครเลย นอกจากนาย"

จีนัสเบือนหน้าหนี แอบกลั้นน้ำตาเอาไว้ รู้ว่าตัวเองหวั่นไหว แต่เขาก็ยังกลัวอยู่ดี...

"แล้วไปร์ทกับภามล่ะ..." จีนัสพึมพำ

ลูก้าขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองอีกโต๊ะหนึ่งที่ ไปร์ท เพื่อนสนิทของเขากำลังยืนทะเลาะกับ ภาม เพื่อนของจีนัสเบาๆแบบไม่มีเสียง แต่เต็มไปด้วยพลังงานประหลาด

"เอ่อ...เห็นไหม" ลูก้าเอียงคอน้อยๆแล้วยิ้มแห้ง

"อะไร?"

"ไม่ใช่แค่เราสองคนหรอกที่มีเรื่องวุ่นวาย..." ลูก้าอมยิ้มขณะเอ่ยต่อ "...นั่นก็เหมือนกัน"

จีนัสหันไปมองตาม ก่อนจะหลุดหัวเราะเบาๆ

"ไปร์ทกับภามนี่...เหมือนจะกัดกันทุกครั้งที่เจอ แต่ก็ยังหากันเจอทุกทีเนอะ"

"ใช่" ลูก้าพยักหน้า "เพราะลึกๆแล้วเขาสำคัญต่อกันไง"

จีนัสชะงัก ดวงตาคู่นั้นสบกับลูก้าอย่างไม่ตั้งใจ จนรู้สึกถึงบางอย่างที่พุ่งเข้ามาในอก

"...เราเองก็เหมือนกันใช่ไหม"

ลูก้ายิ้มอ่อน เอื้อมมืออีกข้างมาเชยคางของจีนัสเบาๆบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเต็มๆ

"จีนัส" น้ำเสียงเขาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน

"ถ้านายยังกลัว...ก็จับมือฉันไว้แน่นๆ"

"ถ้ายังลังเล...ก็ให้เวลาตัวเอง"

"แต่ถ้าวันหนึ่ง...นายคิดจะปล่อยมือฉันไปจริงๆ"

"ก็ช่วยบอกฉันหน่อย"

"จะได้ปล่อยตัวเองไปพร้อมกัน"

จีนัสเม้มปากแน่น ความรู้สึกหลายอย่างตีกันยุ่งในอก แต่แล้วก็ยกมือขึ้นจับมือของลูก้าไว้แน่น

"ฉันไม่อยากปล่อยมือ..." เขากระซิบแผ่วเบา

ลูก้ายิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มๆของจีนัสเบาๆอย่างปลอบโยน

"งั้นก็อยู่ด้วยกัน"

"ต่อให้ทั้งโลกไม่เข้าใจ ต่อให้ไม่มีใครรักเรา..."

"เราก็จะรักกันเอง"

เสียงหัวใจจีนัสเต้นโครมครามราวกับจะทะลุออกมาจากอก รอยยิ้มที่หายไปนานค่อยๆกลับมาทาบบนใบหน้าอีกครั้ง

และในมุมหนึ่ง ไปร์ทกำลังกระซิบกระซาบกับภามด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ทำไมต้องทำตัวน่ารำคาญขนาดนี้ด้วยวะ ภาม!"

"แล้วใครบอกให้นายมาอยู่ใกล้ ๆ ฉันเล่า! ไปร์ท!"

"โว้ย!! ก็เพราะมึงไง!!"

"มึงเองต่างหากที่เข้ามาหา!!"

สองคนกัดกันเหมือนแมวกับหมา แต่พอหันหลังเดินจากกันไป กลับหันกลับมามองกันโดยไม่รู้ตัว...

---

...🩷...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***