02อยากที่จะเปลี่ยนแปลง

"ว่าไงครับเพื่อน ได้ข่าวว่าเกิดอุบัติเหตุ เป็นอะไรมากไหม?"

“ก็ไอต้า หลง มันขับรถเร็ว ไปหน่อย จนเสียหลักไปชนกับรถคันอื่น “

“สรุปว่า คนของเราเป็นฝ่ายผิด สินะ”

“แล้ว รับผิดชอบเค้ายังไง”

“"ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่ให้ขับกลับมาที่นี่เลย“

: "ฮะ? นี่มึงให้ลูกน้องขับรถมาที่บริษัทเลยเหรอวะ?"

“มึง นี่ ช่างสุดแสนจะมีความ รับผิดชอบ ทึ่สุดเลย"ไม่รู้จักพูดคุยแล้วจ่ายค่าเสียหายให้ผู้เสียหายไว้กินใช้"

“ทำไม่กูให้เงินโอเมก้าที่ ชอบใช้ร่างกายหาเงิน ด้วยล่ะและมันไม่กฎข้อไหน ที่กูต้องจ่ายกับโอเมก้า”

“นี่มึงจะ บอกว่า คนของมึงไม่ผิด ว่า อย่างนั้น “

งั้น เรื่องของ มึงเลย ไอ้เหี้ยชีหยาง กูจะไม่ยุง เพราะเรื่อเหีี้ย มึงมัน ขนัดนิ

แต่สิ่งที่ มึงได้พูด มาว่าเค้านั้น เห็นแก่เงินกูว่า ไม่ใช้แล้วแหละ เพราะว่าไอ้ต้า หลง มันบอกว่า ทางฝั่งนั้น เขาขับ บรถหรูอย่าง Alphard Estime Priup. ดูทรงแล้วฐานะทางบ้าน คงไม่ธรรมดา

เค้าคงไม่ อยากได้เศษเงิน จากมึงหรอก

แต่เขาคง อยากจะได้ความรับผิดชอบ จากมึงมากกว่า

มึงเหี้ย ดีจริงสม กับเป็น หัวหน้าแก๊ง Wind Dragon

ตัดภาพมาอีกฝั่งหนึ่ง

รถสปอร์ตสุดหรู ได้ทำการขับเข้ามาจอดด้านในคฤหาสน์ของตระกูลเฟย์ ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง และไม่นานก็มีบุคคลหนึ่งนั้นได้ก้าวขาลงมาจากรถ เเละเข้าไปด้านในของคฤหาสน์ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้น พร้อมกัน

“ยินดีต้อนรับกับครับนายน้อย “

“แล้วทุกคนละคนรับ คุณปู่พ่อบ้าน”

“ทุกคนรอนายน้อยอยู่ในห้องอาหารแล้ว”

“ขอบคุณครับ”

พอได้ทราบแล้วว่าทุกคนนั้นอยู่ไหน ผมก็ได้รีบมุ่งหน้าไปยัง ห้องรับประทานอาหาร จึงได้เห็นว่าทุกคนนั้นนั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว

“กลับมาแล้วหรอลูก “

“ครับกลับมาแล้ว”

“มานั่งนี่สิลูก ม๊าทำอาหารที่พวกลูกชอบเอาไว้เยอะเลย”

“ดูสิมีปูผัดซอสเสฉวยที่ เราชอบด้วย”

“ครับม๊า”

จากนั้นนายน้อยเฟย์ฟางลินที่เป็นพี่ชายคนโตของตระกูลเฟย์นั้น ได้มานั่งประจำที่ของตำแหน่งของตนเอง

“นายท่านเฟย์ทรง ตักข้าว”

เสียงของนายท่านเฟย์ทรง เป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน ได้ทำการสั่งบรรดาสาวรับใช้ ที่อยู่ในบริเวรโดยรอบนั้น มาทำการตักข้าวใส่จานให้เจ้านายแต่ละคน พอทำหน้าที่ของตนเองเสร็จจึงพากันเดินออกไปด้านบนอก เพื่อที่บรรดาเจ้านายของตนนั้นมีเวลาส่วนตัวกับครอบครัวตอนนี้ภายในห้องอาหาร ก็จะมีแค่ นายท่าน นายหญิง และ นายน้อยทั้ง4คน ต่างก็รับประทานอาหารอย่างมีความสุข

“อิ่มแล้วหรอกลูก ทำไมถึงทานน้อยจังหรือว่าอาหารนั้นไม่ถูกปากหนูหรอครับ”

“อร่อยครับม๊า เพียงแต่พี่แค่ทานมันไม่ลง”

“ทานไม่ลง ก็พยามทานหน่อยนะคะรับ จะได้แข็งแรง ไม่ล้มป่วย”

“ครับ ม๊า”

ผมที่เป็นลูกชายคนโตของบ้าน ก็ได้ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารต่อไป เพื่อจะให้ม๊ากับป๊ารู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างไม่นานการรับประทานอาหารมื้อนี้ก็ได้จบลง

“พี่ลินรู้สึกไม่สบายใจแบบนี้ หนูไปที่นั่นมาใช่ไหม”

“ครับป๊า พี่ลินไปที่นั่นมา”

ป๊า ครับ ถ้าผมกับน้องนั้น ไม่เกิดมาในตระกูลนี้ ผมกับน้องคงจะมีชะตากรรมแบบนั้นใช่ไหมครับ นายท่านเฟย์ ผู้เป็นถึงผู้นำตระกูล และนายหญิงที่ได้ยินคำพูดของลูกชายคนโต ถามออกมาแบบนั้นก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก มันรู้สึกจุกอยู่ในอก

“นี่ลูก”

“ป๊ารู้ไหมว่า วันนี้ผมนั้นได้เห็นอะไร”

เห็น “ความหวังที่มันค่อยๆ ดับลงไปอย่างช้า

สายตาแห่งความหวังของพวกเขามันค่อยๆ หายไป จนกระทั่งเหลื่อเอาไว้แต่สายตาที่ว่างเปล่า และไร้ความรู้สึก ร่างกายที่แสนจะบอบบางของพวกเขานั้นได้รับบาดเจ็บ และความรู้สึกที่เคยมีค่อยๆ ถูกกัดเซาะไปอย่างช้าๆ จนแทบไม่มีความรู้สึกหรือความคิดเหลืออยู่เลย

ป๊าโอเมก้า อย่างพวกเรานั้นทำอะไรผิดหรือครับพวกเราเองก็เป็นคนเหมือน มีความคิด มีความรู้สึกเหมือนกับเพศอื่นๆ” “แต่ทำไหม พวกเราต้องถูกตีค่าราคา ที่ไม่ได้ต่างอะไรกับสินค้าเลยสักนิด

การที่ได้ยินคำถาม ของลูกในครั้งนี้ มันให้รู้สึกจุก น้ำเสียงของลูกที่ถามออกมา มันทั้งเซ้าและโกรธ ที่เพศของตัวเอง นั้นได้ถูกผู้คน และสังคมที่เป็นอยู่ ตราหน้า ว่าเพศรองโอเมก้า ที่ตัวเองและคนอื่นอีกมากมาย ได้ถถูกมองว่า เป็น แค่สินค้า หรือ "วัตถุ" โดยไม่ได้ให้ค่าความเป็นมนุษย์และความรู้สึกของพวกเขา คำพูดนี้มีความหมายลึกซึ้งที่สะท้อนถึงความอยุติธรรมทางสังคมและการตีค่าความสำคัญของคนในสังคมที่มีความแตกต่างกัน และมีระบบชนชั้นทางสังคมที่ ถูกแบ่งแยกกันออกมาอย่างชัดเจน

“ผมอย่างจะเปลี่ยนมันครับ”

“ลูกรักฟังป๊านะ”

“พวกลูกไม่ใช้สิ่งของ แต่เป็นแก้วตาดวงใจของตระกูล”

“ม๊ากับป๊า ตั้งใจที่จะมีพวกหนูด้วยความรัก”

ถึงพวกลูกนั้นจะเกิดมาเป็น โอเมก้า แต่พวกหนู นั้นมีความคิด ความรู้สึก ความสามารถ และศักดิ์ศรีความเป็นคนเหมือนกับคนอื่น คนพวกนั้นมันไม่มีสิทธิ์มาตีค่า ความเป็นมนุษย์ของคนอื่นด้วยซ้ำ นั้นมันเพราะความเชื่อที่ล้าหลังที่ได้สืบทอดต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้

“ป๊าขอโทษครับ ขอโทษที่ให้พวกลูกเกิดมาพบกับสภาพสังคมที่แย่ๆ แบบนี้”

“ป๊าไม่ได้ผิดอะไรเลย จะมาขอโทษ พวกผมทำไมครับ ผมกับน้องเองก็รู้สึก ว่า โชคดีที่ได้เกิดมาเป็นลูกป๊ากับม๊า ที่สุดเลยครับ”

“เด็กดี ป๊าว่า มันคงถึงเวลา ที่ต้องมอมตำแหน่งผู้นำตระกูล และหัว น่าแก๊ง ให้พวกลูกได้สานต่อจากป๊า”

“ที่พวกลูก บอกว่าอยากจะเปลี่ยนมัน ป๊าเชื่อว่าพวกลูกนั้นจะเปลี่ยนแปลงมันได้แน่น”

“พวกหนูพร้อมที่จะรับตำแหน่งต่อจากป๊าไหม”

“พวกเราพร้อมครับป๊า”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***